Morgunblaðið - 18.11.2000, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 18. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓR
' KJARTANSSON
Halldór Kjart-
ansson fæddist
að Kjartansstöðum í
Hraungerðishreppi
31. janúar 1947.
Hann lést á heimili
sínu 4. nóvember síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Búst-
aðakirkju 14. nóvem-
ber.
Laugardaginn 4. nó-
vember, rétt fyrir há-
degi, sat ég við eldhús-
borðið og var að fá
mér kaffisopa. Síminn
hringdi og konan mín tjáði mér að
hann Dóri svili minn hefði verið að
deyja. Þessi fregn kom á mig sem
reiðarslag, og mér varð á að spyrja:
Hvernig gerðist þetta og hvað kom
fyrir? Ekki var langt síðan við hitt-
umst og var hann þá hress og kátur
að vanda. Hann og Kristín voru nýl-
ega komin frá Bandaríkjunum úr
heimsókn til sonar síns og tengda-
dóttur, en þau höfðu nýlega eignast
dóttur. Mikil gleði vai- ríkjandi hjá
þeim yfir að sjá þetta fyrsta barna-
j bam sitt.
Þrjátíu ár eru síðan ég kynntist
Dóra, en það var fljótlega eftir að
hann kynntist Kristínu, en hana
hafði ég þekkt frá fæðingu og var
hún ef svo má segja búin að vera
mágkona mín frá því hún fæddist.
Fljótlega komu í Ijós eðliskostir
Dóra sem einkenndu hann alla tíð.
Hann var einstaklega glaðvær og
léttur í lund, hann hafði mikla frá-
sagnargáfu, kunni urmul af vísum,
t.d. eftir sveitunga sína þegar þeir
höfðu verið að kankast á sín á milli
, og fylgdi þá oft einhver gamansaga
þar með. Hann kunni
líka mikið af ljóðum
eftir mörg af okkar
beztu skáldum og tæp-
lega hefur hann haft
fyrir framan sig skrif-
aðan texta allra ljóð-
anna og sálmanna sem
hann var búinn að
syngja með félögum
sínum árum saman.
Ekki var Dóri ríkur af
veraldlegum efnum, en
hann átti auð sem möl-
ur og ryð fengu ekki
grandað, það voru
hjartahlýja og hæfi-
leikinn til að gleðja aðra. Enginn
var svo niðurdreginn að hann lifnaði
ekki við og hlýnaði um hjartaræt-
urnar þegar hann heyrði Dóra tala
af einlægni sinni og gleði. Lítið ljóð
eftir Einar Ben. lýsir eflaust við-
horfi Dóra:
Gengið er valt þar fé er falt,
Fagna skaltu í hljóði.
Hitt gaf ætíð hundraðfalt
sem hjartað galt úr sjóði.
Fljótlega eftir að Dóri og Didda
hófu búskap fluttu þau upp í Mos-
fellssveit. Þar festu þau rætur og
undu hag sínum vel. Þau voru fé-
lagslynd og bæði söngelsk, einstak-
lega mikið sönglíf var í sveitinni og
komust þau fljótlega inn í það. Þar
eignuðust þau góða vini sem voru
þeim afar mikils virði. Daginn sem
Dóri dó átti hann að syngja með fé-
lögum sínum síðla dags. Þeir höfðu
orð á því að þeim hefði fundist rödd
hans hljóma með í kórnum, svo
mjög var söngurinn hans orðinn
mótaður í hugum þeirra eftir ára-
langa samveru. Þegar við hjónin
HELGIÖRN
FREDERIKSEN
+ Helgi Örn
Frederiksen
fæddist í Reykjavík
21. janúar 1971.
Hann lést 5. nóvem-
ber siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Digraneskirkju
16. nóvember.
Ég minnist þín frá
sumrunum úr sveit-
inni. Þú varst bara
bam en samt á margan
hátt eins og fullorðinn
maður. Rólegur, íhug-
ull og traustur. Þykkur
og hraustur strákur á gúmmískóm.
Eg minnist þess sérstaklega að mér
fannst þú vel gerður. Það var eins
og það væri ekkert slæmt til í þér.
Kannski var ástæðan sú að þú varst
í svo góðu sambandi við foreldra
þína og frænda. Þið komuð gjaman
á gömlum Land Rover
og það fylgdi pípureyk-
ur pabba þínum. Það
var dyttað að bilaðri
dráttarvél. Það fylgdi
ykkur öryggi og traust.
Heimsóknimar voru
hátíðlegur viðburður í
einfaldleika sínum. Ég
íylgdist ekki frekar
með þér eftir að vinnu-
mennskunni lauk, datt
aldrei annað í hug en
að þú ættir langt og
farsælt líf fyrir hönd-
um. Þó lífið yrði ekki
langt þá skilur þú samt
eftir það sem er verðmætast, góðar
minningar.
