Morgunblaðið - 27.08.1999, Qupperneq 52

52 FÖSTUDAGUR 27. ÁGÚST 1999
%■—■— ■—■■■■■■■■
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hulda Ágústs-
dóttir fæddist 1.
október 1920. Hún
lést 17. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ingibjörg Einars-
dóttir, f. 9.8. 1888,
d. 22.4. 1960, og
Friðrik Ágúst Hjör-
leifsson skipstjóri, f.
30.8. 1890, d. 7.9.
1963. Systur Huldu
eru Anna Ólafía
Jóna, f. 27.5. 1910,
Rósa, f. 22.10. 1911,
Guðlaug (Lillý), f.
16.8. 1918, Ragna Hjördís, f.
23.8. 1919, d. 22.5. 1997, og
Unnur Kristrún, f. 7.1. 1927.
Hulda giftist árið 1939 Helga
Vilhjálmssyni klæðskera frá
Hafnarfírði. Þau skildu. Sonur
þeirra er Friðrik Ágúst, f. 1939.
Hann er kvæntur Margréti Guð-
mundsdóttur. Börn þeirra eru:
Guðmundur Viðar, f. 1960, börn
hans: Sigrún Margrét, Gísli
Geir, Baldur og Valgerður;
Helgi Valur, f. 1962, kvæntur
Steinunni Ingólfsdóttur; Árný
Hulda, f. 1970. Börn hennar:
Kristinn Ágúst, Halldór Karvel
og óskírður sonur.
Hinn 17. júní 1948 giftist
Hulda Árna Þorvaldssyni for-
Það er svo skrýtið að lífið skuli
halda áfram eins og ekkert hafi í
skorist, þó að einhver sem manni
hefir þótt svo undurvænt um hafi
kvatt að eilífu. Það er alltaf jafnsárt
að kveðja þá sem manni þykir vænt
um. Jafnvel þó að við vitum að lík-
aminn sé orðinn þreyttur og lúinn.
Elsku Hulda mín. Þú kvaddir
þessa veröld á einni fallegustu og
kyrrlátustu ágústnóttu sem hægt er
að hugsa sér. Það passaði eitthvað
svo vel við þig að fara á svona nóttu.
Svo falleg, ljúf og kyrrlát sem þú
varst alla tíð.
Alltaf varstu tilbúin að hlaupa
undir bagga með þeim sem þörfnuð-
ust þín. Og aldrei með neinum há-
vaða og látum. í okkar samskiptum
í gegnum 40 ár hef ég alltaf verið
þiggjandinn. Eg var ung og
reynslulaus þegar ég kom inn í
þessa stóru og glæsilegu fjölskyldu.
En ég var boðin svo hjartanlega vel-
komin, að það var eins og ég hefði
alltaf tilheyrt ykkur.
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær hvað ég var hrifin af að
hitta alla þessa krakka, systkinin
hans Gústa. Þau voru svo falleg og
prúð og heimilið alveg glansandi
fínt.
Eg man alla bolludagana sem ég
kom til þín með krakkana mína. Það
var enginn bolludagur án þess að
koma upp í Holt. Mínar bollur
mistókust nefnilega oftast, þótt þær
væru gerðar eftir uppskrift frá þér.
Það var alltaf svo yndislegt að koma
til ykkar á þetta glæsilega og hlý-
lega heimili, þar sem allir voru svo
hjartanlega velkomnir. Öll jól og
páska, já, reyndar allar hátíðir,
stjóra, f. 30. apríl
1925, d. 16. maí
1997. Þeirra börn
eru: 1) Þorvaldur, f.
1948, kona hans er
Eva Ákerman og
börn hans eru Árni,
f. 1974, Valgeir f.
1976, og Jakob, f.
1988. 2) Hjördís, f.
1952, hennar maður
er Sigurður Kristó-
fersson, dóttir:
Brynhildur, f. 1972,
hennar barn: Jó-
hann Gunnar, f.
1997. 3) Margrét, f.
1953, sambýlismaður Arnar
Jónsson, hennar börn Andrea, f.
1975, og Kristján Mikael, f.
1981. 4) Ingibjörg Hildur, f.
1957, hennar börn: Jóhann Da-
víð, f. 1977, Helga Valgerður, f.
