Skírnir - 01.08.1915, Side 24

248
Vopnahlé.
Ærði mig ei. Til hvers myndi, að flýja
Bróðerni og friðsemd meðal manna
Meinbægðu, á náðir fornra venja,
Trúar, sem í tvær þúsundir alda
Tekist hefir siðabótin okkar
Eins og þessi völlur hérna vottar.
Vi8s er reynslan, aldrei var hún gleggri.
Hitt var, eg gekk -samkvæmt lands míns lögum —
Lærðaskólann á sem kendi að myrða.
Mér var enginn munur í því. lagsi,
Manndráp eru skyldunám hjá okkur
Stríð var kveikt upp, eg í herinn heimtur,,
Hefði eg afsagt var eg sömu stundar
Drottinssviki, dauðamaður sekur
Dæmdur svo af herrétti, og skotinn.
Eg á börn og vildi voga að lifa
Vegna þeirra. Stríð er opinn dauði,
En þar verður stundum feigum forðaðr
Fyrir herdóm aldrei. Striðið kaus eg.
Þú hefir sjálfsagt sjálfviljugur liervæðst,
Sjálfboðinn í óherskyldu landi?»
»Hlutdeild mín í hernað þessum, faðir,
Hún er svipuð þinni. Aður stríðið
SkaJl á, vóru verkaföll í landi,
Vinnuekla, kauplækkun og dýrtíð,
Heimurinn sagður ofbirgur af öllu
öðru en gjaldi, sveltan stæði ai' nægtum.
Lánardrotnar heimsins hafa vitað,
Hvað bjó undir stjórnarkápum ríkja:
Stærra veð í fjárhags-þrælkun fólksins
Festa mætti, taka í skulda-gisling
Ofædd börn, til aldurloka jarðar,
Erfiðandi að gjalda vöxtu af lánum.
Sá er orðinn fyrsti fyrirboði
Fyrir stríði: skortur í öllu nógu.
Fæstir skildu þó hvað var í vændum.