Morgunblaðið - 24.08.2000, Síða 47

MORGUNB LAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 24. ÁGÚST 2000 47
eitt sinn við mig: „Þú getur aldrei
vitað hvort þú ert að gera það eina
rétta en treystu á þína eigin dóm-
greind, þegar þú verður að taka
ákvörðun." Bjarni hafði til að bera
mikinn mannkærleika og orð hans
stóðu eins og stafur á bók. Ungur
missti Bjarni móður sína, sem hann
bar mikla vii'ðingu fyrir og þegar ég
missti mína foreldra hughreysti
hann mig á nærgætinn hátt.
Hann stingur stálinu í eldinn.
Hann stendur við aflinn og blæs.
Það brakar í brennandi kolum.
í belgnum er stormahvæs.
í smiðjunni er ryk og reykur,
og ríki hans talið snautt.
Hann stendur við steðjann og lemur
Stálið glóandi rautt.
Hann tignar þau lðg, sem lífið
með logandi eldi reit.
Hann lærði af styrkleika stálsins
að standa við öll sín heit.
Hann lærði verk sín að vanda
og verða engum til meins.
Þá væri þjóðinni borgið,
efþúsundirgerðueins.
(Davíð Stef.)
Blessuð sé minning þín, elsku
tengdafaðir.
Auður Rafnsdóttir.
Mig langar til að minnast hans afa
míns fáeinum orðum nú þegar hann
hefur kvatt okkur eftir erfið og löng
veikindi.
Fyrsta minning mín um afa er
mjög sterk. Ég var ekki nema ný-
farin að ganga þegar hann sagði mér
að koma til afa gamla inn í stofu á
Hagamelnum. Einhvern veginn
staulaðist ég í fang hans, sem var
alltaf hlýtt, en afi var stór og mikill
maður. Eftir það var hann aldrei
kallaður annað en afi gamli.
Afi gamli var sveitamaður og naut
sín best úti í náttúrunni þrátt fyrir
að hafa búið í Vesturbænum mestan
hluta ævi sinnar. Hann átti alltaf hús
einhvers staðar úti á landi og á tíma-
bili átti hann hlut í jörðinni Krossi á
Skarðsströnd. Að keyra þangað þótti
töluvert ferðalag í þá daga og reyndi
suðið í okkui' börnunum í aftursæt-
inu eflaust á þolrif ömmu og afa.
Þegar hliðið á Krossi sást loksins
hlupum við út úr bílnum til að opna
hliðið og svo upp brekkuna á eftir
bílnum. Eitt sinn þegar við vorum
nýkomin sáum við að rolla hafði
komist inn fyrir girðinguna. Afí
sýndi mér hundraðkall og sagði að ef
ég snerti rolluna myndi hann gefa
mér seðilinn. Þetta fannst mér lítið
mál og hófst mikill eltingarleikur við
rolluna. Tveimur tímum síðar gafst
ég upp og fann afa í stofunni þar sem
hann hristist af hlátri. En borgar-
barnið fékk nú aurinn þrátt fyrir allt.
Afi var sérstakur framkvæmda-
maður þegar kom að einhverju sem
honum fannst skemmtilegt. Hann
keypti lítinn bát sem var nefndur í
höfuðið á langömmu Júnu og var
gerður út frá Dadda frænda á Arnar-
nesi. Yfírleitt fórum við nokkur sam-
an út á Júnu en mér er minnisstæð-
ast eitt skiptið þegar ég fór ein með
afa. Það var rok og litli báturinn valt
mikið. Veltingurinn stjórnaðist
reyndar mikið af því hvai' afí var
staðsettur í bátnum. Ég reyndi að
skapa eitthvað mótvægi með því að
vera akkúrat öfugu megin við þar
sem afí var en það þýddi lítið. Ég
róaðist svo þegar afi sannfærði mig
um að báturinn myndi ekki velta þótt
við væruiri sömu megin í bátnum.
í seinni tíð var afi farinn að koma
heim úr vinnunni rétt fyrir fjögur.
