Morgunblaðið - 24.04.1999, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
+ Magnús Berg-
steinsson var
fæddur í Reykjavík
14. janúar 1915.
Hann lést á heimili
sínu 10. mars síðast.-
liðinn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni 18. mars.
Kær vinur okkar,
Magnús Bergsteins-
son, lést 10. mars sl.
Hann var jarðsunginn
frá Dómkirkjunni 18.
mars af séra Ama Sig-
urbjörnssyni.
Magnús var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur, fæddur á
Spítalastígnum, sonur hjónanna
Ragnhildar Magnúsdóttur frá
Laugarvatni og Bergsteins Jó-
hannessonar.
Magnús gerði húsasmíðar að
sínu lífsstarfi. Hann naut í iðn sinni
mikils og verðugs trausts. Hann
byggði fjölda húsa víðs vegar um
borgina og úti á landi, bæði fyrir
einstaklinga, fyrirtæki og opinbera
aðila. Verk hans blasa daglega við
augum okkar í miðborginni og má
þar nefna Aðalstræti 6 (Morgun-
blaðshúsið), hús Al-
mennra trygginga við
Austurvöll, Búnaðar-
bankahúsið, Domus
Medica, Gevafótóhús-
ið, hús Islandsbanka
við Lækjargötu,
breytingar á Ingólfs-
hvoli og breytingar á
Landsbankahúsinu við
Austurstræti. Þá sá
Magnús um og hafði
eftirlit með breyting-
um og viðhaldi for-
setabústaðarins að
Bessastöðum eftir fyr-
irsögn Gunnlaugs
Halldórssonar arkitekts uns þessi
verkefni voru falin húsameistara
ríkisins á áttunda áratugnum.
Meðal verkefna Magnúsar að
Bessastöðum voru bygging bók-
hlöðunnar og breytingar á kirkj-
unni, þar á meðal ísetning nýrra
glugga með listaverkum eftir Finn
Jónsson og Guðmund frá Miðdal.
Síðast en ekki síst ber að nefna
Norræna húsið meðal þeirra húsa
sem Magnús byggði. Er smíði þess
lauk lét hönnuðurinn, hinn heimsk-
unni finnski arkitekt Alvar Aalto
þau orð falla um handbragðið að
MINNINGAR
hann væri harla glaður og ánægð-
ur með það.
í ársbyrjun 1979 hóf Magnús
störf sem húsasmíðameistari við
viðhald og endurbætur á húsnæði
Háskóla Islands. Síðar varð hann
byggingarstjóri Háskólans og
starfaði sem slíkur uns hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir kringum
1991, 76 ára að aldri.
A sínum yngiá árum lék Magnús
um margra ára skeið með knatt-
spymufélaginu Val. Hann var að
margra dómi frábær knattspyrnu-
maður. Albert Guðmundsson sagði
m.a. í bók sinni, Albert, um félaga
sína í Val: „Sumir knattspyrnu-
menn þarna, þeir sem voru eldri en
ég, hefðu getað talist liðtækir í
hvaða knattspyrnulið sem var,
hvar sem var í heiminum. Það voru
menn eins og þeir Magnús Berg-
steinsson, Ellert Sölvason (Lolli),
Gísli Kærnested og Snorri Jóns-
son. Magnús og Snorri voru ein-
hverjir þeir leiknustu knattspyrnu-
menn sem ég hef séð á mínum ferli
((
Magnús var mikill gæfumaður í
sínu einkalífi. Hann kvæntist Elínu
Svövu Sigurðardóttur húsmóður.
Elín var honum traustur og ástrík-
ur lífsfórunautur í hartnær 60 ár
og ól honum sjö efnileg börn, en
elsta soninn misstu þau ungan.
Elín og Magnús bjuggu lengi að
Snorrabraut 24. Þar var gott að
koma, gestrisni mikil og glaðværð
MAGNÚS
BERGSTEINSSON
þeirra hjóna rómuð. Þar voru þau í
þjóðbraut og þágu fjölmargir gest-
ir góðgerðir húsfreyju, sem var
heimakær. Aiið 1985 fluttu þau í
Skaftahlíð 42 og þar fór vel um þau
á efri hæð hússins. Magnús byggði
síðan portbyggt ris fyrir tvær dæt-
ur þeirra.
Við Páll kynntumst Elínu og
Magnúsi fyrir nærri 40 árum síðan
og tókst strax góð vinátta með
okkur og fjölskyldum okkar. Hann
byggði húsið okkar að Stigahlíð 89,
sem Ragnar Emilsson teiknaði.
