Morgunblaðið - 27.09.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 27. SEPTEMBER 2000 43
svokölluð hlustarstykki íyrir heym-
arskert fólk. Og þama var hún þessi
lítilláta kona í ótrúlega þröngu rými
og lét ekki mikið fyrir sér fara en
samt var hún svo stór. Og þótt aðstað-
an væri ekki mikO þróaðist það þann-
ig að vinnuherbergi Siggu var líka
kaffistofa allra starfsmanna. Þar
fannst öllum best að vera, sem segir
meira um Siggu en mörg orð. Og þá
eins og í eldhúsinu í Lönguhlíðinni
var Sigga alltaf með sína skýru af-
stöðu til hlutanna, til manna og mál-
efna. Hún var róttæk í skoðunum og
víðsýn kona. Á þessum árum kenndi
ég stundakennslu við Leiklistarskóla
íslands og oftar en ekki bauð ég
Siggu að koma á nemendasýningar.
Hún hafði alltaf fylgst mjög vel með
öllu sem gerðist í íslensku leikhúsi og
var með mjög gott „nef“ fyrir hæfi-
leikum og frammistöðu nemenda.
Hafa flestar hennar spár gengið eftir.
Það var lærdómsríkt fyrir mig að fá
hennar sýn og greiningu á frammi-
stöðu þeirra sem var stuðningur í
mínu starfi.
Sigga var ekki aðeins góður fag-
maður heldur yndislegur samstarfs-
maður, samviskusöm, hlý og jákvæð.
Þeir voru ekki margir vinnudagamir
sem hún var frá. Enda sagðist hún
vera svo óskaplega heppin að veikjast
bara um helgar og á kvöldin. Eftir að
hún hætti störfum kom hún reglulega
til okkar á gamla vinnustaðinn sinn,
oftast með eitthvað notalegt með
kaffinu. Því miður gafst sjaldnast tími
til að spjalla í erli daganna. Sigga var
vakandi og sofandi yfir velferð okkar
fyrrverandi samstarfsfólksins og fjöl-
skyldna okkar. Það var síðast fyrir
tveimur jólum að Sigga kom til okkar
á kaffistofu Heymar- og talmeina-
stöðvarinnar með upprúllaðar pönnu-
kökur og jólastjömu að auki. Þá var
hún að stefna að því að flytjast á dval-
arheimilið Gmnd þar sem hún hefur
búið síðustu misserin. Minning mín
um Sigríði Sigmundsdóttur, bæði frá
Lönguhlíðinni og sem samstarfs-
manns, er ljúf og ég veit að hún mun
finna sér góðan farveg á nýjum stað.
Ég sendi Kristni vini mínum og fjöl-
skyldu hans mínar bestu samúðar-
kveðjur.
Friðrik Rúnar Guðmundsson.
JÓHANN
ÓLAFSSON
+ Jóhann Ólafsson
fæddist í Staf-
holti í Stafholts-
tungum í Mýrasýslu
hinn 29. maí 1938.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu Melabraut 2,
Seltjarnarnesi, hinn
19. september síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Ólafur Guð-
jónsson, f. 5. nóvem-
ber 1897, d. 25. jan-
úar 1980, og Rann-
veig Jóhannsdóttir,
f. 20. ágúst 1913, búendur að
Litla-Skarði í Stafholtstungum
frá 1945 til 1980.
Jóhann átti tvo bræður: Sig-
urð, f. 8. janúar 1942, og Guð-
björn, f. 27. júní 1943.
Jóhann ólst upp að Litla-
Skarði, en fluttist til Reykjavík-
ur um 1954 og síðar
á Seltjarnarnes og
átti þar heima alla
tíð síðan. Hann
lagði stund á nám í
útvarpsvirkjun og
síðar flugnám og
aflaði sér atvinnu-
flugmannsréttinda.
Stundaði síðar nám
við öldungadeild
Menntaskólans við
Hamrahlíð og lauk
þaðan stúdents-
prófi. Stofnaði eigið
innflutnings- og
heildsölufýrirtæki
laust eftir 1960 og starfaði hann
við það allt til ársins í ár er
hann hætti starfrækslu þess.