Guð gefi aðstandendum þínum
styrk til að horfa fram á við og
standast þá erfiðu raun sem á þá er
lögð.
Hjörleifur Pálsson.
GUÐRTJN RÓSA
JÓNSDÓTTIR
+ Guðrún Rósa
Jónsdóttir fædd-
ist á Merkigili í Eyja-
firði 20. maí 1919.
Hún lést á Kristnes-
spitala 2. nóvember
síðastliðinn og fór
útfór hennar fram
frá Grenivíkurkirkju
11. nóvember.
Til mömmu, tengda-
mömmu, ömmu og lan-
gömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
núerkommlífsinsnótt
Kg umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þúlausertúrveildnda
viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að
minnast,
svö margt sem um huga
minn fer.
Þó þú sért horfm úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hjartans þakkir fyr-
ir öll árin sem við áttum saman. Við
biðjum þér blessunar Guðs og góðr-
ar heimkomu.
Júlíus og fjölskylda.
ásamt dætrum okkar vorum á leið
heim úr kaffi í Fitjakoti eftir kistu-
lagninguna ókum við framhjá húsi
Dóra. Varð þá einni dótturinni litið
upp að húsinu og sagði: „Nú er hlát-
urinn hans þagnaður." Mér fannst
eins og hún væri með þessum orð-
um að orða hugsun okkar allra í
fjölskyldunni, svo oft var hann
búinn að gleðja okkur með sínum
einlæga léttleika og gamansemi
þegar við komum saman við hin
ýmsu tækifæri. Öllum var hlýtt til
hans. Góður drengur hefur lokið
göngu sinni og lagst til hinstu hvílu.
Minning hans mun lifa í huga ást-
vina hans og þeirra sem eiga því
láni að fagna að hafa kynnst honum.
I huga þeirra mun söngur hans og
hlátur hljóma er þeir hugsa um
hann. Ég bið Guð að styrkja Krist-
ínu og börnin hennar.
Mig langar að enda þessi fátæk-
legu skrif með þriðja erindinu úr
sálminum „Um dauðans óvissan
tíma“ eftir Hallgrím Pétursson.
Dauðann má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er.
Grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt
Jóhannes Gíslason.
Það er skrítið hvernig hið óum-
flýjanlega kemur manni alltaf á
óvart. Við vitum jú öll að við deyj-
um, einhvern tímann. Reyndar vit-
um við fátt annað með vissu. Hins-
vegar kemur dauðinn manni alltaf í
opna skjöldu.
Þegar Dóri lést var mér illa
brugðið. Maður eins og hann ætti
nefnilega að verða fjörgamall, svona
til að létta okkur hinum lundina og
gera lífið skemmtilegt. Maður sem
alltaf kunni skemmtilega sögu, eða
vísu fyrir öll möguleg tækifæri;
hermdi eftir sérkennilegum mönn-
um og hló svo með, manni til sam-
lætis.
Ég kynntist Dóra fyrir nærri
tuttugu árum síðan þegar ég flutti
sem smástrákur í Mosfellssveitina
og vinskapur tókst með okkur
Valdimari, syni hans. Aður en langt
um leið var ég orðinn daglegur
gestur á heimili þeirra Dóra og
Kristínar og leið í raun eins og
heima hjá mér þar. Alltaf fannst
mér ég velkominn og hef notið
gestrisni þeirra fram á þennan dag.
Fyrir fáeinum dögum hitti ég svo
Dóra í hinsta sinn þegar hann sýndi
mér stoltur myndir af fyrsta barna-
baminu sínu sem fæddist í Banda-
ríkjunum fyrr á þessu ári. Þau voru
þá nýkomin úr heimsókn til Valdi-
mars í Suður-Karólínu. Hann rakti
fyrir mér ferðasöguna og við hlóg-
um mikið, eins og reyndar alltaf
þegar við hittumst.
Það er vísl að lífið er ekki eins
skemmtilegt nú þegar Dóri er allur
og ég á eftir að sakna þess að hlæja
með honum yfir kaffibolla og pípu-
reyk. Hinsvegar á ég óteljandi
skemmtilegar stundir í minningunni
til að brosa yfir, fáeinar sögur að
segja við hin ýmsu tækifæri og gott
ef ekki einhverjar vísur.
Ég votta Kristínu og fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð, miss-
ir þeirra er mikill.
Guðmundur Pálsson.
Það fer ekki hjá því að minningar
hrannist upp í hugann við fráfall
Halldórs Kjartanssonar, vinar míns,
en hann lést á heimili sínu fjórða
þessa mánaðar.
