Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 80

368
Kitdómar.
landinu, eins og það var þá, er ærið einstrengingslegur, að vér
•ekki segjum hlutdrægur.
L/singin á Höllu á 18, bls. virðist engan veginn sjálfri sér
•samkvæm og óviðkunnanlegt er orðatiltækið : »En raunar hólt hún
öllum jafn langt frá sór«. Hugleiðingar höf. á 23.—24. bls. hefðu
vel mátt missa sig, og óþarfi var áð geta þess, að »augnalokin á
Ólafi voru þau s ö m u, eu svefnsvipurinu minni«. Sama er að
segja um speki höf. á 29. bls.: »Það getur tekist að glepja mönn-
um sjn, en það getur líka mistekist«.
A sömu blaðsíðu er »sagði Ijósmóðirin s k i p a n d i«, meinleg
dönskusletta. Sama er að segia um : »Hvíslið dó n i ð u r«, á 32.
bls. A 44. bls. virðast ljsingarorðin í malsgreininni: »Svipurinn
hitin sami, harðlegi, en þó góðmannlegi«, ekki koma vel heim hvort
við annað.
Hugleiðingin á 46. bls. »Hjrt og hraust barnsandlit« o s. frv.
er óþörf. En ef endilega hefði þurft að koma þeirri hugleiðing að,
færi betur á að lesandinn læsi hana milli línanna, ef svo má að
orði komast, af tilburðum gömiu prestsekkjunnar.
A 49. bls er gömlu prestsekkjunni ljst svo, að hún hafi verið
»höfðingleg og einarðleg þrátt fjrir ellina. En höfðingleg
.ásjnd er oft og tíðum einkenni ellinnar.
Ekki er ólíklegt, að mönnum, sem eru vanir vötnum, stökkvi
bros, er þeir lesa frásögn höf. um förina yfir Heiðarkvísl og sund-
þtot rakkans.
Höf. farast á 74. bls. svo orð: »Þessi gæluyrði voru henni þó
að eins á vörunum. Angurblíðar móðurtilfinningar gagn-
tóku hana svo að hún viknaði«. Mundi ekki eins eðlilegt að ætla,
að gæluyrðin væri sprottin af angurblíðum móðurtilfinningum, og
því ekki »að eins á vörunum«?
Lýsingin á trúarhræsninni á 123.—124. bls. er víst allmiklum
öfgum blandin.
Á 136. bls. er greinin: »Halla gaf sér ekkert tóm til þess að
líta yfir í huganum, hversu mikið hún væri búin að leggja á sig
sakir veikinda barnsins«, óþörf og smekklaus. Móður, sem ann
barni sínu eins heitt og Halla, kemur slíkt sízt til hugar.
Bréfið prestsekkjunnar gömlu hefði val mátt missa sig. Það er
ónærgætið mjög og kemur heldur ekki vel heim við skaplyndi
gömlu konunnar að því er virðist. Yegur Höllu hefði og orðið
,enn meiri, ef hún hefði fundið sjálfa sig án bréfa þessara.
Yitaskuld er sumt af þessu, sem hér er til tínt, smámunir,
,en miklu fleira er þó slept, sem fetta mætti fingur út f. Það er
innileg ósk mín, að höf. temji sér meiri vandvirkni og hafi það
hugfast, að án þess kemst skáldið aldrei upp í öndvegissessinn,
jhversu góðum gáfum sem hann kann að vera gæddur.
porleifur H. Bjarnason.