Morgunblaðið - 18.03.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 18. MARS 2000 45
MINNINGAR
+ Guðríður Ásta
Ttímasdóttir
fæddist í Viðey í
Seltjarnarneshreppi
16. mars 1911. Hún
lést á Landsspítalan-
um 7. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ólafía
Bjarnadtíttir, f. 11.8.
1873, d. 22.11. 1952,
og Tómas Snorrason,
steinsmiður og
skósmiður í Reykja-
vík, f. 16.8. 1875, d.
28.8. 1940. Systkini
Ástu voru Bjami, f.
17.7. 1899, d. 28.12. 1906, Val-
gerður Kartílma, f. 11.3. 1903, d.
13.4. 1978, Guðrún Jtínína, f.
21.10. 1904, d. 2.1. 1907, Margrét
Dórtíthea, f. 24.6. 1906, d. 1.5.
1994, Ólafur, f. 11.7. 1908, d.
26.12. 1977, Karl Hilmar, f. 25.12.
1909, d. 13.5. 1967, Guðrún Bjarn-
ey, f. 20.11. 1912, d. 18.11. 1996,
og Málfríður Júlía, f. 11.3.1914, d.
13.12.1967.
Ásta giftist 16.10.1937 Gísla Er-
lendssyni stýrimanni, f. 20.6.1907,
d. 2.11.1938. Foreldrar Gísla vom
Þorbjörg Gísladtíttir, f. 7.4. 1877,
d. 16.7.1960, og Erlendur Guð-
mundsson skipstjóri, f. 15.10.
1869, d. 20.6. 1938. Ásta og Gísli
eignuðust einn son, Gísla, f. 6.12.
1938. Eiginkona hans er Sigrún
Hún Ásta Tómasdóttir tengda-
móðir mín er látin. Þegar undirrituð
kom inn í fjölskyldu Ástu, var ekki
hægt að hugsa sér betri móttökur.
Þar mætti mér hlýja og velvild, en
það var einmitt dæmigert fyrir
hana, þetta hlýja og jákvæða við-
Halldórsdóttir, f.
20.1. 1944, og eiga
þau tvö börn, Ástu, f.
20.12. 1972, og Hall-
dtír Hrafn, f. 1.3.
1977. Sambýliskona
Halldtírs er Jtíhanna
Vr Jdnsdóttir, ddttir
hennar er Heba Sig-
riður Kolbeinsdtíttir.
Foreldrar Ástu
bjuggu í Viðey fram
til 1914 en fluttust þá
til Reykjavíkur. Ásta
hóf störf við af-
greiðslu í vefnaðar-
vöruverslun Björns
Kristjánssonar (VBK) vorið 1931
og vann þar til haustins 1937, er
þau Ásta og Gísli htífu búskap á
Ásvallagötu lOa í Reykjavík. Eftir
skamma sambúð ftírst Gísli með
skipi sínu, togaranum Ólafi RE-7,
en þar var hann 1. stýrimaður.
Ásta var ekkja upp frá því og bjtí
með syni sínum, fyrst framan af
einnig með mtíður sinni og síðan
brtíður sínum, Karli. Síðustu árin
bjó hún í húsi VR við Hvassaleiti
56. Hún vann alla sína starfsævi
við afgreiðslustörf í vefnaðar-
vöruverslunum, lengst hjá VBK,
en einnig hjá Vörðunni á Lauga-
vegi og hjá Einari Eyjólfssyni á
Sktílavörðustfg.
Jarðarfórin hefur farið fram í
kyrrþey.
mót. Ásta var falleg kona, alltaf mik-
il reisn yfir henni. Hún var alltaf
vakin og sofin yfir velferð fjölskyldu
einkasonar síns og annarra í fjöl-
skyldunni, s.s. systkinabarna og
þeirra barna og barnabarna. Allt til
hinsta dags var hún ástrík móðir,
tengdamóðir og amma, en tengda-
móðir mín var einnig-vinkona mín
og fórum við oft saman í heimsóknir
til ættingja og vina, á tónleika o.fl.
