Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 6

294
Gráfeldur.
sér eftirtekt alniennings, brjóta allan misskilning á bak
aftur og afla sér orðstírs og frama — helzt frægðar.
Þetta hafði honum tekist að e i n u leyti. Hann hafði
nú þegar fengið það orð á sig, að hann væri langbeztur
klettamaður þar í fjörðunum og jafnvel þótt víðar væri
leitað. Enginn treysti sér til að leika það eftir, sem sagt
var og sannað, að hann hefði gert.
Konsúllinn á Gráfeldseyri hafði »uppdagað« það einu
sinni — eins og það var kallað á konsúls-íslenzku —, að
Jónas mundi vera til annars betur fallinn en róa. Hann
þótti linur á árinni. Konsúllinn gerði hann að vikapilti
sínum, tók hann í hús sitt og lét hann hafa létta vinnu.
Hann lánaði honum einnig bækur og studdi námfýsi hans.
Oftast var Jónas í sendiferðum vfir fjöllin — því konsúll-
inn þurfti mikið á þeim að halda —, og þá einn á ferð
að jafnaði. Því undi hann bezt. Þá fór hann alt þvert
og endilangt, klifraði eins og köttur upp og ofan þver-
hnýpt flug og fór alt annað en mannaleiðir. Með þeim
hætti varð hann brátt öllum mönnum fremri í kletta-
göngum.
Margt hafði Jónas haft í höfðinu viðvíkjandi framtíð
sinni. Stundum vildi hann komast í búðina hjá konsúln-
um og verða verslunarmaður, stundum vildi hann sigla
og framast, stundum vildi hann fara í Möðruvallaskólann
— eða jafnvel lærða skólann. Eg vissi livað honum var,
þótt hann segði mér það aldrei. Hann vildi verða skáld
— hann vissi ekkert hvað hann vildi verða annað en
það. Allar aðrar fyrirætlanir hans voru leiðir að þvi
takmarki.
Nú var hann hættur við það alt saman og vildi nú
ekkert annað en fara — að g i f t a oig.
Stúlkan hét Sigurlína og var á Gráfeldsevri. Hún
þótti fremur fríð sýnum, — var dökkhærð, hvítleit í and-
liti, en þó nokkuð feitlægin, með smáfeidan andlitsskapnað.
Augun óprýddu hana helzt. Þau voru lítil og þokuleg —-
næstum eins og stöðupoliar, og brúnasvipurinn var fleðu-
legur og nokkuð tvíræður. Hún gekk ætíð þokkalega til