Jóhann kvæntist ekki og læt-
ur ekki eftir sig afkomendur.
Útför Jóhanns fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Jóhann fluttist ungur til Reykja-
víkur og vann við bókhald og
fjámálastjórnun hjá byggingafyrir-
tækjum auk þess sem hann fór
nokkrar sjóferðir með togurum og
var meðal annars við veiðar við
Nýfundnaland. Hugur Jóhanns
stóð til þess að verða flugmaður og
lauk hann flugnámi með réttindum
til atvinnuflugs en atburðir höguðu
því svo að hann lagði áform um at-
vinnuflug á hilluna en var einka-
flugmaður um árabil.
Árið 1968 stofnaði Jóhann eigið
fyrirtæki, Isaberg hf., sem hann
síðar breytti í Iðnaðarvörur, og
hóf sölu á Thyssen-rafsuðuvír.
Starfsemin var í upphafi í kjallara
á Ránargötu en kallaði fljótt á
stærra húsnæði og þegar Jóhann
var að innrétta nýtt húsnæði við
Kleppsveg snemma árs 1972 rakst
hópur 11 ára stráka inn í húsnæðið
einn rigningardag og tók Jóhann
tali. í þeim hópi var undirritaður
og upphófst þá kunningsskapur
sem síðar varð að traustum vin-
skap sem varað hefur í tæp þrjátíu
ár.
Vorið 1972 hóf ég störf sem
sendill hjá Iðnaðarvörum og naut
tryggrar leiðsagnar Jóhanns í ná-
kvæmni og áreiðanleika í viðskipt-
um. Síðustu árin hafði Jóhann
mjög gaman af að minna mig á
sendilssumarið, þegar mikið lá á
að leysa vörur út hratt, og hve vel
okkur tókst að ná vörum inn á gólf
þótt Verðlagsstofnun, Gjaldeyris-
eftirlitið og aðar stofnanir teldu
sig þurfa heila eilífð til að klára
alla stimpilvinnuna.
Jóhann byggði upp lítið en öfl-
ugt fyrirtæki sem þjónaði járn-
smíðaiðnaðinum. Burðarásinn í
starfseminni voru amerískar Mill-
er-rafsuðuvélar og þýski Thyssen-
rafsuðuvírinn. Jóhann var vel
kynntur meðal eigenda og starfs-
manna í járniðnaði, og þótti gott
og traust að eiga viðskipti við
hann. Ekki var verið að bruðla í
umgjörð rekstrarins, en þess meiri
áhersla var lögð á gæðavörur.
Ég minnist þess að Jóhann flutti
eitt sinn inn loftverkfæri frá Asíu,
sem hann mat síðan ekki nægjan-
lega góð til að hann vildi leggja
nafn sitt við að selja þau. Þessi
verkfæri voru síðan gefin og frétti
ég hjá einum járniðnaðarmanni
sem notaði þau að ekkert hefði
verið að þeim þótt þau hefðu ekki
verið í hæsta gæðaflokki, en Jó-
hanni var mikið í mun að það sem
hann seldi stæðist hans eigin
ströngu kröfur.
Jóhann ákvað árið 1975 að hefja
nám í Menntaskólanum í Hamra-
hlíð. Hann stundaði námið af mik-
illi elju, samhliða því að reka fyrir-
tækið og lauk stúdentsprófi vorið
1979.
í náminu lagði Jóhann mikla
rækt við þýsku. Hann lauk öllum
þýskuáföngum sem í boði voru
með hæstu einkunn og hafði eng-
inn gert það áður. Þessi árangur
er jafnvel enn meiri ef litið er til
þess að Jóhann dvaldi líklega sam-
anlagt innan við tvær vikur í
þýskumælandi landi yfir alla æv-
ina. Ef til vill hefur annar nemandi
náð sama árangri en metið verður
ekki slegið heldur aðeins jafnað.