Hann rétti ömmu handskrifaða list-
ann yfir þá sem borguðu reikninga
sína þann daginn, síðan stokkaði
hann spilin í rommí. Rommíæðið
stóð yfír í mörg ár alveg þangað til
afi veiktist. Veikindin umturnuðu lífí
ömmu og afa en það var kraftaverk
að afi gat verið heima á Hagameln-
um alveg þangað til hann lagðist
banaleguna fyrir rúmri viku. Veik-
indin fóru ekki vel með afa, hann
missti orðaforða sinn og áttum við
oft erfitt með að skilja hann. Afí
skildi okkur hins vegar alltaf og
maður reyndi að deila með honum
hvað á daga manns hefði drifíð.
Afi var tilbúinn til að kveðja. Þrátt
fyrir að vera maður á besta aldri
fannst honum brottför sín löngu
tímabær. Við hin skiljum það
kannski ekki fyrr en við stöndum í
sömu sporum og hann. Veikindi afa
sýndu manni blákalt hve ört tíminn
líður og hve hratt við eldumst. Nú
fer ört fækkandi í kynslóð afa og
markar fráfall hans ákveðin tímamót
sem erfítt er að horfast í augu við.
En eftir situr ný kynslóð tilbúin til að
takast á við hversdagsleikann, sann-
færð um að hann fylgist með hverju
fótmáli okkar.
Eva Bryndís Helgadóttir.
Afí, amma og ég fórum stundum
saman upp í sumarbústað, þá fórum
við afí og stundum amma saman í
göngutúr, en þá var ég fjögurra ára
stelpa. Við löbbuðum oftast út að
fjörunni og köstuðum steinum út í
vatnið, en amma var tilbúin með
brauð og svo spiluðum við olsen ol-
sen. Eins og heima á Hagamel þegar
ég kom í heimsókn.
En þegar hann veiktist var það
svo skrítið að eiga afa sem spilaði
ekki olsen olsen og var aðalega á
Grensás (en systir mín Katrín fannst
rosaleg lukka að komast upp á
Grensás því að amma og afi voru
með súkkulaðirúsínur handa þeim
sem komu í heimsókn). En eftir
nokkra mánuði var afí kominn heim
á Hagamel en lá þá allan daginn í
rúminu nema þegar það var matur
og þegar fréttirnar voru í sjónvarp-
inu. Ég vil fá að kveðja þig afi gamli
með ljóði sem ég samdi fyrir þig en
það er gjöf mín til þín.
Afi gamli. Ég man stóru hendurn-
ar þínar, sem héldu svo mjúkt í mín-
ar, Hve glaður þú varst að sjá mig, í
síðasta sjnn sem ég sá þig.
Áslaug Lára Lárusdóttir.
Elsku afi. Núna þegar þú ert far-
inn frá okkur langar okkur til að
kveðja þig með fáeinum orðum. Við
eram þakklátir fyrir allar þær
samverastundir sem við fengum með
þér. Það var alltaf mikil gleðistund
að koma í Hagamel til ykkar ömmu
og þær minningar sem við eigum
þaðan munu lifa áfram.
Bfltúrarnir og ferðalögin í sumar-
bústaðina, þar sem þú kenndir okkur
að keyra og veiða, era meðal okkar
ljúfustu minninga. Við bræðurnir
munum sakna nærveru þinnar.
Megi minning þín lifa.
Þínir dóttursynir,
Sigurður Hrafn, Sverrir
Þór og Guðmundur Birgir.
Bjarna Júlíussyni kynntist ég
fyrst fyrii’ tæplega 40 árum, fljótlega
efth’ að ég hóf störf sem sumar-
starfsmaður hjá Benedikt Magnús-
syni frá Vallá. Með Bjarna og Bene-
dikt voru góð kynni og viðskipti því
hið þá nýstofnaða fyrirtæki Bjarna,
Stilling hf., annaðist einmitt allar
bremsuviðgerðh’ fyrir Benedikt og
reyndar hafði hann tekið þátt í því
ásamt Magnúsi Baldvinssyni úrsmið
að stofna Stillingu hf. með Bjarna.
Seinna tók síðan Bjarni þátt í því
með Benedikt þegar hann breytti
sínu einkafyrirtæki í hlutafélagið
BM Vallá hf. en þessi samskipti
þeirra Benedikts og Bjarna segja
skýrt sína sögu um samstarf þeirra
og traust á þessum áram, þannig sat
Bjarni í stjórn BM Vallá hf. frá upp-
hafi hlutafélagsins til ái’sins 1994 eða
í samtals 25 ár.