Eg tel það hafa verið mitt stóra lán í
lífunu að eignast hana fyrir tengda-
móður. Mun ég aldrei gíeyma henni
og veit ég að þannig er þvífarið með
bömin mín tvö. Ég minnist margra
gleðistunda og ferðalaga með henni,
bæði innanlands og utan. Svo fór
hún í ferðalög með Möggu systur
sinni og minnist ég alltaf ferðalags
þeirra upp á Vatnajökul, en þá var
farið með bílum frá Akureyri og
snjóbílum upp á jökulinn. Þær voru
u.þ.b. 70 og 75 ára. Sú ferð gekk
hálfbrösótt, en allt gekk upp að lok-
um.
Alltaf var hún boðin og búin að
gæta barna okkar, svo að við gætum
ferðast til útlanda og innanlands.
Ásta var sú langlífasta úr hópi níu
systkina, en tvö þeirra dóu mjög
ung. Hún missti eiginmann sinn
Gísla Erlendsson, stýrimann, eftir
rúmlega eins árs hjónaband, en
hann fórst með togaranum Ólafi RE
7 hinn 2. nóvember 1938. Sonur
þeirra fæddist 6. desember, mánuði
síðar. Voru það erfiðir tímar fyrir
hana, en hún naut stuðnings for-
eldra sinna og systkina.
Ásta vann annars fyrir sér alla tíð
og oft var lífsbaráttan erfið. Sem
ung stúlka vann hún við barna-
gæslu, síðar í vefnaðarvöruverzlun-
um, lengst af hjá VBK við Vestur-
götu. Alltaf var hún boðin og búin að
hjálpa fólki eftir fremstu getu, fyrst
og fremst okkur nánustu ættingjum
en einnig mörgum öðrum.
Ásta var góð og skemmtileg kona.
Hún var alltaf góð heim að sækja og
hélt t.d. alltaf upp á afmælið sitt fyr-
ir nánustu ættingja og vinkonur og
þá voru nú hnallþórur á borðum.
Árið 1986 fluttist Ásta í Hvassa-
leiti 56, var meðal þeirra fyrstu sem
fluttu þangað. Þar leið henni vel og
húnátti góða vini meðal íbúa. Þegar
sonardóttir hennar og nafna stund-
aði nám í Verzlunarskólanum var
gott að koma til ömmu í hádeginu
eða eftir skólann til þess að borða
eða hvíla sig.
Nú er komið að leiðarlokum, ég
kveð tengdamömmu með ást og
virðingu. Blessuð sé minning henn-
ar.
Sigrún lengdadtíttir.
Mig langar til að minnast móður-
systur minnar, Ástu Tómasdóttur,
með nokkrum orðum.
Ég naut ómældrar hlýju og at-
hygli Ástu á uppvaxtarárum mínum.
Ef til vill hafði það eitthvað að segja
að ég var fyrsta systkinabarn henn-
ar. Náin og góð tengsl héldust síðan
milli okkar Ástu allt fram að andláti
hennar.
Ásta var ávallt góð heim að sækja.
Börn mín og jafnvel bamabörn
minnast hlýju og gestrisni Ástu
frænku og var hún ómissandi gestui-
þegai’ eitthvað stóð til í okkar fjöl-
skyldu. Minnist ég þess sérstaklega
að hafa ávallt verið samvistum við
Ástu á afmælisdegi hennar, 16. mars,
ásamt hennar tryggu vinkonum og
fjölskyldu. Af hennar fundi fór mað-
ur ætíð heldur betri manneskja.
Mig langar að birta hér erindi sem
móðir Ástu, Ólafía, orti til dóttur
sinnar þegar hún missti mann sinn í
sjávarháska í mánuðinum áður en
frumburður þeirra kom í heiminn.
Erindin lýsa vel þeirri hlýju og til-
finningum sem ríktu milli þeirra
mæðgna og mér finnst Ásta hafa
flutt áfram til okkar sem yngri erum.
Hve glæsilegur, heill og djarfur
að heiman gekkst þú síðustu för
og brúði þinni bauðst að teyga,
blíðu og traust af þinni vör,
og indæl von um endurfundi,
í ungum brjóstum hreyfði sér,
en sorgin beið á bak við tjaldið
og beiskt hún glotti á eftir þér.
