Morgunblaðið - 24.08.2000, Blaðsíða 49

Morgunblaðið - 24.08.2000, Blaðsíða 49
MORGUNB LAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 24. ÁGÚST 2000 49 gaf líf sitt til að frelsa synduga menn. Hann boðaði ekki trú sína með fyrirgangi, heldur var hann öðrum fyrirmynd til orðs og æðis. Hann bjó yfir þeim kostum sem samfélagið við Guð grópar inn í menn á löngum tírna. Ég nefndi hann ætíð Emil bónda, þótt hann væri búinn að bregða búi og sagði honum að það gilti hið sama með bóndann, sem í sannleika væri bóndi, og biskupana að nafnbótin héldist þar til yfir lyki. Bóndi er bú- stólpi og bú er landstólpi. Emil átti hugai-far bóndans sem vildi sjá gróanda og líf í kringum sig og hinar fjölbreyttu myndir náttúrunnar höfðuðu til hans og hann fylgdist glöggt með öllu sem var að gerast í þjóðlífinu og sérstaklega ef það var fyrirvestan. Emmi og Gulla bjuggu sín fyrstu hjúskaparár að Bakka, en reistu síð- an nýbýlið Stekkjarholt í landi Bakka 1962-1967. Þau byggðu af myndarskap bæði íbúðarhús, útihús og hlöðu og bjuggu þar rausnarbúi þar til að þau fluttu til Hafnarfjarðar 1980. Þar hafa þau búið síðan. Þegar þau brugðu búi áttu þau ekki minni hey og ekki færra fé en best gerðist í hreppnum. Emil stundaði búskapinn af kost- gæfni og áhuga og var vakinn og sof- inn yfir velferð sinna - bæði manna og málleysingja. Emil eignaðist margar írábærar skepnur um dagana. Hann var mikill hestamaður og tamningamaður. Hann hafði óvenjulegt lag á dýrun- um og hundamir sem hann tamdi báru hróður hans víða, enda smöluðu þeir einir beggja vegna í dalnum og voru margra manna makar í þeii-ri vinnu. Hann sigaði hundum meðan ýmsir aðrir geltu sjálfir. Emil átti það til að varpa fram stöku þegar vel lá á honum og gerði það vel. Emil var hógvær, stefnufastur, þolinmóður og skipti vart skapi. Hann var hlýr og umhyggjusamur og með afbrigðum dagfarsprúður. Hann var fjölskyldumaður í bestu merkingu þess orðs. Hann lagði áherslu á að hafa heimilislífið farsælt og hamingjuríkt og marga dagana gat hann fyllt af eftirvæntingu og lífi í fábreytninni sem hér var á árum áð- ur. Emil tók á móti Jesús Kristi sem frelsara sínum. Hann tók trú sína al- varlega og sýndi í breytni sinni að Jesús var herra og konungur í lífi hans. Það er með mikilli þökk og virð- ingu sem við kveðjum vin og bróður og biðjum góðan Guð um að hugga Gullu, bömin og barnabörnin. Guð er Guð allra huggunar og í honum er von okkar um sæla endurfundi á himneskri strönd. Gunnar Þorsteinsson. Er ég frétti um andlát mágs míns, Emils Hallfreðssonar, kom sú frétt mér ekki á óvart. Það var ljóst að hverju stefndi. Hann veiktist á síð- astliðnum vetri og var þá lengi á spít- ala. Við vonuðum að sá óvinur hefði verið sigraður er sótti að honum þá, en sjúkdómurinn tók sig upp aftur. Þó var hann það hress að hann treysti sér til þess að skreppa vestur í Stekkjarholt nú í sumar og áttu þau hjónin þar saman nokkra góða daga í yndislegu veðri. Þegar þau komu suður versnaði heilsa hans mjög og að tveim vikum liðnum var hann burt kallaður til að vera með frelsara sínum. Emil hafði yfirleitt verið heilsu- góður á ævi sinni en varð fyrir slysi fyrir nokkrum árum, og mátti