Hann var um svo margt sérstak-
ur, hann ólst upp í Kjósinni, að
Laxámesi. Alltaf var Kjósin Dóra
kær. Stundum fannst mér votta fyr-
ir sérstakri lotningu þegar rætt var
um hana en það skildi ég illa, því ég
er af Kjalarnesinu. Oft á tíðum
ræddum við þetta, en allt í gamni,
enda var það aðalsmerki Dóra að
spauga með flest.
Dóra kynntist ég best er við unn-
um saman að Reykjalundi, í röra-
deild. Oft var gaman að ræða póli-
tíkina við hann, enda sannur
verkalýðssinni og vinstrimaður.
Réttlætiskennd hans var hrein og
tær, en þrátt fyrir að hann væri ró-
lyndur að eðlisfari, kom það fyrir að
manni fannst hann lyftast í stólnum,
væru einhver „heit“ mál á dagskrá.
Oftast enduðu þessar sennur í
hlátrasköllum, því hann var sérlega
næmur fyrir því, ef mönnum líkaði
ekki hans sjónarmið, þá endaði
hann samræður á einhverju
skemmtilegu. Hann skildi önigg-
lega sáttur við allt og alla.
Eins og áður greindi unnum við
saman að Reykjalundi, en það er
staður sem flestum er kær sem til
þekkja. Oft vitnaði Dóri í þann
sannleika, að hér gæti fólk séð hvað
hægt væri að gera ef fólk stæði
saman, en það fólk sem byggði upp
staðinn átti það eitt sameiginlegt að
vera veikt af berklum.
Dóri fékk á unga aldri væga
berkla, sem aldrei virtust há hon-
um. Hann var mikill vinnuþjarkur
sem lengdi vinnudaginn til að auka
tekjurnar, allt eftir því hvað heimil-
ið vantaði.
Margan undraði hversu hann
þoldi kulda vel. Því fékk maður m.a.
að kynnast í starfsmannaferðalög-
um í „den“. Þá hikaði hann ekki við
að skella sér til sunds í kalda á eða
sjó, en ferðafélagarnir skulfu af til-
hugsunni einni saman um volkið.
Músíkáhugi Dóra er kapítuli útaf
fyrir sig. Hann var með eindæmum
lagviss og góður tenór. I samtali
okkar fyrir skömmu talaði hann um
það mikla og óeigingjarna starf sem
unnið er í bæjarfélaginu við tón-
listarkennslu og í félagslífinu í sam-
bandi við tónlistina og taldi að þar
mætti sæma fólk heiðursborgara-
nafnbót, ekki síður en aðra sem
vinna að félagsmálum, að þeim
ólöstuðum. Fór hann mörgum orð-
um um það forvamar- og uppbygg-
ingarstarf, sem þyrfti að vera til
staðar fyrir unga fólkið.
Dóra eigum við eftir að sjá í börn-
unum hans og Kristínar, þessum
efnilegu afkomendum, sem hann
unni svo heitt.
Kæra Kristín og böm, við fæmm
ykkur samúðarkveðjur á erfiðum
tímum.
Anna og Gísli, Brekkukoti.
Gráttu ekki af því að ég er dáin,
ég er innra með þér alltaf
þú hefur röddina
hún er í þér
hana getur þú heyrt
þegar þú vilt.
Þú hefur andlitið
líkamann,
ég er í þér.
Þú getur séð mig fyrir þér
þegar þú vilt
Allt sem er eftir
afmér
er innra með þér,
þannig erum við alltaf saman.
(Barbo Lindgren.)
Okkur hjónin langar til að kveðja
Dóra með nokkram orðum. Það var
fyrir 25 áram að við byrjuðum að
byggja hús uppi í Mosfellssveit sem
þá var, að næsti nágranni okkar
kom og heilsaði upp á okkur. Þar
var Dóri komin hress að vanda.
Hvoragt okkar grunaði þá hvað
þessi maður ætti eftir að tengjast
lífi okkar beggja næstu 25 árin.
Kiddi byijaði að vinna á sama stað
og Dóri. Unnu þeir saman í ca.14 ár
með hléum og ein átta ár saman á
vakt. Þegar þrír einstaklingar vinna
saman á vakt myndast náin sam-
skipti og verða þeir meira en vinnu-
félagar einnig bestu vinir. Það var
svo árið 1982 að ég fór að syngja
með Álafosskórnum en í þeim hópi
vora einnig Dóri og Kristín. Margar
ferðirnar og skemmtanirnar höfum
við hjónin farið með þeim bæði inn-
an lands og utan. Fyrir utan að
stórt skarð er komin í Álafosskór-
inn er einnig komið skarð í vinahóp-
in. Þeir sem kannast við Dóra vita
að hann var oftast hrókur alls fagn-
aðar, söngmaður mikill, sögumaður
og hafsjór af gamanmálum. En
hann var einnig vinur vina sinna
vildi allt fyrir alla gera, alltaf var
hægt að leita til Dóra ef einhver
vandræði voru. Annaðhvort til að
spjalla eða til að fá aðstoð. Elsku
Kristín, Valdi, Bjarni og fjölskyld-
ur, Björk og Dögg við vottum ykkur
okkar innilegustu samúð.