Ó dómsorð sára! Hann er horfinn!
með hafsins gný að eyrum barst,
að hjörtum vina er harmur sorfinn.
Hve hugljúfur þú öllum varst!
Engan grunar, ógnin þunga,
yfir dundi leifturskjótt
og á sælum sumarmorgni
syrti af kaldri vetramótt.
Ekkjan grátnum augum starir
ómælis í dimman geim
er þá líkast eins og svari
ógnsár rödd úr dánarheim:
Allt er hverfult! ekkert veistu!
auma barn, hvað megnar þú?
Gráttu bara! Guð er harður!
ganga skeiðið verður þú!
Innst í hjarta aftur ómar
ástvinarins blíða mál:
Gráttu ei vina! Guðleg miskunn
gleður þína hrelldu sál,
ást mín skal þig ávallt hugga,
og endurminning hrein og skær
á okkar ljúfu yndisstundir
aldrei neinum fólva slær!
Vinir þakka þér af hjarta
þína tryggð og fómarlund.
Þeir muna þína brána bjarta
og brosið kæra - að hinstu stund.
Við einnig þig í anda sjáum
ömggan á hættustund
hugprúðan við stjómvöl standa,
sterk uns hreif þig dauðans mund!
Hvað er lífið? Hverfull draumur!
Hvað er dauðinn? náðargjöf.
Enginn skilur skapadóminn
skammt er vöggu frá að gröf!
Herrann græðir hjartasárin
hans í vörslu er óhætt þér.
Máskeeftirörfáárin
allt það dulda skiljum vér.
Ég votta syni Ástu, Gísla Gísla-
syni, eiginkonu hans og börnum
mína dýpstu samúð um leið og ég
kveð ástsæla frænku.
Björg Ágústsdtíttir.
GUÐRÍÐUR ÁSTA
TÓMASDÓTTIR
+ Sesselja Hrtí-
bjartsdtíttir
fæddist í Hafnar-
firði 15. mars 1918.
Hún lést 4. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Hrtí-
bjartur Hannesson,
f. 11. aprfl 1890, d.
4. september 1966
og Guðfinna Steins-
dtíttir, f. 13. júní
1895, d. 3. ntívember
1967. Systkini Sess-
elju: Ingunn, f. 15.
mars 1918; Óskar
Hafsteinn, 'f. 22.
febrúar 1922; Ásta Laufey, f. 14.
júlí 1929; Dagný f. 10. júní 1934
og andvana sveinbarn 22. janúar
1936.
Eiginmaður Sesselju var Jtín
Jtínsson, btíndi á Söndu á Stokks-
eyri og forstöðumaður bifreiða-
Hinn 4. mars síðastliðinn lést ást-
kær móðir mín, frú Sesselja Hró-
bjai’tsdóttir, hún var fædd í Hafnar-
firði, bjó þar til tólf ára aldurs.
Minntist hún oft á það hvað sér hefði
liðið þar vel. Þaðan flutti hún í Vill-
ingaholtshrepp í Flóa og bjó þar í
foreldrahúsum lengst af, að Mjó-
syndi, fór þar í skóla og stundaði og
almenn sveitastörf. Á unga aldri fór
hún að heiman í vinnumennsku eins
og það var kallað að vera í vist. Lík-
aði henni það mjög vel. Minntist oft á
hvað það hefði verið gaman og lær-
dómsríkt og eignast þar góða vini.
Um tvítugt fór hún að Vestri-Loft-
stöðum í Gaulverjabæjarhreppi og
kynntist þá Jóni Jónssyni bifvéla-
virkja og bónda er síðar varð eigin-
maður hennar. Eignuðust þau okkur
fjögur systkinin. Bjuggum við lengst
af í Söndu á Stokkseyri. Þar vann
hún sín húsmóðurstörf með miklum
myndarskap, áhugamál hennar voru
tónlist og hannyrðir, lék það allt í
höndum hennar. Móðir mín hafði
stórt skap og var ákveðin í skoðun-
um en gerði ekki upp á milli fólks.
verkstæðis Kaupfé-
lags Árnesinga, f.