teljast la’aftaverk að hann komst hfs af og náði á ný sæmilegri heilsu. Þegar kær vinur kveður verða minningarnar oft svo Ijósar og áleitn- ar. Emil hefi ég þekkt frá því ég fyrst man eftir mér, enda stutt á milli bæjanna Valshamars, þar sem ég ólst upp, og Bakka þar sem hann og fjölskylda hans bjó. Á mínum unglingsárum mátti segja að það væri í fyrstu gerðum að kalla mætti bílfært vestur fyi’ir Gilsfjörð. Unga fólkið þar fyrir vestan settist ekki upp í bfla og keyrði „rúntinn“ sér til gamans, heldur var hesturinn ennþá þarfasti þjónninn. Um helgar var því gjarnan sprett úr spori og farið í útreiðar, þegar veður var gott. Á þessum árum kynntust þau Guðbjörg systir mín og Emil og felldu hugi saman. Þau giftu sig vorið 1950. Þau höfðu því verið í hjóna- bandi í 50 ár nú síðastliðið vor. Héldu þau þann dag hátíðlegan í hópi fjölskyldu og vina. Þau voru mjög samhent og aldrei man ég eftir því að hafa heyrt styggðaryrði þeirra á milh. Þau voru á margan hátt ólík, en virtu hvort annað. Gulla, eins og hún er kölluð, hafði gaman af ferðalögum og fór til útlanda nokkrum sinnum, meðal annars til ísraels og víðar. Einnig heimsótti hún eitt sinn vini á Nýja-Sjálandi. Emil hafði ekki áhuga á slíku, en vildi heldur kaupa sér hesta, en það var ekkert sjálf- sagðara en að hún færi. Emmi og Gulla byrjuðu sinn bú- skap á Bakka í sambýli við Jón bróð- ur hans. Allt var þetta dugnaðai’fólk. Síðar stofnuðu þau nýbýlið Stekkjar- holt þar sem þau sléttuðu tún og byggðu allt upp frá grunni. Það var stór dagur þegar flutt vai’ í nýtt íbúð- arhús. Ekki gat ég stillt mig um að skjótast vestur og samgleðjast á þeim degi. í öllu þessu kom vel í Ijós samheldni þeirra og dugnaður. Það var mikið áfall fyi’ir þau er það kom í ljós, eitt vorið, að túnin voru öll kalin. Þau gáfust þó ekki upp. Ekki hefir það þó verið erfiðislaust að sækja all- an heyforða vetrarins suður í Dala- sýslu. Þau stóðu saman þá eins og venjulega. Gulla mun hafa keyrt á milli inn fyrir Gilsfjörð, með hey- vagninn í eftirdragi, og var hún þá með barn á fyrsta ári, sem þurfti að vera með í förum. Vegurinn fyrir Gilsfjörð var nú lengi mjög ófullkom- inn, þar sem yfir hann flæddi, er stórstreymt var. Gat þá komið fyrir að bflar þurftu að bíða allt upp í tvo tíma. Einhver óánægður komst svo að orði eftir slíka bið að það væri nú lágmarkskrafa að þjóðvegurinn til Vestfjarða væri lagður á þurru landi. Nú hefur verið bætt úr þessu með Gilsfjarðarbrúnni, sem leysti mikinn vanda. Emil var mikill búmaður og átti alltaf marga góða hesta. Hann tók einnig hesta í tamningu. Hann átti líka hunda sem víða voru frægir, sem fjárhundar. Hann virtist geta „tamið“ þá líka. Ég kom eitt sinn vestur, féð var uppi í hlíðinni. Áður en við fórum inn að drekka kaffið heyri ég að hann segir stundarhátt við hundinn, „sæktu féð“, þegar við komum út aftur er hundurinn kominn með hjörðina heim að fjár- húsum. Þegar þau síðar seldu búið og fluttu suður hafði hann hundana með sér og tók þá með í sveitina á sumrin. íbúðarhúsið seldu þau ekki, það varð eins konar sumarbústaður fjöl- skyldunnar. Einnig hafði hann eftir að hann flutti suður nokkrar kindur sem hann sinnti sér til gamans. Nú