Vibsen og Kristinn (Kiddi).
Elsku vinur og vinnufélagi, þú ert
farinn frá okkur svona skyndilega.
Þú varst alltaf partur af heildinni
bæði sem virnu- og vinnufélagi. Ég
held ég hafi alltaf þekkt þig, þvi að
þegar ég fæddist og kom heim að
Bjargi, stórt og feitt barn, þá varst
þú þar að aðstoða pabba, vin þinn, í
gróðurhúsunum.
Ég man auðvitað ekkert eftir því,
en þú hafðir sagt mér sögur frá
þeim tíma. Þar á meðal allar jeppa-
ferðirnar með Nenna bróðir og allt
bensínleysið sem því fylgdi.
Það var yndislegt þegar þú komst
í kaffi til okkar Elínar núna síðsum-
ars og við sátum í eldhúsinu á
Bjargi, fengum okkur kaffi og
spjölluðum. Sigurjón sonur minn
var að gjóa augunum til þín. Þú
reyndir að taja við hann og ég sagði:
„Hann er svo feiminn og talar ekki
við ókunnuga." Þá sagðir þú: „Það
er allt í lagi,“ enda varst þú ekki
ókunnugur á Bjargi. Allt í einu
varst þú farinn að leika látbragsleik
við hann. Augnabliki síðar voruð þið
komnir í hrókasamræður á stoíú-
gólfinu, í leik sem þið einir þekktuð.
Þú hafðir svo gott lag á bömum.
Á síðustu kvöldvöktunum sem við
áttum saman á Reykjalundi voram
við farnir að hugsa til þess að stutt
væri í að Eiríkur bróðir kæmi í
heimsókn frá Bandaríkjunurn. Það
var gaman að heyra ykkur segja
sögur frá gömlu dögunum þegar að
þið fórað í útgerð og siglduð við
þriðja mann á vit ævintýranna á
Islandsmiðum.
Minningin um þig er ógleyman-
leg.
Dóri minn ég kveð þig nú.
Ef að lít ég ögn til baka,
allt þá færist nær,
minningamar munu vaka,
meðan hjartað slær.
(Höf. ók.)
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra sem eigið um sárt að
binda.
Kristinn Már
og fjölskylda, Bjargi.
Það var fyrir rétt rúmu ári að ég
kom frá Noregi til að taka við stöðu
organista í Mosfellsbæ. Það tók á
móti mér fríður og galvaskur hópur
úr kirkjukómum og fljótlega heyrði
ég á hópnum að þar var sungið af
gleðL Halldór eða Dóri eins og hann
var alltaf kallaður söng í tenór. Þar
fór glaðlegur og hress maður, mús-
íkalskur og með stórt hjarta. Hann
söng af innlifun og gaf sig allan í
sönginn. Dóri varð fljótt góður
kunningi minn, með léttan húmor
og notalega framkomu.
Kæri Dóri, ég vil þakka þér fyrir
samstarfið og sönginn þinn ljúfa og
ég veit að þú ert kominn í kór hins
hæsta höfuðsmiðs og syngur þar ör-
ugglega fyrsta tenór.
Kæra Kristín, ég votta þér og
börnum þínum mína innilegustu
samúð og bið góðan Guð að blessa
minningu Halldórs Kjartanssonar.
Jónas Þórir.
Mig langar til að minnast móður-
bróður míns Halldórs Kjartansson-
ar er lést aðfaranótt 4. nóvember.
Já hann kvaddi of snemma hann
Dóri okkar og okkur sem eftir sitj-
um í sorg, finnst það ranglæti mik-
ið. En drottinn gefur og drottinn
tekur aftur gjafir sínar.
Hann var næstyngstur átta
systkina, eina hálfsystur átti hann
samfeðra en hún ólst ekki upp með
þeim. Móður sína Ásu Maríu missti
þessi stóri hópur meðan hann var
enn í uppvexti, en hún var aðeins 45
ára þegar hún lést úr krabbameini.
Afi Kjartan varð þá einn eftir með
börnin, þau elstu vora farin að
hjálpa til með heimilið og búskap en
samt var þetta erfitt og varð svo að
hann kom tveim yngstu börnunum í
fóstur, Halldóri og Svanborgu.
Halldór fór til föðursystur sinnar
Ursúlu og manns hennar Ingvars