Morgunblaðið - 24.04.1999, Blaðsíða 54
' 54 LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN ODDGEIR
BALD URSSON
+ Jón Oddgeir
Baldursson
fæddist á Stokks-
eyri 15. ágúst 1953.
Hann andaðist á
Sjúkrahúsi Suður-
nesja 15. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Guðrún
Þóra Guðmunds-
dóttir, f. 17. sept.
1930, og Baldur
Oddgeirsson, f. 9.
des. 1925, d. 7. apríl
1996. Systkini Jóns
eni: 1) Guðmundur
Svanþór, f. 26. júlí
1951, kvæntur Helgu Snorra-
dóttur. 2) Elías Þór, f. 8. júní
1955, kvæntur Þóru Bjarneyju
Jónsdóttur. 3) Erna Guðrún, f.
9. okt. 1957, sambýlismaður
Sigurður Bjarki Kolbeinsson. 4)
Hrönn, f. 2. júlí 1960, git Kristni
Karli Ægissyni. 5) Freyr, f. 1.
des. 1962, sambýliskona Rósa
Aldís Matthíasdóttir. 6) Aðal-
björn Þorkell, f. 27. júlí, sambýl-
iskona Ásta Stefánsdóttir. 7)
Magnús Björn, f. 3. nóv. 1969,
sambýliskona Erla Jónsdóttir.
8) Skúli, f. 24. okt. 1971, sam-
býliskona Ingunn Magnúsdóttir.
Hinn 21. desember 1974
kvæntist Jón Sigríði
Sigurðardóttur,
ættaðri frá Götu í
Holtahreppi, f. 15.
september 1952.
Foreldrar hennar
eru Gerða Kristín
Sigmundsdóttir
Hammer, f. 24.
mars 1925, og Sig-
urður Ólafsson, f.
11. ágúst 1917, d. 6.
febrúar 1999. Börn
Jóns og Sigríðar
eru: 1) Guðrún, f. 6.
maí 1973, barnsfað-
ir Niels á Rógvu
Eysturtún, f. 5. ágúst 1972.
Börn þeirra eru Teitur, f. 26.
des. 1995, og Fríða, f. 24. júní
1997. 2) Sigurður, f. 5. júlí 1977,
sambýliskona Rósa Eik Gunn-
arsdóttir, f. 25. apríl 1970, dæt-
ur þeirra eru Ásdís Björk, f. 29.
júlí 1996, og Karen Líf, f. 20.
ágúst 1998.
Veturinn 1972 fluttist Jón frá
Stokkseyri til Grindavíkur.
Hann vann lengstum til sjós en
sinnti einnig ýmsum störfum í
landi.
títför Jóns fer fram frá Gr-
indavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elskulegur faðir, tengdafaðir og
afi er fallinn frá. Það er erfitt að
sætta sig við að maður á besta
aldri er hrifinn burt frá ástvinum
sínum. En honum er örugglega
ætlað stórt hlutverk á nýjum stað.
Jón var alveg einstaklega góður
maður og ef einhvers staðar vant-
aði hjálp var hann boðinn og búinn
• að rétta fram hjálparhönd hvort
sem það var innan fjölskyldunnar
eða vinirnir. Hann var alltaf tilbú-
inn.
Það ríkti mikil gleði og ánægja
um sumarið 1996 þegar Jón og
Sigga ákváðu að fara til Færeyja
að heimsækja dóttur sína og henn-
ar fjölskyldu. Oft var setið og
spjallað og rifjað upp ýmislegt sem
okkur langar að minnast á. Þar á
meðal sá hann grindhvalavöðu í
Færeyjum og ljómuðu augu hans
er hann sagði okkur frá því og
sýndi okkur myndir. Allar sjóferð-
irnar á Norðursjónum og öll löndin
sem hann hafði haft viðdvöl í. Alls
konar sögur sagði hann okkur úr
•. þeim ferðum.
Eins var alveg dásamlegt að sjá
hann þegar hann sá eldri dóttur
okkar í fyrsta skipti. Það var svo
mikil hlýja og kærleikur sem staf-
aði frá honum eins og alltaf ef börn
voru nálægt. Þegar við eignuðumst
seinni dóttur okkar var ákveðið að
skíra hana í Grindavík og báðum
við Jón að halda henni undir skírn,
sem hann gerði þrátt fyrir að hann
ætti erfitt með það. Eftir skírnina
kom hann svo tii okkar og sagði að
nafnið á henni, Karen Líf, væri al-
veg einstaklega fallegt og þökkum
við honum þau orð.