Jóhann var þekktur fyrir sterk-
ar skoðanir á því hvað rétt væri og
rangt í rekstri á íslenska þjóðar-
búinu. Honum fannst ekki mikið til
þeirra einstaklinga koma sem voru
fullfrískir og vinnufærir, en höfðu
kosið að láta aðra um að annast
framfærslu sína og sveið honum
mjög sárt þegar menn voru að
gorta af því við hann hvernig þeir
hefðu fé út úr sameiginlegum sjóði
landsmanna. Jóhann skilaði alltaf
sínu í sameiginlega sjóði og var
eitt árið þriðji hæsti skattgreið-
andi á Seltjarnarnesi.
Jóhann var mikill áhugamaður
um nýjungar á sviði upplýsinga-
tækni og var mjög fljótur að til-
einka sér þær. Eg kynntist þessu
sérstaklega vel þegar ég dvaldi við
nám í Bandaríkjunum, en þá sá ég
um kaup á hugbúnaði fyrir Jó-
hann. Hann var gjarnan búinn að
biðja mig um að kaupa forrit fyrir
sig áður en þau voru komin á al-
mennan markað svo vel fylgdist ^
hann með þróuninni.
Fyrir milligöngu Jóhanns var ég
vinnumaður tvö sumur að Litla-
Skarði í Stafholtstungum, þar sem
foreldrar hans bjuggu. Þessi sum-
ur eru mér mjög eftirminnileg og
lífsreynsla sem ég hefði ekki viljað
missa af. Sérstaklega eru mér eft-
irminnileg kynnin af afa Jóhanns
og nafna, sem þá var kominn á tí-
ræðisaldurinn. Jóhann kom reglu-
lega í heimsókn að Litla-Skarði og
man ég mjög vel eftir veiðiferðum
okkar í Lambavatn og Silunga-
tjörn, en í þessum vötnum hafði „
hann sjálfur veitt á yngri árum og
gat nánast sagt hvar fiskur tæki á.
Síðustu árin var Jóhann farinn
að draga saman starfsemi fyrir-
tækisins og hafði hug á að hætta
starfsemi en það sem varð til þess
að þeirri ákvörðun var ávallt frest-
að var umhyggja fyrir Guðfinnu
Hannesdóttur, en hún var traustur
starfsmaður hjá fyrirtækinu í um
aldarfjórðung. Jóhann gat ekki
hugsað sér að hún hætti störfum
fyrr en hún ákvæði sjálf að fara á
eftirlaun. Jóhann bar mikið traust
til Guðfinnu og hún brást því
aldrei. Ég sakna þess að geta ekki
komið við í Iðnaðarvörum á
Kleppsveginum og heilsað upp á
Jóhann og Guðfinnu.
Eftir að Jóhann ákvað að hætta
rekstri Iðnaðarvara og seldi hús-
næðið snemma í vor ætlaði hann
að sinna ýmsum áhugamálum og
vera mikið á ferðinni, eins og hann
orðaði það sjálfur. Við Jóhann hitt-
umst síðast fyrir um fimm vikum
og ræddum þá um að fara saman á
búvélasafnið á Hvanneyri og skoða
gömlu Alles Chalmers-dráttarvél-
ina frá Litla-Skarði sem nú er
varðveitt á safninu, en sú ferð
verður að bíða.
Jóhann er genginn á vit feðr-
anna en eftir standa minningarnar
um góðan vin.
Haukur Þór Haraldsson.
GUNNAR
BACHMANN
SIGURÐSSON
+ Gunnar Bach-
mann Sigurðsson
fæddist 11. ágúst
1959. Hann lést 14.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sigurður
Guðmundsson, f. 30.
maí 1928 og Geirlaug
Jónsdóttir, f. 19.
september 1930.
Bróðir Gunnars er
Birgir Sigurðsson, f.
18. október 1962,
maki Sólveig Bjarn-
þórsdóttir, f. 1. febr-
úar 1959. Unnusta
Gunnars er Helena
Vroegop, f. 22. júní 1958.
Útför Gunnars fór fram frá
Digraneskirkju 25. september.
Það er með trega sem ég kveð
góðan vin minn, Gunnar Bachmann,
alltof snemma. Þegar ég frétti af
láti hans var ég í fyrstu reið, en nú
virði ég ákvörðun hans, þótt ég sé
ekki sátt við hana.