er farsæll æviferill hans á enda runninn hér á jörð. Ég minnist allra ferðanna okkar vestur þar sem kærleikur og gest- risni umvöfðu ferðafólkið. Börnin mín voru oft hjá þeim á sumrin og börn þeirra á mínu heimili, er þau sóttu skóla í Hafnarfirði. Eftir að ég missti minn mann buðu þau mér oft með sér, t.d. fórum við saman mjög skemmtilega ferð um Vestfirði. Emmi var ekki aðeins mágur minn heldur góður, traustur vinur. Hann var ekki orðmargur en heilsteyptur var hann og vinfastur. Emil átti lifandi trú á hann sem sagði: „Ég er upprisan og lífið, sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi. Og hver sem lifir og trúir á mig mun aldrei að eilífu deyja.“ Þessa trú hafa þau hjónin eftirlátið börnum sínum. Það er gott að sjá þeirra traustu eiginleika koma fram í börn- um og barnabörnum. Fjölskyldan öll er sérlega samhent, þar sem virðing og kærleikur haldast í hendur. Það hlýtur að vera Gullu minni styrkur er hún kveður, um stund, sinn ástkæra eiginmann. Ég og fjölskylda mín biðjum henni blessunar svo og börnum hennar, tengdabörnum og barnabörnum. Við kveðjum Emma með þakklæti og virðingu. Jóhanna F. Karlsdóttir. OLAFIA SVANDIS JÓNSDÓTTIR + Ólafía Svandís Jónsdóttir fædd- ist í Reykjavík 4. desember 1917. Hún lést á Landspítalan- um 14. ágúst síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru Sólveig Ólafsdóttir frá Tindstöðum á Kjal- arnesi, f. 24. júlí 1878, d. 22. júnf 1934, og Jón Jóns- son, steinsmiður og bóndi í Brciðholti í Seltjarnarnes- hreppi, f. 23. sept. 1883, d. 21. júlí 1951. Ólafía var sjöunda í röðinni af tíu systkin- Útförin kyrrþey. uin, sem öll eru lát- in nema Helga en hún býr á Helluvaði á Rangárvöllum. Fóstursonur Ól- afíu er Grétar Sam- úelsson sem er kvæntur Þóru Þór- isdóttur. Þeirra börn eru Ólafía Svandís, Vilhjálmur og Grétar Þór, og barnabarnabörn eru fjögur talsins. Ólafía starfaði lengst af hjá Hita- veitu Reykjavíkur. hefur farið fram í Elsku Lóa amma, það er undar- leg tilfinning að kveðja þig sem hef- ur alltaf verið til staðar frá því að við systkinin munum eftir okkur. Þú áttir einhvern veginn að vera ei- líf en nú ert þú farin í ferðalagið sem bíður okkar allra. Þú hafðir staðið af þér marga þrautina og við héldum að þú myndir einnig gera það nú, en svo var ekki og þetta tók styttri tíma en við áttum von á. Elsku amma, við systkinin vorum svo sannarlega heppin að eiga ömmu eins og þig. Þvílík ævintýri sem gerðust þegar við heimsóttum þig í Barmahlíðina og fengum að gista hjá þér helgi eftir helgi ýmist öll eða eitt og eitt. Já, þetta voru ævintýra helgar, þú varst óþreyt- andi og alveg ótrúlega þolinmóð við okkur. Hvaða amma í dag myndi leyfa sínum barnabörnum að fara í Tarzanleik í stofunni, hoppandi og skoppandi, æpandi og skrækjandi uppi um allar mublur og veggi á nærklæðunum einum saman, eða vera komin í ævintýraferðir upp í Öskjuhlíð og jafnvel í Sædýrasafnið í Hafnafirðinum eldsnemma að morgni. Þetta fannst þér alltaf sjálfsagt enda varst þú húsmóðir á þínu heimili eins og þú sagðir við foreldra okkar þegar þeir reyndu að malda í móinn yfir þessum uppá- tækjum okkar systkina. Einnig var óþrjótandi föndurefni til hjá þér því að þú