10. ágúst 1908, d. 1.
febrúar 1993. Börn
þeirra eru: 1) Jtín
Áskell Jtínsson, f.
20.9. 1939, maki
Guðbjörg Kristins-
dtíttir og eiga þau
þrjú börn og þrjú
barnabarnabörn. 2)
Gunnar Valur Jtíns-
son, f. 21.11. 1943.
Hann á tvö börn og
eitt barnabarn. 3)
Sigríður Kristín
Jtínsdtíttir, f. 3.3.
1948. Hún á fjögur börn og tvö
barnabörn. 4) Ragnhildur Jtíns-
dtíttir, f. 18.10. 1953. Hún á sjö
börn og fjögur barnabörn.
Útför Sesselju fer fram frá
Stokkseyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hún lagði mikið upp úr því að vera
heiðarleg og ábyggileg til munns og
handa, var góð þeim sem minna
máttu sín, hafði yndi af dýrum og
sérstakt dálæti á hestum. Það var
gaman að koma með hest í hlaðið í
Söndu og sjá gleði geisla úr augum
móður minnar.
Ég er þakklátur Guði fyrir þær
stundir sem við áttum saman, bæði í
blíðu og stríðu á lífsleiðinni. Þá sér-
staklega þau lífsgildi sem hún
kenndi mér í bæninni, heiðarleika og
ábyrgð á gjörðum sínum, sem hafa
reynst mér best í lífinu. Ég vil einnig
þakka móður minni fyrir þann mikla
stuðning sem hún veitti mér og börn-
um mínum á lífsleiðinni.
Á þessum tímamótum kemst ég
ekki hjá því að hugsa til æskuáranna
á hlaðinu í Sönduhverfinu og allra
góðu nágrannanna. Ætla ég ekki að
halla á neinn, þótt ég nefni sæmdar-
hjónin í Deild, Ingibjörgu Ijósmóður
og Magnús Jónsson, sem reyndust
mér og móður minni trúir og traustir
vinir. Enda sýndi móðir mín hvað í
henni bjó þegar Magnús var orðinn
einn og veikur, þá hjúkraði hún hon-
um eins og góð dóttir væri.
Síðustu ár ævinnar voru henni erf-
ið vegna veikinda sem hún þurfti að
ganga í gegnum. Kom þar í Ijós
hversu sterk persóna hún var og vel
hugsandi. Var hún af veikum mætti
að reyna að hughreysta mig. Ætla ég
ekki að skrifa það á blað en það er
geymt í hjarta mínu.
Hjartanlegar þakkir til Sigríðar
K. Guðjónsdóttur hjúkrunarfor-
stjóra fyrir þá góðu og hlýju umönn-
un sem hún sýndi móður minni með-
an hún dvaldist hjá henni að
Kumbaravogi og einnig það góða við-
mót sem hún sýndi mér.
Ó, ást, sem faðmar allt! í þér
minn andi þreyttur hvílir sig,
þér fús ég offra öllu hér,
í undradjúp þitt varpa mér.
Þin miskunn lífgar mig.
Ó, fagra lífsins ljós, er skín
og lýsir mér i gleði og þraut,
mitt veika skar það deyr og dvín,
ó, Drottinn minn, ég flý til þín,
í dagsins skæra skaut.
Ó, gleði, er skín á götu manns
í gegnum lífsins sorgarský.
Hinn skúradimmi skýjafans
er skreyttur litum regnbogans
og sóhn sést á ný.
Ó, ég vil elska Kristi kross,
er kraft og sigur veitir mér.
Að engu met ég heimsins hnoss,
því Herrann Jesús gefur oss
það líf, sem eilíft er.
(Þýð. Sbj. Sveinsson)
Ég bið Guð að blessa minningu
foreldra minna. Það var gott að eiga
góða foreldra eins og Jón og Sesselju
og gott að eiga góð börn eins og
Sesselju og Hróbjart og systkini eins
og Jón Áskel, Sigríði Kristínu og
Ragnhildi og mágkonu eins og Guð-
björgu Kristinsdóttur.