1985, og Sigurbjörn, f. 1993. 5)
Gerður, f. 1962, hennar börn:
Árni, f. 1983, Haukur Ingi, f.
1989, og Ragnheiður Huida, f.
1992. Stjúpsonur Huldu er Þor-
valdur Órn, f. 1947. Hann er
kvæntur Ragnheiði Elisabetu
Jónsdóttur. Börn: Haraldur
Darri, f. 1973, og Eyþrúður, f.
1994.
títför Huldu fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
komum við öll saman hjá ykkur og
hópurinn stækkaði með hverju ár-
inu. Alltaf var hægt að bæta við og
öllum leið svo vel, bara að vera sam-
an. Þú varst tilbúin að passa barna-
bömin hvenær sem við þurftum á
því að halda og það var oft. Bömin
hennar Unnar sóttust líka eftir að
fá að koma upp í Holt og fá að vera
hjá þér. Hugsunarsamari og elsku-
legri manneskju er ekki hægt að
kynnast og þú og Árni vomð alveg
sérstaklega samvalin hjón. Þú hélst
þig til hlés, en varst alltaf tilbúin _að
taka þátt í öllu sem máli skipti. Ég
er svo glöð yfir hvað þú áttir gott og
skemmtilegt líf. Allir veiðitúrarnir
og utanlandsferðimar, sem þú
naust svo vel, þó að stundum þætti
þér slæmt að vera að fara, því að ef
til vill þörfnuðumst við þín hér
heima.
En þið tókuð þá einhver af barna-
bömunum með og komuð svo með
glænýjan lax í matinn eða gjafir frá
útlöndum handa okkur hinum sem
sátum eftir og alltaf var það eitt-
hvað sem okkur kom vel og vantaði.
Samheldnin hjá ykkur systranum
var einstök. Þið fylgdust með öllum
afkomendum hverrar um sig.
Hvenær hver átti afmæli, brúðkaup,
skímir og hvað sem var að gerast
og þá vorað þið mættar allar saman
og auðvitað vora eiginmennimir
með.
Þetta var svo notalegt, Ami talaði
um bridge, Óli á Mosfelli tók lagið
og Böðvar sagði sögur. Einar, Oli
hennar Unnar og Engiljón hlustuðu
á og brostu í kampinn. Þessi tími
kemur aldrei aftur hér á jörð, en við
lifum í voninni um að einhvem tím-
ann hittumst við öll aftur og allt
verði eins og fyrr, ef til vill ennþá
betra. Kærar þakkir fyrir allt og
allt.
Þín tengdadóttir,
Margrét (Magga).
Elsku amma, ég sakna þess mikið
núna að hafa ekki haft tækifæri til
að njóta samveru við þig svo neinu
næmi síðustu fimm árin. Ég er samt
þakklátur fyrir allar þær góðu
minningar og stundir sem ég og
bömin mín áttum með þér.
Þessari litlu grein myndi aldrei
ljúka ef ég ætlaði mér að þakka fyr-
ir allt það góða sem þið, þú og afi,
gerðuð fyrir mig og mína. En árin
1975 og 1976 era mér þó sérstak-
lega hugstæð. Veturinn sem ég bjó
hjá ykkur afa á meðan ég kláraði
landsprófið í Flensborg. Ég veit að
námið átti ekki hug minn allan og
ég átti það til að koma seint heim
eftir viðburðaríkt kvöld með Ás-
grími og félögum, en aldrei sagðir
þú eitt styggðaryrði í minn garð. Þú
sást bara til þess að ég færi í skól-
ann næsta dag á réttum tíma með
nesti og nýja skó. Ég man líka slát-
urgerðina í kjallaranum og jólaboð-
in í Holtinu sem skipuðu svo stóran
sess í lífi okkar allra.
Elsku amma mín, ég veit að góð-
ur Guð tekur á móti þér með út-
breiddan faðminn. Þú varst svo ein-
staklega góð amma, sem hafði
nægjusemi og umhyggju fyrir öðr-
um að leiðarljósi.
Góða ferð, elsku amma mín.
Guðmundur Viðar.