Það vakna alltaf spurningar í
litlum huga. Þegar við sögðum
^ eldri dóttur okkar að við værum að
fara til Grindavíkur sagði hún með
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
► um.
bros á vör: „Til afa og ömmu.“ Þá
þurfti að reyna að útskýra að afi
væri farinn til Guðs uppi á himn-
um. „Já,“ sagði Ásdís, „hann er
uppi hjá guði að passa Alex.“
Margar góðar stundir áttum við
bæði í Grindavík og í Mývatnssveit
og þökkum við fyrir þær allar.
Með þessum orðum þökkum við
þér fyrir allar stundirnar, elsku
pabbi og afi:
Þegai- sorgar titra tárin,
tregans mistur byrgir sýn.
Huggar, græðir hjartasárin
hlý og fógur minningin.
(FS)
Guð styrki okkur öll í þessari
sorg.
Sigurður, Rósa Eik,
Ásdís Björk og Karen Líf.
í dag kveðjum við þig með sárum
söknuði, elskulegi tengdasonur. Þú
varst alltof fljótt tekinn frá okkur.
Þú varst búinn að berjast við sjúk-
dóm, sem óhjákvæmilega setti
mark sitt á þig og lagði þig að velli
að lokum og hefur þú eflaust orðið
hvíldinni feginn, saddur lífdaga, en
svo ungur.
En við sem eftir lifum höfum
margs að minnast. Þú varst aldrei
iðjulaus á meðan kraftamir entust.
Þú vildir aldrei láta neitt hafa fyrir
þér, en varst manna fyrstur til að
hjálpa öðrum.
Það er svo margs að minnast, all-
ar gleðistundirnar með okkur fjöl-
skyldunum og vinum á Suðurvör 6,
Laugalandi og víðai’. Þar varst þú
hrókur alls fagnaðar.
Já, við skyldfólk og tengdafólk
höfum misst mikið, það skarð verð-
ur aldrei fyllt. Þú varst okkur Sig-
urði eins og besti sonur, sem alltaf
var gott að leita til. Það var stutt á
milli ykkar þar sem hann andaðist
6. febrúar sl.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Og þú Sigga mín, þú stóðst eins og
klettur við hlið manns þíns í veik-
indum hans, ég bið algóðan Guð að
gefa þér, börnum þínum, tengda-
börnum og öðrum aðstandendum
áfram styrk og æðruleysi.
Gerða Kristín Hammer.
Elsku bróðir og mágur. Dauði
þinn er sorglegri en fátækleg orð fá
tjáð. Þú varst hetja í þínu veikinda-
stríði, stóðst iengur en stætt var.
Eftir að þú varst orðinn veikur
fórstu að endurnýja og laga ýmis-
iegt í húsinu ykkar. Þú \issir að
hverju stefndi og vildir búa í haginn
fyrir hana Siggu. Þannig varst þú,
alltaf að hugsa um aðra, aldrei um
sjálfan þig. Hugsanir þínar snerust
líka um velferð Guðrúnar og Sigga,
og barnabörnin fjögur voru ákaf-
lega hænd að þér.
Þér þótti vænt um dýr, áttir
hesta og kindur, að ógleymdum kis-
unum. Þau voru tómstundagaman í
alltof stopulum frístundum.
Fái-veikur barstu tengdaföður
þinn til grafar fyrir tveimur mánuð-
um. Hvaðan þér kom kraftur tii
þess skiljum við ekki.
Við kveðjum þig með söknuði og
biðjum algóðan Guð að geyma þig
og styrkja ástvini þína.
Legg ég nú bædi líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgi'. Pét.)
Elías og Þóra Bjarney.
Jón bróðir er nú dáinn. Enda
þótt við fjölskylda hans værum
meðvituð um hans miklu veikindi,
þá engu að síður þegar kallið kem-
ur fylgir því áfall, doði og sorg. Jón
bróðir barðist hetjulegri baráttu
við þann vágest sem á hann herjaði.
En einmitt þessi hetjulega barátta
lýsir vel mínum elskulega bróður,
svo kraftmikill að við hin horfðum
og hlustuðum á agndofa. Þegar ég
heimsótti hann talaði hann ávallt af
æðruleysi um veikindi sín sem fékk
okkur hin til að hugsa. Við getum
sannarlega ekki keypt okkur trygg-
ingar að heilbrigðu lífi. En einmitt
það lærði ég í gegnum veikindi
bróður míns. Við hverja heimsókn
mína til hans í veikindunum fannst
mér ég koma út sem betri maður.
Eg horfði öðrum augum á lífið og
tilveruna.
Gamlar minningar og myndir
sækja á hugann og allar eru þær á
sömu nótunum, ljúfar. Með söknuði
hugsa ég til hans, en jafnframt
stoltur og glaður yfir því að hafa
fengið að vera litli bróðir hans.
Njóta tiisagnar hans og stuðnings.