Kynni mín af Bjarna byrjuðu þó
fyrst fyrir alvöru eftir að ég hóf störf
sem framkvæmdastjóri BM Vallár
hf. í janúar 1971 og naut ég hans
trausta stuðnings og vináttu í þeim
störfum alla tíð. Var Bjarni mér og
Sigursteini Guðsteinssyni sam-
starfsmanni mínum sannkallaður
haukur í horni og studdi okkur af ráð
og dáð við uppbyggingu og þróun
BM Vallár hf. Við nutum hans sér-
þekkingar sem vélstjóra við tækja-
kaup og ferðaðist hann með okkur til
Þýskalands í slíkum erindagjörðum.
Við nutum reynslu hans og framsýni
í stjómarstörfum fyrir félagið í ald-
arfjórðung svo um munaði.
Á kveðjustund era mér þó efst í
huga minningar um þær stundir sem
við Bjarni áttum saman við laxveiðar
í liðlega 20 ár. Fyrir mig ungan og
óreyndan veiðimann var það einstak-
ur skóli að stíga fyrstu sporin við lax-
veiðar við hlið Bjarna og njóta hans
góðu og prúðu leiðsagnar á árbökk-
um Grímsár og Þverár. Að veiða með
Bjarna var einstök upplifun þar sem
ég fann vel hvernig hann nálgaðist
veiðarnar af atorku en mikilli virð-
ingu fyrir laxinum og öllu umhverf-
inu.
Nú er í mikilli tísku að veiða lax og
sleppa svo sem lesa má í fjölmiðlum.
Fyrsti maðurinn sem ég upplifði
sleppa laxi var einmitt Bjarni, ekki í
þeim tilgangi einum að sleppa heldur
þegar hann hafði upplifað kraft og
baráttu fiskjarins á flugulínunni
þannig að honum þótti sem fiskurinn
ætti skilið að sleppa. Mér er enn í
fersku minni svar hans þegar ég
fyrst upplifði slíkt hjá Bjarna og ég
spurði forviða „af hverju sleppir þú
fískinum?"
„Hann er búinn að veita mér alla
þá skemmtun og upplifun sem ég
þarf með krafti sínum og baráttu ég
bæti engu við það með því að drepa
hann“. Þannig birtist umhverfissinn-
inn í Bjarna í því að ganga virðulega
og hóflega um íslenskar laxveiðiár og
náttúra.
Slík upplifun sem hér var lýst, fé-
lagsskapurinn við veiðarnar og úti-
vera í íslenskri náttúra, var honum
miklu dýrmætari en sá fjöldi fiska
sem hann dró á land. Ef til vill vora
þetta einkenni frækins veiðimanns
sem vissi að ef hann lagði sig allan
fram þá voru meiri líkur en minni að
hann gæti veitt þann fisk sem hann
var búinn „að reisa“. Þessi hófsemi
var einmitt aðalsmerki Bjarna
Júlíussonar. Oftar en ekki á þessum
samverastundum við veiðar var Ás-
laug með honum. Kynni af þeim
hjónum saman á slíkum stundum
vora ljúf og skemmtileg. Hæfileikar
Áslaugar til að hrífa fólk og gleðja
voru sérstakir og samverustundir
með þeim hjónum miklar ánægju- og
gleðistundir.
Nú þegar við kveðjum Bjama
Júlíusson og tregum góðan dreng er
það samt svo að efst í huga mér er öll
sú gleði sem ég upplifði með honum
og Aslaugu á langri leið.
Ég sendi Áslaugu, börnum og
barnabörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eftir stöndum við og minnumst af
djúpri virðingu stórbrotins manns.
Blessuð sé minning hans.
Víglundur Þorsteinsson.
Það var haustið 1939 að við Bjarni
hittumst fyrst. Vorum þá báðii’ að
fara í Reykholtsskóla. Allir voru síð-
an prófaðir í söng og Bjarni segir
svona við mig: „Við skulum syngja
saman.“ Ég lét það gott heita og við
sungum saman að mig minnir „Nú er
frost á Fróni“. Söngkennarinn gaf
sinn úrskurð: „Báðir geta nú sung-
ið.“ Þetta var þó ekki rétt hjá honum.
Ég hef aldrei getað sungið neitt og
fór ekki í fleiri söngtíma.