Þar bjuggum við í 34 ár og undum
okkur vel studd af styrkri hendi
Skaparans.
Við vissum að við áttum vini í
þeim hjónum og trúðum þeim vel.
Mest vert var að þau hjón voru
sanntrúuð og ævinlega voru bænir
beðnar við samfundi. Páll Ágúst,
dóttursonur okkar, naut umhyggju
og öryggis Sigrúnar, dóttur Elínar
og Magnúsar, í fjölda ára, allt frá
sex mánaða aldri. Vegna sambýlis
hennar við foreldrana naut hann
jafnframt samverunnar við Elínu
og Magnús og hefur búið að æ síð-
an.
Á leikvelli lífsins var Magnús
drengskaparmaður, traustur vinur
og félagi. Hvergi naut hann sín
betur en austur í Grímsnesi. Þar
byggði hann þeim hjónum sumar-
hús árið 1968 og þar hafa þau
ræktað af natni mikinn trjá- og
blómagróður. Eftir að Magnús
hætti störfum dvöldust þau nánast
sumarlangt fyrir austan á ári
hverju og undu sér hvergi betur.
Sumarhús þeirra er í grennd við
okkur hjónin, aðeins gh'ðing að-
skilur lönd okkar. Magnús smíðaði
prílu yfir og auðveldaði aðgang
milli landanna. Hann var líka eini
nágranninn sem leyfði vatnslögn
til okkar um sitt land.
Hjónaband Elínar og Magnúsar
var hamingjusamt. Þau studdu
hvort annað í blíðu og stríðu,
glöddust yfir velgengni fjölskyldu
sinnar og báru sameiginlegar
byrðar, m.a. langvai'andi sjúkleika
beggja. Ekkert gat haggað sam-
heldni þeirra og styrk, enda studd-
ust þau við Skapara sinn. Öllum
leið vel í návist þeirra og fóm að
finna oft, því að á milli þeirra ríkti
gagnkvæm ást, traust og virðing
sem var öllum auðsæ.
Magnús stóð sterkur til hinstu
stundar studdur kærleika ástríki'-
ar eiginkonu. Hann fékk hinstu ósk
sína uppfyllta að mega sofna síð-
asta blundinn við hlið Elínar sinn-
ar og í fuliu trausti þess að mega
vakna ungur á upprisunnar efsta
degi með eilífð glaða í kringum sig.
Við Páll og fjölskylda okkar
blessum minningu Magnúsar og
biðjum Elínu og fjölskyldunni allri
huggunar og handleiðslu í sárri
sorg þeirra.
Guðrún Jónsdóttir
og Páll Sigurðsson.
HOSKULDUR
EGILSSON
+ Höskuldur
Egilsson fædd-
ist í Reykjavík 18.
janúar 1943. Hann
lést á Landspítalan-
um 26. mars síðast-
liðinn og fór útfór
hans fram frá
Heydalakirkju 3.
apríl.
Ljúfur og góður
vinur hefur verið kall-
aður frá okkur langt
um aldur fram.
Höskuldur Egilsson
er látinn eftir ei-fiða sjúkdómsbar-
áttu aðeins 56 ára gamall. Útför
hans fór fram frá Heydalakirkju
að viðstöddu miklu fjölmenni.
Lionsfélagar stóðu heiðursvörð er
kistan var borin úr kirkju.
Höskuldur ólst upp í Reykjavík
hjá foreldrum sínum þeim Amleifi
Steinunni Höskuldsdóttur og Agli
Gestssyni, ásamt systkinum sínum
Emi, Ragnheiði og Margréti.
Höskuldur átti góð æskuár og var
mjög kært með foreldmm hans og
systkinum. Á unglingsámm dvaldi
hann nokkur sumur hjá móður-
systur sinni Margréti á Krossi á
Bemfjarðarströnd. Hefur það
e.t.v. orðið til þess að dvöl hans
varð lengri á Austurlandi.