Ég kynntist Gunnari fyrir 17 ár-
um síðan þegar við Rikki byrjuðum
saman. I fyrstu fannst mér hann
furðulegur og ég var jafnvel hálf
hrædd við hann. En svo varð mér
ljóst að það var stamið sem gaf
manni ranga mynd af Gunnari.
Stamið hafði háð Gunnari alla tíð,
bæði í skóla og í samskiptum við
annað fólk. Gunnar hafði slæmt
stam sem olli því að stundum var
eins og hann væri farinn að öskra
orð sem hann átti erfitt með að ná.
Það gat reynt á þolinmæðina að tala
við hann, en þegar maður vandist
því hafði Gunnar frá
mörgu að segja.
Fyrstu árin eftir að
ég kynntist Gunnari
var hann fyrst og
fremst vinur Rikka,
við fórum stundum
þrjú saman í bíó, en
venjulega hélt ég mig í
hæfilegri fjarlægð frá
þykku vindlareyk-
ingaskýi þeirra og oft
sérkennilegri tónlist
sem þeir hlustuðu
saman á og ræddu
fram og aftur.
Síðustu árin fórum
við Gunnar að tala mun meira sam-
an. Hann sýndi því áhuga sem ég
var að fást við hverju sinni og gaf
okkur lifandi lýsingar á vinnu sinni
á Seltjarnarnesi. Hann var barn-
góður og þolinmóður að hlusta á
frásagnir dætra okkar Rikka. Á
þessum árum tók Gunnar þátt í
stofnun Málbjargar, samtaka stam-
ara, og leyfði okkur að fylgjast með
framgangi félagsins. Sérstakt
áhugamál hans var fræðsla og
stuðningur við foreldra barna sem
stama. Stam hans sjálfs minnkaði
mikið eftir fræðslu á vegum sam-
takanna. Um þetta leyti tók Gunnar
þá stóru ákvörðun að flytja að heim-
an og hann keypti sér íbúð í Smár-
anum.
Skilnaður okkar Rikka, besta vin-
ar hans, var honum mikið áfall. Ég
virti það mikils þegar hann kom til
mín og sagðist vilja halda sambandi
við okkur bæði, sem hann og gerði.
Hann hlustaði þolinmóður á nýju
diskana mína og auðvitað vissi hann
allt um hljómsveitirnar, enda gang-
andi alfræðiorðabók um tónlist.
í lok síðasta árs heyrði ég ekki
frá Gunnari í nokkrar vikur og var
orðin undrandi. í ársbyrjun kom
hann í heimsókn og sást langar leið-
ir að hann var breyttur. Hann var
ástfanginn upp fyrir haus. Elskan
hans var Helen og hann flutti til
hennar nokkrum vikum eftir að þau
byrjuðu saman. Hann kynnti hana
fyrir mér og ég hef sjaldan séð jafn-
ástfangið og samhent par. Ég átti
nokkrum sinnum ógleymanlegar
stundir með þeim, síðast í júlí þegar
þau buðu mér og dætrunum í garð-
grillveislu. Ég get eingöngu lýst
Gunnari með jákvæðum orðum.
Hann var sannur vinur vina sinna,
ætíð jákvæður, blíður, einlægur og
sá björtu hliðarnar á hlutunum. Ég
var farin að taka Gunnari og góða
skapinu hans sem sjálfsögðum hlut.
Missir okkar allra er mikill. Ég vil
senda vinum Gunnars og fjölskyldu
innilegustu samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni. Mestur er
þó missir Helenar og vona ég, að
hún muni allt hið jákvæða við Gunn-
ar. Ég kveð Gunnar, þótt ég eigi
ennþá von á símtali frá honum með
ávarpinu „Sæl. Þetta er G-Gunnar“.
Svanhildur Bogadóttir.
Það er með miklum trega að ég
kveð Gunnar vin minn í síðasta
skipti, sérstaklega þegar þessi
kveðja er allt of snemma á ferðinni.
Ég hefði gjarna viljað bíða með
hana í nokkra áratugi í viðbót. Við
kynntumst fyrst í sumarbúðum í
Lækjarbotnum þegar við vorum
u.þ.b. tíu ára gamlir.