varst nýtin kona og sást verð- mæti í öllum hlutum og fengu margir að njóta þess. Við systkinin vorum ekki þekkt fyrir að lúra lengi á morgnana og þú varst líka árrisul og það hentaði okkur öllum vel. Við munum alla sunnudagsmorgnana þar sem við vöknuðum fyrir kl. 7 (ekki síðar) við sandkökuilminn um alla íbúð og þú inni í eldhúsi langt komin með pönnukökubaksturinn. Við biðum alltaf jafn spennt eftir að allra síð- asta pönnukakan yrði bökuð, því að sest var niður og úr henni lásum við ýmsar kynjaverur. Þú kenndir okk- ur að meta ýmsan mat svo sem söl, hákarl og herta þorskhausa svo eitthvað sé nefnt. Þú varst alltaf til- búin að lesa fyrir okkur sögur og mundum við þá alltaf eftir að ná í vatnsglas fyrir þig svo röddin yrði ekki rám. Já, elsku besta amma, það eru svo margar góðar minningar sem streyma fram í huga okkar nú þeg- ar við sitjum hér saman og rifjum þetta allt upp, og er of langt mál upp að telja hér. Þér fannst gaman að fara í stutt ferðalög með okkur fjölskyldunni en með árunum treystir þú þér ekki langt. Þú fylgdist vel með öllu sem snerti heimsmálin og þekktir land þitt og þjóð vel þrátt fyrir að þú ferðaðist ekki víða. Þú fylgdist alltaf vel með okkur í gegnum árin og varst ætíð áhuga- söm um allt það sem við tókum okk- ur fyrir hendur. Seinna þegar við eignuðumst okkar fjölskyldur og síðar börn fannst þér alltaf jafn- vænt um heimsóknir okkar, sem hefðu mátt vera miklu fleiri, þú sást okkur systkinin í okkar börnum. Elsku amma, við eigum eftir að geyma minninguna um þig í hjarta okkar og hugsum til þín með ástúð og hlýhug um ókomna framtíð. Við vitum að nú ert þú á góðum stað þar sem vel er tekið á móti þér. Guð geymi þig og takk fyrir allt. Olafía Svandís, Vilhjálmur Þór, Gretar Þór og fjölskyldur. Lóa mín. Nú er komið að kveðju- stund og þá ósjálfrátt koma upp í hugann minningabrot frá liðnum árum. Sumar minningarnar geta verið daprar en langflestar eru þó skemmtilegar og ánægjulegt að rifja þær upp og þannig á það líka að vera, það góða og jákvæða á að lifa, annað má gleymast. Mér er það enn í fersku minni þegar ég um 10 ára aldurinn kom í fyrsta sinn til Reykjavíkur, þá eins og ætíð síðar var komið til þín í litla gráa húsið, sem hét Húsfell og stóð við Háaleitisbrautina. Þú tókst auð- vitað vel á móti öllum hópnum eftir svakalega langt ferðalag að mér fannst. Við krakkarnir höfðum nóg að gera því þarna var margt að sjá og skoða því gömlu útihúsin stóðu ennþá uppi. Og þar sem þú vildir gefa öllum nóg að drekka og borða með kaffinu þá sendir þú einhverja af krökkunum út í búð til að kaupa brauð og kex. Ég vildi auðvitað fara með en umferðin var svo mikil, að mér fannst, svona einn og einn bfll á stangli, að ég komst aldrei yfir göt- una sama hvað þú hvattir mig. En kexið var svo gott sem þú gafst mér að í minningunni jafnast ekkert kex á við það. Þetta var bara mín fyrsta ferð til þín, Lóa, en þær áttu eftir að verða margar síðar meir. Næst þegar ég kom þá var búið að fjarlægja úti- húsin og litla gráa húsið þitt stóð eitthvað svo eitt þarna við Háaleit- isbrautina. Og það liðu ekki mörg ár þar til Húsfell þurfti líka að víkja fyrir skipulaginu. Alltaf síðan þeg- ar ég