Elsku fallega amma mín. Loksins
hefurðu fengið hvíldina eftir löng og
erfið veikindi. Ég trúi því að þú fáir
að jafna þig og safna kröftum á nýj-
um og fallegum stað og afi, Día og
fleiri ástvinir séu hjá þér. Við hin
eigum minningarnar og getum yljað
okkur við þær. Ég man t.d. hvað þú
varst góð við okkur bamabörnin og
passaðir okkur meira og minna öll.
Ég og Brynhildur voram heppnar
að fá að vera mikið hjá þér og ég
man eftir mörgum stundum uppi í
Holti: Við með þér í morgunleikfim-
inni, því þú hélst þér alltaf svo vel
og varst svo fín og flott. Þú að
ganga með okkur á róló eftir að við
höfðum fengið sojabaunir! Svo fór-
um við með þér á „flakk“ (þ.e. að
heimsækja Díu systur þína og aðrar
systur og vinkonur.) Ég man bara
hvað þú varst alltaf góð og jafnlynd
og aldrei sagðir þú styggðaryrði um
nokkum mann. Það versta sem þú
viðhafðir var að „hann er ágætur,
greyið".
Ég man einnig eftir mörgum
ferðum með ykkur afa, t.d. upp í
Tryggingarbústaði og þar var alltaf
gaman að vera. Líf og fjör og allir
léku sér saman á hvaða aldri sem
þeir vora. Sérstaklega kemur upp í
hugann boltaleikurinn hans afa þeg-
ar við skutum niður flöskumar hjá
hvert öðra á pallinum.
Elsku amma mín og afi, þið vorað
yndislegt fólk og ég er mjög stolt af
að heita í höfuðið á ykkur báðum.
Vonandi líður ykkur vel þar sem þið
eruð saman í dag. Góðu minning-
amar um ykkur munu fylgja okkur
um ókomna tíð.
Árný Hulda.
Mig langar að kveðja elskulega
ömmu mína með nokkrum orðum.
Það koma upp í hugann margar
minningar frá því að ég var lítil og
bjó með mömmu heima hjá ykkur
afa. Það vora mikil forréttindi að
eiga þig að þegar mamma þurfti að
fara að vinna úti og ég bara þriggja
mánaða. Það var ekki eins og þú
teldir það eftir þér að passa unga-
bam, því þú talaðir alltaf um þenn-
an tima eins og þetta hafi bara verið
afslöppun og mér finnst ég alltaf
eiga hlutdeild í rókókóstólunum
sem þú saumaðir út, því þú sagðir
alltaf að þú hefðir saumað þá út,
meðan ég svaf úti í vagni. En þetta
hefur verið einskær hæverska, því
þú hefur haft mikið að gera og oft
voram við nokkur frændsystkinin
hjá þér í einu. Ég man að afi sagði
að sennilega sparaði enginn eins
mikið fyrir Hafnarfjarðarbæ og þú,
sem notaðir aldrei leikskóla fyrir
þín böm og svo passaðir þú okkur
bamabörnin eftir það. Þú varst
alltaf jafn róleg og það var ekki
sjaldan að ég laumaði mér upp til
ykkai- afa, að gá hvað væri í matinn
hjá ykkur, ef mér leist ekki á mat-
inn niðri hjá mömmu. Það var oft
sem maður fékk að hjálpa til við að
baka og ekki má gleyma morgun-
leikfiminni, þegar einhver spurði:
„Hvernig gerir amma?“ Þá var
lagst á bakið á gólfið og fótunum
lyft upp með miklum stunum. Eins
era fyrstu minningamar um að
hringja í Díu systur þína og bjóða
henni í kaffísopa eða við fóram til
hennar. Þið vorað alveg einstakar
systur og vinkonur, hittust á hverj-
um degi, bjugguð nánast hlið við
hlið alla tíð og báðar í sama hlut-
verkinu að hugsa um barnabömin.
Ég veit að þú hefur átt mjög erfitt
síðustu árin eftir að afi dó og svo
Día systir þín.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og gefið mér.
Ég mun ylja mér við minningarnar
um ókomin ár og segja mínum
bömum frá þessari einstöku ömmu
sem mér leið svo vel hjá.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Brynhildur.
Mig langar að minnast mágkonu
minnar elskulegrar, Huldu Ágústs-
dóttur, með fáeinum orðum. Þegar
hugurinn reikar aftur í tímann er
margs að minnast.
