Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 11

Gráfeldur.
299
Auðvitað var þetta alt saman heilaspuni úr ínér, og
Tarla gat eg annað veifið trúað Línu til annars eins svik-
ræðis. En þetta styrktist þó fremur við það kapp, sem
Baldvin lagði á það, að verða okkur — einmitt o k k u r
— samferða.
------A einni hiallabrúninni settumst við niður til
þess að hvíla okkur. Fyrst voru að eins töluð orð og
orð á stangli. Svo fór að lifna yfir samtalinu og hneigð-
ist það að háum og fögrum fjöllum.
Við Grundfirðingarnir vorum allir sammála um það,
að Gráfeldur væri hæsti og fegursti tindurinn þar nærlendis
og ætti fáa líka sína, jafnvel á öllu landinu.
Jónas hélt þessari skoðun fast fram. Einar studdi
hana rækilega.
Baldvin hafði víða farið og margt séð. Þar á meðal
Herðibreið. Hann taldi hana bera langt af islenzkum
fjöllum að fegurð og tign, eu gerði lítið úr fjöllunum
okkar — Gráfeldi líka.
— Enda hefir enginn komist upp á Herðibreið, bætti
hann við.
— Menn leika sér nú ekki að þvi heldur, að fara
upp á Gráfeld þar sem hann er hæstur og brattastur —
beint upp af Eyrinni, mælti Einar.
— Ekki kannske beint upp af Eyrinni, mælti Bald-
vin. — En af hinum fjöllunum — —
— Þ a ð vita allir. Það er engin frægð.
Nú fóru þeir að þrátta um það, hvort Gráfeldur mundi
vera kleifur beint upp af Eyrinni. Einar og Baldvin voru
nú orðnir saminála um það, að það mundi alls ekki vera.
Eg lagði fátt til málanna. Eg vissi, að það hafði
lengi vakað fyrir Jónasi að reyna slíka þraut. Og fvrir
honum var það hámark allra klettaþrauta, sem hægt væri
að finna i þessum landshluta, að fara beint upp Grát'eld
að framan, þar sem hann var brattastur.
Þeir voru farnir að verða dálítið ákafir.
— Eg hefði gaman af að reyna þetta einhverntíma,
sagði Jónas.