Morgunblaðið - 11.02.2000, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2000 33
LISTIR
Morgunblaðið/Golli
Ulrich kveðst finna mikinn kraft á Islandi og telur sig raunar háðan eldíjallaeyjum. „Þessi kraftur er í jörðinni og loftinu, ekki ósvipað því að vera í návígi við tímasprengju," segir hann.
þar sem nútimadans á stefnumót
við tónlist eftir vinsæla popptón-
listarmenn, myndbandsverk og
frumlega ljósahönnun. „Diaghilev
vildi alltaf halda fram á við, þróast.
Eg byrja á því að horfa til baka, til
þeirrar orkuuppsprettu sem felst í
ævi og störfum hans, en flyt hana
síðan til nútimans og held áfram
inn í morgundaginn. Á sama hátt
og Diaghilev er ég rekinn áfram af
ást og tryggð við starfið."
Ulrich kveðst aðspurður ávallt
hafa fundið til samkenndar með
Diaghilev og þó svo að hann telji
fleira ólíkt með þeim en Iíkt, sé gott
að hugsa til þess árangurs sem
Diaghilev náði, þeirra fórna sem
hann þurfti að færa og hversu ein-
arðlega hann setti sér og Ballett
Russes strangar listrænar kröfur.
„Á því tuttugu ára tfmabili sem
Diaghilev stýrði Ballett Russes
rambaði hann átta sinnum á barmi
gjaldþrots, en með undraverðum
hætti slapp hann fyrir horn í öll
skiptin. Hann glímdi við mikla erf-
iðleika frá upphafi starfs síns en
náði samt undraverðum árangri og
það er því í senn fólgin huggun og
hvatning í fordæmi hans. Mér
finnst að listamenn mættu taka
fleiri áhættur og hafa hugmyndir
og sýn að leiðarljósi."
Fimm hræðileg ár
Ulrich hefur cinnig glímt við erf-
iðleika á ferli sínum. Hann stofnaði
danslcikhúsið Tanz Forum Köln á
sínum tíma, sem vakti mikla at-
hygli, en varð að horfa á eftir þessu
helsta hugðarefni sínu í gröfina
þegar borgaryfirvöld í Köln
ákváðu að hætta að styrkja dans-
flokkinn. Hann rak leikhúsið um
þriggja ára skeið á eigin kostnað
og réðst í viðamiklar og metnaðar-
fullar uppsetningar, en varð að lok-
um að játa sig sigraðan. „Þetta
voru fimm hræðileg ár og verk mín
á þeim tíma voru eins konar mót-
mæli við ákvörðun borgaryfir-
valda, full reiði og vonbrigða," seg-
ir hann. Um líkt leyti kynntist hann
belgíska dansaranum og danshöf-
undinum Fabrice Jucquois, sem
hjálpaði honum til að sætta sig við
orðinn hlut og halda ótrauður
áfram. „Hann er mjög tryggur og
hefur mikla trú á hæfileikum mín-
um og safnaði t.d. peningum frá
fjölskyldu sinni til að kaupa réttinn
af verkum mínum, búninga og ann-
að frá leikhúsinu í Köln,“ segir UI-
rich. Jucquois og Ulrich unnu sam-
an að þrileiknum og raunar má líta
framlag þess fyrrnefnda í mynd-
bandaverki sem fléttað er inn í
Diaghilev: Goðsagnir. Annar náinn
samstarfsmaður Ulrichs hérlendis,
Katrín Hall, starfaði í flokki hans
um átta ára skeið.
„Eg samdi mörg hlutverk fyrir
hana og þótti erfitt að missa hana
heim til Islands. Katrín hefur hins
vegar leitað liðsinnis hjá mér og ég
hef alltaf svarað því kalli, hafi ég á
annað borð átt þess kost,“ segir
hann. Það var hins vegar Svein-
björg Alexandersdóttir dansari (nú
búsett í Las Vegas) sem fékk Ulrich
hingað til lands í upphafi, þegar
hann setti upp Blindingsleik árið
1980, við tónlist Jóns Ásgeirssonar.