Ég var óharðnaður unglingur
þegar Ami bróðir minn trúði mér
fyrir því að hann væri heitbundinn
stúlku, sem hann hygðist giftast.
Hún hefði verið gift áður stuttan
tíma, ætti lítinn strák og væri dóttir
Ágústs Hjörleifssonar á Vestur-
brautinni. Þau hófu svo búskapinn í
kjallaranum á Vesturbraut 20, í
þröngu en notalegu húsnæði. Þang-
að var gaman að koma, alltaf tekið
vel á móti manni, Gústi litli fjöragur
og skemmtilegur strákur og Hulda
blíð og góð í viðmóti. Fljótlega var
fjölgunar von, og þar á Vestur-
brautinni fæddist Þorvaldur, skaust
í heiminn áður en ljósmóðirin kom;
þvílíkt sem honum lá á.
Fljótlega var orðið of þröngt á
Vesturbrautinni og þá flutt í stærra
húsnæði á Hringbrautinni. Margar
góðar minningar á ég þaðan. Ég
minnist þess er ég stóð eitt sinn upp
frá veisluborði og rak höfuðið í
ljósakrónuna svo hún fór upp af
króknum og ég stóð allt í einu með
hana í fanginu - óskemmda - og ég
óskaddaður á höfðinu. Þá var öllum
skemmt - og Hulda hló þessum dill-
andi og smitandi hlátri sem henni
var svo eiginlegt - og Þorvaldur
litli, sem þá var að mig minnir á
þriðja árinu, hló svo dátt að hann
datt á bossann, en meiddi sig sem
betur fer ekki, en brá svolítið.
Svona var nú oft glatt á hjalla á
þeim bænum.
En brátt kom að því að þrengsli
vora orðin óþægilega mikil, því
börnunum fjölgaði. Hjördís og Mar-
grét bættust við fjölskylduna, og þá
var flutt í nýja og mun stærri íbúð í
Lindarhvamminum. Þar átti ég
margar Ijúfar stundir sem ég minn-
ist með þakklæti. Um þær mundir
var ég að gera hosur mínar grænar
fyrir henni Helgu minni Finnsdótt-
ur með góðum árangri og byggðum
við okkur hús á Hvaleyrarholtinu,
skammt fyrir ofan Lindarhvamm-
inn. Það tengdi okkur enn betri fjöl-
skylduböndum. Oft skruppum við
Helga niður í Lindarhvamm og iðu-
lega litu þau Hulda og Árni við á
Svalbarðinu og voru þá fagnaðar-
fundir.
Svo kom að því að húsnæðið í
Lindarhvamminum var orðið of
þröngt, því enn stækkaði fjölskyld-
an. Hildur og Gerður bættust í hóp-
inn og þurftu sitt pláss. Þá var
byggð enn stærri íbúð í næstu götu
fyrir ofan - í Kelduhvamminum.
Þar undi Hulda hag sínum vel og
bjó börnunum og eiginmanni fagurt
og hlýlegt heimili. Þaðan flugu svo
bömin úr hreiðrinu eitt af öðru, uns
þau hjónin voru orðin ein eftir í
íbúðinni. Hulda var þá farin að
kenna sér þeirra veikinda, sem að
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Ástkær faðir okkar,
ÁGÚST EIRÍKSSON,
Löngumýri,
Skeiðum,
lést á hjúkrunarheimilinu Ási, Hveragerði,
miðvikudaginn 25. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
bömin.
HULDA
ÁGÚSTSDÓTTIR
lokum drógu hana til dauða. Ég veit
að Huldu var það þvert um geð að
flytja úr Kelduhvamminum, en þeg-
ar heilsu Huldu var farið að hraka
það mikið að hún átti erfitt með að
halda heimilinu í góðu lagi, þá lét
hún til leiðast að flytja í notalega
þjónustuíbúð í námunda við Sól-
vang, þar sem hún naut aðhlynning-
ar og aðstoðar.
Um það leyti sem þau fluttu á
Sólvangsveginn hafði Ámi minnkað
við sig vinnu í Tryggingu til að geta
verið meira með Huldu sinni og
hlúð að henni. Hann vann einungis
sértæk verkefni og gat hagrætt
vinnutímanum eftir hentugleikum.
