Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 14

302
Grráfeldur.
— Já, — það var 'þegar Sigraundur sálugi hrapaði í
Finnukleif.
— Hvernig atvikaðist það?
— Það var svell í Kleifinni, eins og oftar. Hann
hafði bæði staf og brodda, en kunni hvorugu að beita.
En ekki var við það komandi, að við raættum leiða hann,
heldur gekk hann á eftir okkui-. Svo svimaði liann, ein-
mitt þar sem verst gegndi. Við sáum hann hendast fram
af hverjum stallinum eftir annan og taka löng loftköst á
milli. Loks hvarf hann í sandskrið og grjótreyk. —
Undir eins á eftir fanst hann þar neðan undir.
— Dauður---------?
— Dauður -— ! Biddu fyrir þér! — Allur höggvinn
sundur.
Það sló óhug á okkur við þessa sögu. Líklega höfum
við Grundfirðingarnir hugsað allir það sama, því við lit-
um allir samtímis á Baldvin.
Eg verð að játa það, að þótt mér geðjaðist ekki að
Baldvin, þá langaði mig þó ekki til þess að sjá á eftir
honum fram af Finnukleif, fyrst hann var í för með
okkur.
Baldvin leit ekki upp, en var orðinn nábleikur í
framan.
Næsta áfanga átti Jónas að »troða fyrir«. Eg gekk
næstur honum í slóðinni.
Þá gekk Jónas svo hart, að eg átti fult í fangi að
fylgja honum eftir. Þeir Einar og Baldvin drógust
aftur úr.
Við töluðum ekki orð saman.
Eg var að hugsa um það, hvað úr aumingja Jónasi
mundi verða, ef grunur minn reyndist réttur og Lína
ætlaði að svíkja hann. Eg sár-kveið fyrir því. Eg vissi,
að hann mundi verða hamstola af harmi. Ef til vill
mundi hann leita á að fyrirfara sér. Ef til vill mundi
hann missa vitið, svo það þyrfti að halda honum, eða