Höskuldur kvæntist árið 1967
Soffíu Rögnvaldsdóttur frá Víði-
völlum í Fljótsdal. Þau fluttu í
Gljúfraborg í Breiðdal árið 1969 og
hafa búið þar síðan. Þau eignuðust
fimm böm þau: Stefán Ragnar,
Arnleifi Steinunni, Rögnvald Þor-
berg, Þórhildi og
Ragnheiði Ömu. Þrjú
bamanna em búsett í
Breiðdal. Rögnvaldur
býr í Hafnarfirði og
Þórhildur er við
hjúkranamám á
Ákureyri. Höskuldur
og Soffía vom bömum
sínum umhyggjusamir
og góðir foreldrar og
bömin mátu mikils
umhyggju þeirra. Þau
notuðu hvert tækifæri
sem bauðst til að
koma heim er þau
vom brottflutt og ,r
fjölskyldan ákaflega samheldin.
Fráfall hins góða heimilsföður er
því mikill missir.
Höskuldur hóf ungur störf á sjó,
m.a. var hann þjónn á Gullfossi og
féll það vel. Hafði hann góða hæfi-
leika til slíks starfs svo sem lipurð,
kurteisi og snyrtimennsku. Hann
var einnig á toguram um skeið en
færði sig síðan í ýmis störf í landi.
Má þar nefna verslunarstörf í
kaupfélagi og bensínstöð, vinnu
hjá Breiðdalshreppi og í frystihúsi,
bifreiðastjóri á hópferðabflum m.a.
Sérleyfisbílum Suðurfjarða á leið-
inni Breiðdalsvík Egilsstaðir.
Höskuldur var mjög dagfarsprúð-
ur maður og þægileguur í um-
gengni og öðlaðist því miklar vin-
sældir samstarfsfólks og annarra
samferðamanna. Hann var einn af
stofnendum Lionsklúbbsins Svans
á Breiðdalsvík og starfaði þar af
mikilli árvekni og áhuga, var sann-
ur Lionsmaður. Mæting hans á
fundi var góð og svo fróður var
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
SOFFÍU JÚNÍU SIGURÐARDÓTTUR,
Sólvöllum,
Árskógsandi.
Synir, tengdadætur,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
hann um lög og reglur Lions að
hann gat leyst flest vafamál sem
upp komu.
Höskuldur var frjálslegur og
fágaður í framkomu og var því oft
sjálfkjörinn veislustjóri á
skemmtisamkomum Lions og á
árshátíðum hjá samstarfsfólki sínu
í frystihúsinu og víðar. Þá var
hann einnig góður skemmtikraftur
bæði með gítarleik og söng og
jafnframt fundvís á ýmiss konar
gamanmál sem hann flutti mjög
vel hvort sem vora í tali eða tón-
um. Lionsfólk úr Breiðdal o.fl. fór í
skemmtiferð til Færeyja sl. sumár
og var Höskuldur bílstjóri og leið-
sögumaður. Þar nutum við sannar-
lega lipurðar hans og þægilegrar
framkomu og er ríkt þakklæti í
huga okkar allra. Höskuldur hafði
mikið yndi af tónlist. Hann var
lengi í kór Heydalakirkju og
einnig í Samkór Suðurfjarða. Þá
var hann um tíma í djasskómum
Arnís á Héraði og spilaði djass
víða hér fyrir austan og einnig í
Reykjavík. Höskuldur hafði mest-
ar mætur á djassinum og má segja
að þar hafi hann verið af lífi og sál.
Það var gaman að horfa og hlýða á
hann er hann lék á gítar og söng
og sjá hve brosið hans var þá glatt
og ljómandi.
Höskuldur var ákaflega greið-
ugur og gott til hans að leita. Hafði
ég af því mikla reynslu bæði í
klúbbnum og minni vinnu, hann
brást aldrei ef hann hafði mögu-
legt tækifæri til aðstoðar. Hösk-
uldur var gestrisinn og góður heim
að sækja og áttum við margar góð-
ar stundir saman. Eg gleymi seint
ferð sem við fómm saman til
Reykjavíkur á vörubílnum. Hann
fór með mér til að hvfla mig á
akstrinum. Sögðum við þá hvor
öðram skrýtlur og skemmtisögur
alla leiðina. Mest og best af öllu
mat ég hans hressa viðmót og
gleðigeisla sem frá honum stöfuðu.
Það var sama þótt ég væri dapur í
bragði er ég hitti hann eða hringdi
í hann, ég lifnaði allur við hans
glaðlegu undirtektir og góðu til-
svör.
Við í fjölskyldu minni söknum
sárt góðs vinar og þökkum honum
samfylgdina um leið og við sendum
eftirlifandi eiginkonu hans Soffíu
Rögnvaldsdóttur, bömum þeirra
og fjölskyldum, tengdamóður hans
og systkinum og öllum öðram ást-
vinum, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi hinar ljúfu og björtu
minningar milda söknuðinn og
sorgina á komandi tímum.