Sameiginleg búseta í vesturbæ
Kópavogs tryggði síðan að leiðir
okkar héldu áfram að liggja saman
og sameiginleg áhugamál tryggðu
að við urðum perluvinir næstu þrjá
áratugina. Gunnar fékk kassettu-
tæki í fermingargjöf og við það
hófst sterkur tónlistaráhugi sem
fylgdi honum til æviloka. Hann kom
sér fljótlega upp miklu plötusafni
sem síðan hélt áfram að vaxa þar til
yfir lauk. Þar var ekki verið að festa
sig við einstakar tónlistarstefnur
þannig að í safninu kenndi margra
grasa og fjölbreytnin var ótrúleg. í
hvert sinn sem komið var í heim-
sókn brást ekki að Gunnar var
búinn að fá eitthvað nýtt og spenn-
andi. Fyrir mig varð þetta plötusafn
fjársjóður þar sem endalaust var
hægt að finna eitthvað nýtt. Stór
hluti af vinnu minni felst í því að
vita meira um tónlist en flestir aðrir
og ég held að fáir geti ímyndað sér
hvílíkan bakhjarl ég hafði í Gunnari
sem alltaf var óþreytandi við að
kanna flest þau svið tónlistar sem
ég komst ekki yfir sjálfur og deila
með mér uppgötvunum sínum.
Þannig gátum við eytt heilu kvöld-
unum við að hlusta á og tala vítt og
breitt um tónlist. Hún var aðal-
áhugamál okkar beggja og þráður-
inn sem hélt okkur sterkast saman í
öll þessi ár. Hvað sem gekk á var
Gunnar tryggasti vinur minn. Þó ég
flyttist nokkrum sinnum erlendis
um lengri tíma, tók Gunnar alltaf á
móti mér aftur eins og ég hefði að-
eins brugðið mér í helgarbíltúr. Ég
var farinn að taka því sem gefnum
hlut að við yrðum alltaf vinir fram
eftir hárri elli. Það var mér því mik-
ið áfall þegar kom á daginn að sú
yrði ekki raunin og hefur skapað
stórt tómarúm í lífi mínu. Ég verð
bara að lifa í voninni um að hann sé
einhvers staðar á betri stað og haldi
áfram að vaka yfir mér. Einhver
yndislegasti hæfileiki Gunnars var
takmarkalaus bjartsýni. Það virtist
litlu máli skipta hvaða mótlæti hann
lenti í, hann sá alltaf björtu hliðarn-
ar á málunum. Eflaust má deila um
hversu holl þessi bjartsýni hefur
verið honum sjálfum, en hitt er víst
að ég hafði gott af henni. Hvenær
sem eitthvað bjátaði á hjá mér,
þurfti ekki annað en að heilsa upp á
Gunnar og smá skammtur af
bjartsýni hans kom ástandinu ef
ekki í himnalag, þá a.m.k. í mun
betra horf. Það var eitt sterkasta
persónueinkenni Gunnars að hann
virtist vera alveg laus við illar hugs-
anir. Aldrei nokkurn tíma minnist
ég þess að hann hafi sagt illt orð um
nokkurn mann í mín eyru. Hann
hefði örugglega haft fulla ástæðu til
þess miðað við þá meðferð sem
hann sætti af hálfu margra, en
aldrei varð ég var við að hann sæi
nokkuð annað en björtu hliðarnar á
þeim samskiptum.
Fyrst og fremst var hann ein af
þessum sárasjaldgæfu manneskjum
sem voru með hjarta úr gegnheilu
gulli. Ég mun alltaf minnast hans
sem míns einlægasta og besta vinar
og er þess fullviss að þegar ég fer á
eftir honum, muni hann taka á móti
mér hinum megin og við munum
taka þar upp þráðinn eins og ekkert
hafi í skorist. Þangað til verðum við
að láta hverjum degi nægja sína
þjáningu í von um að tíminn lækni
öll sár.
Ríkharður H. Friðriksson.
OSWALDS
siMi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARH RIN GINN
AIÍAI S 11! I I I ill • 101 kl YKJAYIk
Ihtrít) fnger O/itJnr
('rf/inirstj. Utfitnnstj. I !lfinirstj.
I ÍKKISHIX'INM S IOI \
EWINDAR ÁRNASONAR