Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 42

Á g r i p
af
’upptökum og sögu kvenréttindahreyfingarinnar
í Ameriku.
I.
Ameríkumenn hafa verið forvígismenn flestra fram-
fara á nítjándu öldinni. Hvergi hafa mannréttindin átt
sér heitari talsmenn en með þeim. Það var því eðlilegt,
að einmitt þeir, yrðu fyrstir til að hefja kvenréttindabar-
áttuna. Yesturheims konur hafa ekki heldur beðið eftir
þvi, að karlmennirnir réttu þeim réttindi þeirra alveg
fyrirhafnarlaust upp í hendurnar. Þær hafa sjálfar barist
fyrir þeim. Jafnvel á 18. öldinni, þegar Bandaríkin brut-
ust undan Englandi og sjálfstæðisyflrlýsing Bandaríkjanna
var samin, voru ýmsar konur uppi í Ameríku, sem kröfð-
ust þess, að í nýju stjórnarskránni væru konur teknar til
greina. Enda héldu margir því fram, að orðið »borgari«
ætti jafnt við karla og konur, og því væru konur líka
kjósendur. Sömuleiðis tóku ýmsar konur þá fram, að
nýju lögin ættu að bæta hagi giftra kvenna og veita
þeim jafnrétti við karlmenn.
Ýmsir karlmenn voru því og fylgjandi á fyrstu þjóð-
veldisárunum. I stjórnarskránni í New Jersey-ríkinu, sem
samþykt var 2. júlí 1776, tveimur dögum fyrir sjálfstæðis-
yfirlýsinguna, eru kjósendurnir kallaðir »íbúar«, og var
fyrst skilið svo, sem það næði jafnt til karla og kvenna.
Sagt er líka, að í ríkjunum á Nýja Englandi og Virginiu