Næstu árin hitti ég Bjarna sjald-
an. Hann fór í járnsmíða- og
vélstjóranám. Næst þegar ég hitti
Bjarna var hann búinn að stofna fyr-
irtæki í Reykjavík, sem nú er stórt í
sniðum og í glæsilegum húsakynnum
í Skeifunni 11, þjóðþrifafyi’irtæki,
því hvað er nauðsynlegra en að hafa
hemla á bílum í góðu lagi nú til dags?
Stilling hf. er nú rekin sem fjöl-
skyldufyrirtæki.
Ég tel mig nú ættaðan frá Leira,
því móðir mín var af Leirárættinni
gömlu, útaf Jóni stúdent á Leirá.
Foreldrar Bjama, Hallfríður og Júl-
íus, hófu búskap á stórbýlinu Leirá
1924. Frá þeim er rakin Leirárætt
yngri.
Nú kveð ég þig, vinur minn, síð-
ustu kveðju og bið algóðan Guð að
leiða þig um ókomna vegu. Ég bið
konu þinni og börnum og öðrum ætt-
mennum Guðs blessunar.
Þorsteinn Sigurðsson.
Okkar kæri og góði vinur, Bjami
Júlíusson frá Leirá í Leirársveit,
hefur nú fengið hvíldina, eftir löng
og erfið veikindi, sem Áslaug eigin-
kona hans og börn þeirra gerðu hon-
um þó léttari með einstakri um-
hyggju og ástúð. Þrátt fyrir
veikindin áttum við ekki von á því að
innileg, ánægjuleg og hlý kveðju-
stund okkar með Bjarna á Hagamel
30 fyrir stuttu væri sú síðasta.
Bjarna kynntumst við í gengnum
bróður hans, Helga, úrsmið á Akra-
nesi. Þau kynni voru fyrst í laxveiði-
ferðum í Laxá í Leirársveit, á heima-
slóðir þeima bræðra, Bjarna og
Helga. Þær ferðir fóram við með
Bjarna og ýmsum vinum okkar í
mörg ár. Áður en veiðihús kom við
ána var oft gist hjá Huldu og Helga á
Akranesi og iðulega í hléum skropp-
ið að Leirá til Júlíusar föður Bjarna
og Kristins bróður Bjarna og fjöl-
skyldna þeirra. Þar voru iðulega
þegnar höfðinglegar móttökur og
veitingar og margt spjallað í gamni
og alvöra. Við áttum jafnframt með
Bjarna og Áslaugu ógleymanlega
daga við laxveiðar í mörg ár, í Mið-
fjarðará, Laxá í Dölum, Fáskrúð,
Haukadalsá og á fleiri unaðslegum
stöðum.
Þegar Bjarni hætti störfum sem
vélstjóri á skipum Eimskips hf. kom
upp sú hugmynd hjá Bjarna og Þórði
bróður hans að stofna fyrirtæki með
sérstakri áherslu á hemlabúnað bif-
reiða og þjónustu í kringum slíkt en
útfærslu á því höfðu þeir bræður þá
sérstaklega kynnt sér. Að fram-
kvæði Bjarna og Þórðar voram við
fimm saman sem stofnuðum Still-
ingu hf., bræðurnir Bjarni og Þórður
sem aðalframkyöðlar, og við þrír vin-
ir Bjarna, þeir Óskar vélstjóri, Bene-
dikt á Vallá og undirritaður. Við
Benedikt voram stutt í fyrirtækinu
en Óskar nokkuð lengur. Það var
skemmtilegt að sjá hvað Bjarna
tókst á stuttum tíma með dugnaði og
eljusemi að byggja upp öflugt fyrir-
tæki á þessu sviði, nú síðast í félags-
skap með sonum sínum, þeim Júlíusi
og Stefáni.
Fjölskyldutengsl okkar vora alla
tíð afar góð og sterk og þegar börn
okkar voru ung hittumst við alltaf við
hátíðleg tækifæri, eins og um jól.
