Skírnir - 01.01.1883, Síða 24

26
ÓERIÐURINN Á EGIPTALANDI.
í Miklagarði, sem Frakkar höfðu stungið upp á, en. hún færð-
ist undan og kvazt einhlít um að færa allt í rjett horf á Egipta-
landi. í byrjun júnímánaðar sendi soldán þann hershöfðingja
til Kairó, sem Derwisch pasja heitir — þann sama sem bældi
niður óeirðirnar í Albaniu (sjá „Skírni“ 1881) — með þremur
skörungum öðrum, og ásjálegu föruneyti. Sendiboðum soldáns
var tekið með mestu virktum í Alexandríu og Kairó, og ljek
þegar grunar á, að Arabi legði sig rnjög í framkróka að koma
Derwisch pasja á sitt mál. þó lítið bæri á, hafði hann nokkurn
tima borizt það fyrir, að efla sem bezt hafnarvirkin við Alex-
andríu og aðra strandlcastala, og búa þá svo vopnurn, sem við
stórtíðindum væri að búast. þegar flotaforingi Englendinga,
Seymour aðmíráll, tók eptir þvi sem hjer var haft fyrir stafni,
sendi hann hraðskeyti til Miklagarðs og krafðist af soldáni, að
hann ljeti hætta við virkjabúnaðinn, og kallaði þetta gert til
ógnar við þá, sem engan ófrið hefðu i hyggju. þau boð komu
lika skjótt frá soldáni til jarlsins, en hann ljet þau undir eins
fara til Arabis. Hann ráðgaðist nú um við fyrirliða sina, og
bað síðan sendimennina segja, að hann skyldi hlýða boði-sol-
dáns, en kvað öllum hljóta að vera einsætt, hver skapraun það
væri þjóðinni, er flotarnir lægju á höfninni, en Englendingar
könnuðu þar öll djúp og með ströndum fram, og gerðu sjer
svo dælt um allt, sem væru þeir heirna hjá sjer. Hinsvegar
hefði ekki annað verið að hafzt enn smáviðgerðir við virkin.
Við þetta óx að eins meir kurinn og hatrið í landslýðnum, og
var þá skammt til illra tiðinda, þeirra sem urðu í Alexandríu
11. júni. þann dag lenti kristnum manni i deilu og handa-
lögmál á stræti við þarlendan mann*), en lijer þustu þá fleiri
til, og varð þetta tilefni til heiptarlegustu atviga að kristnum
mönnum. Borgarskrillinn ruddist inn í búðir Evrópumanna og
rænti þar öllu, sem hendur festi á, gerði spell á munum og
húsbúnaði, en unnu á þeim, er fyrir voru, til bana eða áverka.
Illvigastar voru kvensniptirnar, bæði úti og inni; sumar höfðu
*) Eftir sögninni asnasvein, en þeir deil'du um borgun fyrir stundarlán á
asnanum, sem hinn hafði fengið — eða vildi fá? — til reiðar.