En ekki fer allt eins og ætlað er.
Fyrir rúmlega tveimur árum ætlaði
Árni að fara í ferð með rútu um
Mið-Evrópu, sem hann hlakkaði
mjög til. Hann vissi að Hulda væri í
öraggu skjóli á Sólvangi og dæturn-
ar myndu annast mömmu sína vel
meðan hann væri að heiman. En fá-
einum dögum áður en lagt yrði af
stað í ferðina fékk hann heilablæð-
ingu, sem dró hann tO dauða. Þetta
var þvflíkt áfall fyrir Huldu og alla
fjölskylduna, að orð fá eigi lýst.
Hann var öllum vinum og sam-
starfsmönnum mikfll harmdauði og
er hans sárt saknað.
Og nú, rúmum tveimur áram
seinna, hefur Hulda mín blessunin
kvatt þetta líf hægt og hljótt, og það
á sama degi og Helga mín kvaddi
þennan heim, snöggt og ótímabært
fyrir 21 ári. Við trúum að þau séu
öll á Guðs vegum og hafi verið köll-
uð til nýrra verkefna. En eftir sitj-
um við með söknuð og ljúfar minn-
ingar. Blessuð sé minning þeirra
allra.
Ég og fjölskylda mín sendum
bömum Huldu og Árna, fjölskyld-
um þeirra og öllum aðstandendum
hugheflar kveðjur og biðjum þeim
allrar blessunar um ókomin ár.
Jón Már Þorvaldsson.
Þrátt fyrir langvarandi og erfið
veikindi elskulegrar mágkonu
minnai', Huldu Ágústsdóttur, og að
ég vissi hvert stefndi, hægt og bít-
andi, setti mig hljóðan, er ég fregn-
aði andlát hennar, degi síðar. Þótt
tæpast sé rétt að hugsa þannig, var
ég forsjóninni þakklátur fyrir það,
að veita henni lausn frá amstri
þessa heims og eilífa hvíld, eftir
gott dagsverk í víngarði drottins.
Ég vfl með nokkram orðum
þakka þessari góðu og ástríku konu
fyrir allt, sem hún gerði fyrir mig á
lífsleiðinni, fyrst og fremst fyrir
löngu, þegar ég var ungur og ráð-
villtur piparsveinn og eins og grár
köttur á heimili þeirra hjóna, henn-
ar og Árna bróður míns, er ég var í
landi á milli sjóferða. Þá var mér
alltaf tekið opnum örmum og litið á
mig sem einn af fjölskyldumeð-
limunum. Og löngu síðar, eftir að ég
kvæntist sjálfur og eignaðist böm
og bura, varð samgangur fjöl-
skyldna okkar talsverður, þótt störf
okkar Árna væra mislæg og heimili
okkar allfjarri hvort öðra; þeirra í
Hafnarfirði, okkar í Keflavík.
Ég minnist Huldu ætíð sem glað-
værrar og glettinnar konu, hóg-
værrar og nærgætinnar. Hún var
trygglynd manni sínum, góð hús-
móðir og frábær uppalandi, enda
bera böm þeirra Árna þess glögg
merki. Við Árni voram hálfgerðir
spilafíklar, höfðum alist upp við það
frá blautu bamsbeini og sátum oft
við spil fram á miðjar nætur og ég
veit að Huldu mislíkaði það oft, en
rauk ekki upp með skömmum og ill-
um látum, heldur benti okkur góð-
látlega á, að slíkt væri vart við hæfi,
því það truflaði næturró annarra í
húsinu.
Of langt mál yrði að telja upp alla
hina góðu kosti sem Hulda bjó yfir
og læt ég mér því nægja, að þakka
henni hjartanlega fyrir samfylgdina
á lífsleiðinni, sem verður mér alla
tíð minnisstæð að góðu einu. Jafn-
framt harma ég það, hversu lengi
hún þurfti, hin síðari ár, að berjast
við þann sjúkdóm, sem leiddi hana
að lokum til eilífrar hvfldar.
Öllum börnum hennar og öðrum
ættingjum votta ég mína dýpstu
samúð.
Sigurgeir Þorvaldsson.