Eftir að börnin urðu stærri höfum
við hjónin átt margar góðar stundir
saman með þeim Bjarna og Áslaugu
enda aldrei skugga borðið á vinátt-
una og tryggðina. I öllum þeim sam-
skiptum var alltaf stutt í glettni og
glens. í sumarbústað sínum í Gríms-
nesinu áttu þau hjónin góðar stundir
og hafði Bjami einstaka unun af
dvölinni þar og þeirri friðsæld og ró
sem umhverfið bauð upp á. Heim-
sóknir þangað voru ánægjulegar og
ætíð margt skrafað.
Bræðrastarf okkar Bjarna í Odd-
fellowreglunni var einnig langt,
skemmtilegt og lærdómsríkt í fé-
lagsskap góðra vina og reglubræðra.
Félagarnir kveðja Bjama með sökn-
uði og þakklæti fyrir óeigingjörn
störf hans á þeim vettvangi.
Við hjónin þökkum langa og góða
vináttu og margar bjartar og
ógleymanlegar samverustundii’. Við
sendum Áslaugu, börnum þeirra og
fjölskyldum, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim Guðs
blessunar.
Unnur og Magnús E.
Baldvinsson.
Fyrir 44 áram, þegar við hjónin,
Eybjörg og Geir, fluttum í húsið
númer 30 við Hagamel, ásamt þeim
Áslaugu og Bjarna, hugsuðum við
ekki um hve lengi við yrðum þar
saman. En nú svo löngu síðar þegar
Bjarni er látinn, minnumst við með
þakklæti allra þeirra góðu stunda
sem við höfum átt í þessu húsi. Hér
höfum við alið upp börnin okkar, þau
sín fimm á efri hæðinni og við okkar
fjögur niðri. Alla tíð hefur verið mik-
ill samgangur milli hæða, börnin
léku sér saman og við hjónin áttum
óendanlega margar og góðar stund-
ir. Svo þegar barnabörnin fóru að
koma í heimsókn til afa og ömmu
endurtók sagan sig. Hér áður fyrr
vai’ það ekki sjaldan sem börnum og
okkur hjónum var boðið með í bíltúr í
gamla Benzanum, oft eitthvað út íyr-
ir bæinn eða upp á Leirá. Það er
ótrúlegt hvað það komust oft margir
fyrir í bflnum hjá Bjarna og Áslu. Og
þegar þau eignuðust bústaðinn í
Leirársveitinni og við höfðum eign-
ast okkar eigin fararskjóta vorum «
við alltaf velkomin í sæluna hjá þeim.
Svo var eins og Bjarni hefði alltaf
tíma fyrir börnin, hann tók þátt í
leikjunum með þeim og hvatti til ým-
issa dáða, eins og þegar hann
dembdi sér í ískaldan fossinn fyiTr
ofan bústaðinn. Þótt Bjarni og Ás-
laug hættu að fara í sumarbústaðinn
á Leirá leið ekki á löngu þar til þau
vora búin að koma sér upp öðru
skjóli í sveitinni enda ekki að undra
því Bjarni var einstaklega elskur að
náttúranni og undi sér svo vel fjarri
erli borgarinnar. Sumarhúsið í Vað-
nesinu var sjaldan autt þegar fært
var austur fyrir fjall.
Bjarni var ljúfur maður og traust-
ur og við kveðjum hann með þakk-
læti fyrir öll þessi góðu ár. Allar
samverastundirnar, heimsóknirnar í
sumarbústaðinn, smá ferðalög með
börnin og svo margt sem hér verður
ekki upp talið.
Þér Áslaug, sem hugsaðir svo vel
um hann í erfiðum veikindum, börn-
unum ykkar og fjölskyldum þeirra,
vottum við okkar innilegustu samúð.
Eybjörg, Geir og fjölskylda.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR
frá Mosfelli,
síðast til heimilis á Kleppsvegi 134,
lést 8. ágúst síðastliðinn á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði. Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Sigurjón Jóhannsson, Ingibjörg Þórarinsdóttir,
Jón Magnús Jóhannsson, Erna Ólafsdóttir,
Margrét Helga Jóhannsdóttir,
Matthildur Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

Ástkær fósturmóðir mín, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
ÓLAFÍA S. JÓNSDÓTTIR
frá Breiðholti,
Seljabraut 64,
Reykjavík,
lést mánudaginn 14. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram I kyrrþey.
Þökkum samúð og hlýhug.
Grétar Samúelsson, Þóra Þórisdóttir,
Helga Thorarensen,
barnabörn og barnabarnabörn.