„Það var einsog eldfjall hefði gos-
ið,“ segir Ulrich. Hann setti síðan
upp eitt vinsælasta dansverk sem
sýnt hefur verið hérlendis, Ég
dansa við þig..., árið 1987 og hefur
verið reglulegur gcstur allar götur
síðan.
I návígi við tímasprengju
„Ég finn mikinn kraft á íslandi
og held raunar að ég sé háður eld-
fjallaeyjum. Þessi kraftur er í jörð-
inni og loftinu, ekki ósvipað því að
vera í návígi við tímasprengju. Ég
á lítið hús á Kanaríeyjum, þar er
hitinn og sandurinn, hér er kuldinn
og siyórinn. Ég vinn raunar mjög
vel í öfgakenndu umhverfi."
Ulrich lofar íslenska dansflokk-
inn hástöfum og segir flokkinn
hafa tekið örum framförum frá því
að hann bar hann fyrst augum fyrir
um tuttugu árum. „Frá tæknilegu
sjónarmiði og miðað við getu og stíl
og gæði vinnunnar, er dansfiokkur-
inn mjög góður á alþjóðlegan mæli-
kvarða. Það sem er einnig einstakt
við flokkinn og setur sterkan svip á
hann, eru þær mörgu sterku og
fögru konur sem þar er að finna.
Þetta einkenni hefúr verið áber-
andi frá upphafi eins og Katrín
sjálf er gott dæmi um,“ segir hann.
Tónlistarmennirnir Daníel Ágúst
Haraldsson, söngvari í Gus gus, og
Biggi Bix, hafa samið 30-40 mínút-
ur af nýrri tónlist fyrir seinni hluta
verksins, ásamt því að aðlaga eldri
tónlist að sýningunni. Ulrich kveðst
mjög ánægður með samstarfið við
tónlistarmennina, Daníel Ágúst
hafi verið mjög opinn fyrir nýjung-
um og þeim hugmyndum sem varp-
að var fram og niðurstaðan sé hon-
um mjög að skapi. „Þeir hafa samið
mjög fallega tónlist og ég held að
þeim hafi tekist að brjóta af sér
þröngan ramma popptónlistar og
farið inn á nýjar slóðir. Lokaverkið
sem þeir sömdu kallast Opið, og ég
held að það sé mjög viðeigandi og
segi margt; um hvernig til tókst.“
Ballettinn er heimili
Árið 1998 var fyrsti hluti þrfleiks
Ulrichs, Opinberunin, sett upp í
Innsbruck í Austurríki og varð vin-
sælasta sýning sem dansflokkur inn
þar hafði sett upp um margra ára
skeið. I kjölfarið bauðst Ulrich að
taka að sér stjórn flokksins, sem
hann og þáði. „Ég hef starfaði í
þrjátíu ár á sviði skapandi danslist-
ar og finnst ég einbeittari og
frjórri nú en nokkru sinni fyrr. Mér
finnst ég líka vera frjálsari. Það
frelsi nær til hreyfingarinnar í
dansinum og til þess að búa til dans
í bestu merkingu þess orðs.“
Hann tekur til starfa þar í sept-
ember næst komandi og kveðst
hlakka til verkefnisins. Á meðal
þess sem bíður hans er vinna við
söngleik um austurriska poppsöng-
varann Falco, sem lést í bflslysi á
eyju í Karíbahafinu fyrir nokkrum
misserum. Söngleikurinn kallast
Falco hittir Amadeus. „Ég kem
mér fyrir í fjöllunum, einhvers
staðar fyrir ofan snjólfnu,“ segir
Ulrich og hlær. „Ég mun hafa mörg
járn í eldinum en ballettinn verður
alltaf heimili mitt. Ég hef sett upp
óperur og leikrit, en ég horfi með
augum danshöfundarins fyrst og
fremst.“
KATHARINE HAMNETT
EYEWEAR
LIN5AIM
Laugavegi 8 • 551 4800