Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 13

Gráfeldur.
301
ógætnisorð getur hleypt í bál og brand. Þess vegna er
hættuminst að þegja.
Þetta hvítgráa myrkur umhverfis okkur hafði líka
einhver sljóvandi áhrif á okkur alla, gerði okkur við-
kvæma og eins og hálf-hrædda og hikandi. Ekkert veður
er jafn-þreytandi eins og þokan.
Rétt á eftir fengum við annað til að hugsa um.
Á meðan við þögðum, heyrðum við undarlega suðu
út í þokunni, eins og rokkur væri þeyttur.
— Hvað er þetta? spurði eg.
— Þei-þei — sagði Einar gamli lágt og bandaði með
hendinni.
Við héldum niðri í okkur andanum og hlustuðum.
Rokkþyturinn heyrðist aftur og var nú skýrari en áður.
Þó gátum við ekki heyrt úr hvaða átt hann kom. Líkast
var því, að þetta kæmi úr öllum átturn í einu.
Svo þagnaði það í einni svipan. Byrjaði aftur, heyrð-
ist litla stund og þagnaði svo að fullu.
— 0, fari hún bölvuð! sagði Einar gamli og varpaði
mæðilega öndinni.
— Hver þá?
— H ú n er þá á ferðinni núna.
— Hver þá?
Við lögðum að Einari að segja okkur, hvað hann ætti
við. Hann var tregur, en lét þó til leiðast. En það var
auðséð, að þetta hafði mikil áhrif á hann.
— Það er sagt, mælti hann, að hér hafi einu sinni
kvenmaður orðið úti með rokk á bakinu. jHún kvað
stundum vera hér á sveimi með rokkinn sinn, og þeytir
hann hart. Sumir þykjast jafnvel hafa séð hana. — En
æfinlega, þegar hún gerir vart við sig, er einhver feigur
i förinni.
Það varð dauðaþögn.
— Eg hefi einu sinni heyrt til hennar áður. Það var
í dimmviðri eins og núna.
— Og bar þá nokkuð til tíðinda? spurði eg.