Guð blessi ykkur öll.
Gunnar Valur.
Það birth’ upp upp í lífinu, þegar
góðs fólks er minnzt - fólks, sem
maður var svo lánsamur að hafa
kynnzt fyrir mörgum ánim á suður-
ströndinni - nefnilega á Stokkseyri.
Það var talsverður vandi að setja sig
niður þarna með fjöreggin - þrjú af-
kvæmi í bláókunnugu umhverfi og
heyja þar lífsbaráttu við sérstæð skil-
yrði. Og þá er horft er til baka til
þessa liðna tímabils á ströndinni,
bregður yfir bliki minninga, sem
tengjast kynnum af sérstæðu fólki -
húsráðendum í bænum Söndu í
Sönduhverfi, þeim hjónum Jóni Jóns-
syni, sjómanni og bifvélavirkja, löng-
um kenndum við Loftstaði í Gaul-
verjabæ (nánum frænda eldhugans
Ragnars í Smára) og konu hans Sess-
elju Hróbjartsdóttur, sem nú er horf-
in héðan.
Myndin af henni Sesselju, lífs-
myndin hverfur ekki. Glæsilegur
þáttur í fari Sesselju var sjálfsvirð-
ingin, réttlætiskenndin og hennar
hjartalag.
Hins vegar var hún mikilla sanda
og með stórt skap. Hún var karakter
- sterkur kai-akter, sem ólíklegt var,
að nokkur vogaði sér að gera sér dælt
við. Það var ákveðin reisn yfir pers-
ónu hennar - hún átti greinilega fyrii-
sinni skoðun.
Á leið um plássið Stokkseyri var
stundum áð í Söndu. Það gaf alltaf
sérstaka andlega næringu sá góði
hugur, sem stafaði af næi’veru Sess-
elju.
Slíkt styi-kti í trúnni á mátt manns
og megin. Erfitt er að skýra það út að
öðru leyti en því, að þarna í andrúms-
loftinu í Söndu fannst jákvæður skiln-
ingur, sem manni var lífsnauðsynleg-
ur. Þegar fjölskylda mín í Roðgúl á
Stokkseyri var harmi slegin við ljótan
atburð, þegar hundarnir okkar þrír
voru aflífaðir á óréttmætan og hrotta-
fenginn hátt, þá gekk Sesselja fram
fyrii’ skjöldu og reyndi með öllum til-
tækum ráðum og leiðum að afstýra
böðulsverkinu. Þetta gerðist, þegar
undirskráður og bömin þrjú voru á
ferðalagi fyrir norðan, en hundamir
gegndu eiginlega hlutverki í tilfinn-
ingarækt skilnaðarbarna - vora bæði
leiksystkin þeirra og vinir.
Sesselja snart hjarta manns djúpt
með framgöngu sinni, sem lýsti
hjartagæsku og réttlætiskennd.
Minnzt er ummæla síra Eiríks J.Eir-
íkssonar, þjóðgarðsvarðar á Þingvöll-
um, en hann sagði, að til væri óvenju
göfug og göfuglynd ætt í Árnessýslu
- fólk, gagntekið af góðleik og kær-
leik. Nefndi sem dæmi Sigui’ð heitinn
Hlíðar dýralækni á Akureyri. Sess-
elja og Sigurður vora mikið skyld.
Nú á kveðjustundu hljóma þessar
línur ur ljóði Gríms Thomsens:
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað sem var
yfir hið liðna bregður blæ
blikandifjarlægðar
gleðinajafnar
sefarsorg
svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
Sesselja skilur eftir það, sem and-
legur auður er að, lífstrú, virðing
gagnvart guði og mönnum, virðing
gagnvart lífinu og tilveranni.Hún
var sönn fyrirmynd, af því að hún
vakti þakklæti - en þakklæti er liður
í kristinni bæn.
Guð blessi endurminninguna um
hana og allt hennar fólk.
Steingrímur St. Th. Sigurðsson.
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
-
SESSELJA
HRÓBJARTSDÓTTIR