Skírnir - 01.08.1915, Síða 27

Vopnahlé.
251
Sem þeir ráði yfir. Okkur hefir
Aldreihugkvæmstsvar. Við kunnum ekki
Við, að særa vel-vildina þeirra
Vafalausu, og biðja um þessa einu
Ojöf sem kysum, en þeir geta ei gefið
Guðs-fegnastir: lok á þessu stríði.
Svo var það, einn daginn við að dysja
Dauðan valinn, svipað eins og núna,
Sama spurn við oss var endurtekin.
Orðvart skinn er herlæknirinn okkar,
Samt er björg og böndin hans um sárin
Betri en mælskan hans. En uppúr þurru
þarna fékk hann þetta sinni málið:
Þið getið, sagði hann, tekið ykkur reku!
Fyrst þið viljið eitthvað hjálpa okkur
Ofurlítið ræstið til af þessu
Pestarketi. Við höfum ekki við því,
Við erum þreyttir. — IIve þeir vórufljótir
Þá að kveðja og fara. Framar ekki
Flokkinn sama vissi eg koma hingað.
En eg hygg, að ef þú vissir, faðir,
Önn sem berum fyrir vorum sáru
Dást þú myndir: hvernig ofur-efli
Að við fáu gátum móti staðið.
Hreystin þeirra er minna mark, sem vita,
Mergðin sín að eigi visan sigur«.
»Sigur! vinur, mér er sama um sigra!
Sigur rikja er fa.ll á næstu grösum.
Sigruð þjóð, sem lofað er að iifa,
Lifir til að hefna — því að valdið
Fellur æ á sínum eigin sigrum
Samt að lokum. Þeir eru hefndargjafir.
Róm sér eyddi í að sigra heiminn,
Einvalarnir hennar vóru fallnir,
Ættlerar og herleidd hjörð af þýjum