er stödd á horni Háaleitis- brautar og Miklubrautar hugsa ég um húsin þín sem stóðu þarna og voru þér alltaf ofarlega í huga. Eftir að búið var að rífa húsið niður flutt- ir þú í Barmahlíðina og ég flutti til þín og dvaldi hjá þér í næstum fjög- ur ár. Og ég var ekki sú eina af systkinabörnunum þínum sem dvaldi hjá þér um lengri eða skemmri tíma. Alltaf tókst þú á móti okkur sama hvert húsplássið var. Á þessum árum okkar saman sagðir þú mér oft frá þínum æsku- árum, bæði því skemmtilega og því dapra. Minnisstæð er mér frásögn þín af því er þú veiktist af berklum og þurftir að dveljast á Vífilsstaða- spítala og daginn sem þú fékkst að stíga fram úr í fyrsta sinn. Her- bergissystur þínar fylgdust með og ein þeirra gat ekki orða bundist og sagði: „Hva, Lóa, ætlarðu enganx, enda að taka?“ En eins og allir sem þekktu þig vissu varst þú ekki sú lágvaxnasta í ættinni. Eitt af því sem var mjög ein- kennandi fyrir þig og mér líkaði vel var hvað þú vildir hafa hlutina í föstum skorðum. Þú fórst alltaf á fætur á sama tíma alla daga vikunnar (stundum hefðir þú mátt alveg sofa lengur), þú gekkst eftir sömu götunum þegar þú fórst í vinnuna, eldaðir saltfisk á þriðju- dögum, heimsóttir Möggu vinkonu þína á laugardagsmorgnum, bauðst Villa bróðr í mat á sunnudögum og við spiluðum gjarna hornafjarðar- manna eftir matinn, svona gæti ég haldið áfram lengi. Já, og svo komu auðvitað Grétar og Þóra með krakkana í heimsókn á sunnu- dögum. Þú gafst þeim alltaf eitt- hvað gott í munninn, en það var ekki súkkulaði eða ópal sem þau fengu. Nei, það voru söl og harð- fiskur sem þau Svandís og Villi og síðar Grétar Þór borðuðu af bestu fyst. Já, Lóa mín, þessi ár með þér voru góð og það er gaman að minnast þeirra og fyi’ir þau vil ég þakka. Hin síðari ár hittumst við lítið, v maður sagði við sjálfan sig: Jæja, ég lít við riæst þegar ég kem suður, en svo er bara ekkert næst þú hefur lagt upp í lokaferðina. Einkennileg er samt sú tilviljun að örfáum klukkustundum eftir að afkomend- ur foreldra þinna komu saman kvaddir þú þetta jarðneska líf. Kæru Grétar, Þóra, börn og Helga, ég veit að þið eigið líka fal- legar minningar um Lóu og þið eig- ið samúð okkar allra frá Hróarslæk. Lóa mín, kallið er komið og við kveðjum þig að sinni, hafðu mínar bestu þakkir fyrir allt og allt. Sólveig Jóna Skúladóttir. Blómabúð in öarðskom v/ T-ossvoqsUiAcjugaiA Sfmii 554 0500 rfisdrykkjur í Veislusalnum Sóltúni 3, Akógeshúsinu, fyrir allt að300 manns. EINMG LETfUR HADEGISMATUR MEDKAFEI OG TERTU A EFTIR - SAMA VERÐ . sí«>Hs 7,<S °Uur ° netinuf VEISLAN G3 Glœsilegar veitingar frá Veislunni Auslurströnd 12 • 170 Selljarngrnes • Sími: 561 2031 • Fox: 561 2008 VEITINGAELDL__ www.veislan.is C53 Þegar andlát ber að höndum Önnumst aila þætti útfararinnar. Við Útfararstofu kirkjugarð- anna starfa nú 14 manns með áratuga reynslu við útfaraþjónustu. Stærsta útfararþjónusta landsins með þjónustu allan sólarhringinn. Prestur Kistulagning Kirkja Legstaður Kistur og krossar Sálmaskrá Val á tónlistafólki Kistuskreytingar Dánarvottorð Erfidrykkja UTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA EHF.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.