Við sem urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að þekkja Jón bróður er-
um þakklát fyrir þann tíma sem við
áttum með honum. Ef við sam-
ferðafólkið ættum að lýsa honum í
örfáum orðum þá yrðum við senni-
lega öll sammála um að hann var
réttsýnn, ósérhlífinn, vinnusamur,
glaðvær og alltaf boðinn og búinn
að rétta öðrum hjálparhönd.
Það ríkir sorg hjá fjölskyldu
bróður míns, en verum minnug
þess að lífið heldur áfram, ég get
aðeins beðið Guð að gefa Siggu,
börnunum og mömmu styrk og
senda þeim smáijós sem megi lýsa
upp myrkrið sem umvefur þau
þessa dagana. Mig langar í lokin að
senda öllum er syrgja hann:
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta. Ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snert-
ir mig og kvelur. En þegar þið hlæ-
ið og syngið með glöðum hug, lyft-
ist sál mín upp í mót til ijóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.“
Freyr Baldursson.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Sigga, Guðrún, Siggi og
aðrir aðstandendur, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Björg, Sigrfður og Kristín.
GUÐBJÖRG
SIG URÐARDÓTTIR
+ Guðbjörg Sig-
urðardóttir
fæddist 14. júlí
1911. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 17. apríl
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Gísli
Magnússon, bóndi í
Vonarholti í Kirkju-
bólshreppi í
Strandasýslu, og
síðari kona hans,
Kristrún Jónsdóttir.
Hún var næstyngst
fimm systkina. Eitt
þeirra, Sigurbjörn, dó í
bernsku. Eldri voru Kristín og
Sigrún, báðar látnar. Yngstur
er Ásgeir Ólafur. Sjö hálfsystk-
ini átti Guðbjörg frá fyrra
hjónabandi föður síns.
Guðbjörg giftist Bjarna Borg-
arssyni frá Tyrðilmýri á
Snæfjallaströnd 30. desember
1934. Hann var fæddur 14. sept-
ember 1893. Hinn 9. janúar
1935 drukknar hann í róðri
þegar bátur sem hann er háseti
á ferst í _ aftakaveðri. Dóttir
þeirra er Ásta, f. 13. nóvember
1934, bóndi á Stað og seinna
verkakona og húsmóðir. Hún
giftist Steingrími Bergmann
Loftssyni. Þau eignuðust fimm
börn. Steingrímur lést 1977.
Seinni eiginmaður Ástu er Mar-
Hún kom ung, umkomulaus, án
nokkurra eigna og niðurbrotin eftir
að hafa misst eiginmann sinn, sem
hún hafði verið gift í tíu daga, til
föður míns og afa með litla föður-
lausa telpu sér við hlið, sem var
næstum það eina, á tímum þegar
samhjálpin var takmörkuð. Flestir
voru fátækir og nokkrir á mörkum
þess að vera bjargálna og orðið
áfallahjálp þekkti enginn né hvað
það merkti. Húsið sem hún flutti
inn í hjá föður mínum og afa verð-
skuldaði varla að kallast mannabú-
staður, moldarbær sem óvíða hélt
vatni í rigningatíð, að minnsta kosti
sagði ljósmóðir mín mér löngu síðar
að þegar þessi bamungi kom í
heiminn snemma árs 1938 hefði
varla verið annar staður í bænum
þar sem ekki iak úr lofti en sá blett-
ur þar sem unga konan var með
bam sitt, enda slagveður eftir að
snjóað hafði undanfarandi daga.
Onnur húsakynni hafa trúlega verið
eitthvað í líkingu við bæjarhúsin.
Ekki bai'a að einu heldur að öllu
leyti hefur þetta orðið mikil um-
breyting og á köflum mjög þung-
bær byrði fyrir þessa ungu en
óhamingjusömu konu, að þurfa að
sættast við slíkar aðstæður, kom-
andi frá svæði þar sem uppbygging
var farin verulega af stað eins og
við ísafjarðardjúp, farið var að hilla
undir betri og bjai'tari tíma með
bágindin og mesta baslið að baki
fyrir svo utan alla menninguna, sem
þar vestm' frá var önnur og meiri en
í einangi'un sveitanna. Faðir minn
var tuttugu árum eldri en mamma
og hann var af gamla skólanum að
flestu eða öllu leyti, hann enda í
merg og bein alinn upp við frásagn-
ir af miklum skorti og bjargarleysi
sem alltof oft jafnvel mannfellir
fylgdi, umræða af þessu tagi oft
manna á milli í hans uppvexti enda
dæmin oft nærtækari en margur
nútímamaðurinn getur rennt grun í.
Honum fannst eðlilega eins og svo
mörgum af hans kynslóð hann oft
standa við þröskuld þessa válega
hlutskiptis.