Sigurður Magnússon.
REYNIR V.
DAGBJARTSSON
+ Reynir V. Dag-
bjartsson fædd-
ist í Hafnarfirði 5.
nóvember 1932.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Sjúkra-
húss Reykjavíkur
13. apríl síðastlið-
inn. Reynir var
jarðsunginn frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 21. apríl.
Elsku afi. Þessi orð
sem ég skrifa hér eru
síðustu orðin sem ég
segi í það síðasta skiptið sem ég á
eftir að sjá þig. Daginn sem ég
frétti hve alvarlega þú hafðir feng-
ið fyrir hjartað hélt ég að þú mynd-
ir samt harka af þér og hafa þig
upp úr þessu. Eftir allt sem þú hef-
ur gengið í gegnum á ævi þinni, all-
ar þjáningar og sorgir, varstu
harðjaxl í mínum augum og barst
með stolti nafn þitt. En kannski
var þetta orðið of mikið. Eg hélt að
þessi dagur myndi ekki renna upp
svo snemma, ég hélt að þú myndir
vera til staðar tuttugu ár í viðbót.
Eg man ennþá eftir samtali okkar,
þótt það hafi verið stutt, heima hjá
mér viku áður en þú fórst frá okk-
ur, eða ætti ég að segja varst tek-
inn frá okkur. Nú sé ég eftii- að
hafa ekki heimsótt þig oftar fyrir
andlát þitt. En eins og mamma
sagði: Þú hefur samt fyrirgefið
mér. Eg hef aldrei grátið jafn mik-
ið af sorg og ég gerði eftir að hafa
kvatt þig við kistulagninguna. Þeg-
ar ég sat fyrir framan kistuna þína
fannst mér eins og þér hefði aldrei
liðið eins vel og þá á þessum síð-
ustu áram.
Mér fannst mest gaman þegar
þú komst og eyddir aðfangadags-
kvöldi með mér. Það var alltaf
gaman að fá gjafir frá þér, þótt það
hafi ekki verið þessar rándýru
gjafir. Það vora bara einfaldar og
sniðugar Kolaportsgjafir sem við
barnabörnin fengum. Eg hló alltaf
með sjálfum mér, en
mér fannst þær samt
frábærar.
Öll árin sem ég
þekkti þig kallaðir þú
mig aldrei Reyni. Þú
kallaðir mig alltaf
„nafna“. Stundum
fannst mér það pirr-
andi, en ég er eina
barnabarn þitt sem er
skírt í höfuðið á þér og
ég er stoltur af því að
bera nafn þitt.
Það var eitthvað við
þig sem gerði þig svo
einstakan, ég bara veit
ekki hvað það er, og ég mun aldrei
finna orð yfir það. En samt veit ég
um eitt af því sem gerði þig ein-
stakan. Það var það hvað þú varst
ríkur. Ekki fjárhagslega, heldur af
ást. Börnin þín, bamabörn og
systkini voru það sem skipti máli
hjá þér. Eg tók alltaf eftir því í
hvert skipti sem ég kom og heim-
sótti þig, en það var í alltof fá
skipti. Eg sá alltaf hve ánægður þú
varst að sjá mig. Þótt það væri
stutt varstu alltaf ánægður að hafa
mig þarna.
Eg hef aldrei hugsað út í líf eftir
dauða, en þegar ég velti því fyrir
mér veit ég að amma tekur á móti
þér með opnum örmum. Og ég held
að hún hafi beðið eftir því lengi að
geta haldið utan um þig í fyrsta
skiptið í langan tíma. Stuttu eftir
andlát þitt spurði pabbi hvort ég
vildi bera kistu þína í jarðarförinni.
Það tók mig ekki langan tíma að
segja ,já“, ég vildi nota tækifærið
og vera í nálægð þinni í síðasta
sinn og njóta þess heiðurs að fylgja
þér til grafar. Núna þegar ég
skrifa þetta bréf vil ég þakka þér
fyrir öll þessi skipti sem ég hef
fengið að eyða með þér sem barn
og unglingur (þótt þau hafi ekki
verið mörg sem unglingur). Eg
kveð þig nú með allar minningarn-
ar um þig í hjarta mínu.
Kær kveðja.
Reynir Andri (nafni).
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.