Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 16

304
Gráfeldur.
Svo hvarf hann út í þokuna — en við héldum
áfram.
Fögur eru fjöllin.
Fögur þykja þau farmönnum, þegar þau gnæfa »geisl-
um merluð« upp úr hafþokunni og lýsa leið til stranda.
Fögur eru þau heiman úr hcraði, þegar þau skifta
blæ og bláma eftir því sem eyktir líða, og sýna mönnum
hvað 8Ó1 er gengin.
Fögur eru þau i fyrstu snjóum, þegar þau standa í
öklasíðum »hvítaváðum«, eins og ný-skírðir víkingar. ■—
Og fögur eru þau í fyrstu leysingum, þegar mjallstakkur-
inn rifnar utan af þeim og þau birtast aftur, heiðblá og
forneskjuleg. — —
En fegurst og kærust eru þau öllum þeím, sem alist
hafa upp við rætur þeirra.
Hvert gil, hver hnúkur, hvert hamrabelti, hver
skuggi og dráttur í hinum mikla svip, brennir sig fastan
í meðvitund þeirra og máist þar aldrei.
Óttaslegnir horfa þeir á þau, meðan þeir eru á barns-
aldri. Þeim ógnar hrikasvipurinn. En þeir læra snemma
að horfa hátt og hugsa hátt. Fjallið þeirra stendur þeim
ögrandi fyrir augum með erfiðleika, sem sýnast óvinnandi.
En smátt og smátt vaxa þeir yfir ófærurnar. Mikil
er gleðin, þegar þeir komast upp á lægsta hamrahjallann.
Ari seinna komast þeir upp á þann næsta þar fyrir ofan.
Hugrekkið vex með hverjum nýjum sigri. Óttinn minkar,
en að sama sh.api verður þeim fjallið hjartfólgnara. Loks
hafa þeir ekki ró í beinum sínum, fyr en þeir komast
upp á tindinn.
Margir ná tindinum — áður en þeir vaxa frá æsku-
þrá sinni og hugsjónum, eða trénast upp í brauðstritinu.
En þau áhrif! Þau eru ógleymanleg.
Alt það, sem þeir höfðu hugsað sér, að fyrir þá mundi
bera þar uppi, verður fánýtt í samanburði við það sem
b e r fyrir þá.T Aldrei höfðu þeir haft grun um slíkt víð-