Áður hefur verið getið húsakynn-
anna, vinnubrögðin sum hver voru
heldur ekki svo ólík þvi sem þau
höfðu verið einhverjum öldum áður
og þótti ekki óeðlilegt þótt farið
væri að nálgast miðja tuttugustu
öldina. Hans viðhorf var það sama
og forfeðranna, að eyða eins litlu og
nokkur kostur væri, með því og því
einu væri hægt að láta arð af fáum
skepnum duga til framfærslu. Hann
var ekki einn um þetta viðhorf, alls
geir Steinþórsson
bifreiðastjóri.
Sambýlismaður
Guðbjargar frá
1937, Finnbogi
Finnbogason, bóndi
í Hlíð og Miðhúsum,
fæddist 27. desem-
ber 1891. Hann lést
29. febrúar 1976.
Börn þeirra eru: 1)
Guðfinnur Stefán, f.
13. febrúaf 1938,
bóndi í Miðhúsum,
sambýliskona Ólöf
Ásta Kristjánsdótt-
ir, bóndi og hús-
móðir, fósturbörn hans og börn
Ólafar Ástu eru tvö. 2) Guðný, f.
13. október 1939, póstmaður,
eiginmaður Ragnar Þorleifsson,
húsasmiður, börn þeirra eru
Ijögur. 3) Sigurbjörn, f. 4. janú-
ar 1941, húsasmiður, eiginkona
Sigurbjörg fsaksdóttir, nudd-
kona, börn þeirra eru þrjú. Eitt
barn eignaðist Sigurbjörn fyrir
hjónaband. 4) Bjarney Ragn-
heiður, f. 22. maí 1954, verka-
kona og húsmóðir. Eiginmaður
hennar er Óskar Fannberg Jó-
hannsson, verslunarmaður, þau
eiga eitt barn. Eitt barn eignað-
ist Bjarney Ragnheiður fyrir
hjónaband.
títför Guðbjargar fer fram
frá Hvalsneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
staðar þurfti að beita aðgæslu ef
ekki átti að vera hætta á að illa gæti
farið. Arður af fáum skepnum gat
brugðist, á þessum tíma er komin
mæðiveiki í sauðfjárstofninn og
sums staðar herjaði bráðapestin,
allt þetta tók sinn toll. Eftir á að
hyggja held ég þó að hann hafi ekki
verið óheppnari öðnim að þessu
leyti. Hann hugsaði vel um skepnur
sínar og þær launuðu það með
þokkalegum arði.
Móðir mín var ekki sátt við sitt
hlutskipti þótt skorturinn næði ekki
þröskuldi hennar heimilis. Hún
saknaði fyrra lífs fyrir vestan og
elstu bömin sáu hana oft gráta og
að því er þau telja sig muna best
það af alls engu tilefni. Ef til vill var
hún þá að hugsa um manninn sem
hún missti svo fljótt, ef til vill var
hún ósátt við manninn sem hún bjó
með þótt hún ætti með honum börn
og byggi með honum meðan heilsu
hans naut við. Börn þeirra þráðu
skilningsríka og góða móður eins og
öll böm gera og alltaf munu gera.
Með árunum breyttist hin milda og
tæra sorg í bland við sárindi og
gremju og á stundum mikla gremju.
Hún talaði oft lágt við sjálfa sig,
kannske var hún að ásaka Guð fyrir
að hafa búið henni þetta hlutskipti
sem urðu hennar örlög. í það
minnsta minnast börn hennar ekki
að hún færi mikið með bænarorð,
hún kenndi þeim ekki bænir eða bað
með þeim, það var verk föður
þeirra. Hún minntist oft á lífið fyrir
vestan og sagði elstu börnum sínum
sögur þaðan af fólki sem hún hafði
kynnst og fannst jafnan mikið til
um lífshætti þeirrar byggðar. Þá
má þess minnast að andlit hennar
haíi ljómað, sem það gerði ekki
nógu oft. Hún þráði að komast vest-
ur þegar mesti harmurinn eftir
missinn sem hún varð fyrir hafði yf-
irgefíð hana, hitta fólkið þai' og
dvelja með því. Þessi ósk hennar
rættist ekki fyrr en rúmum áratug
eftir að hún kom að vestan. Fór ein
að vetri til með skipi og dvaldi ein-
hverjar vikur og eftir heimkomuna
hafði hún aldrei við orð að fara aft-
ur, átti þó þar tvær systur og
frændfóik. Eitthvað hafði breyst
svo að vonir hennar um ánægjuríka
ferð rættust ekki. Ef til vill var það
bara hún sem hafði breyst. Þá var
Ásta fermd og ég í skóla, líklega
minn fyrsta vetur. Einn skólabróðir
minn sá ástæðu til að segja mér að
af því móðir mín væri farin vestur
myndi hún ekki koma aftur. Ég
minnist þess enn hvað mér sárnaði