Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 86

310
Alþýðukveðskapur.
Nú skal strjúka ekru um
á spormjúka fákinum,
pytlu ljúka lekanum
og láta fjúka í kviðlingum,
kvað Brynjólfur gamli frá Minnanúpi, endur fyrir löngu.
Og þegar spretturinn hefir staðið nokkura stund, er áð
og hestinum lofað að kasta mæðinni. Og þá liggur nú
vel á mönnum! Þá er sungið og hlegið — og kveðið —
meðan flaskan gengur á milli félaganna:
Nú er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur.
Nú er eg kátur, nafni minn,
nú er eg mátulegur!
(Okunnugt er mér um höf. þessarar ágætu vísu, og
væri því þökk á, ef einhver gæti frætt mig um hann).
En það þarf ekki alt af ölteiti samferðamannanna til
þess að seiða fram stökuna. Sumar beztu stökurnar eru,
ef til vill, kveðnar þegar alþýðuhagyrðingurinn var einn
á ferð og fjarri mannabygðum. Honum leiddist ekki.
Vegapelinn hans var drjúgur og hesturinn ágætur. Og
milli sprettanna — milli þess sem hann náði því bezta
úr hestinum, sem hann hafði sjálfur tamið, sjálfur gefið og
sjálfur alið upp að öllu leyti — raulaði hann fyrir
munni sér:
Lyngs við hyng á grænni grund
glingra’ eg og syng við stútinn.
Þvinga eg slyngan hófahund
hringinn í kring um Strútinn!
Þessa vísu vilja bæði Norðlendingar og Sunnlending-
ar eigna sér. Höfundinn hefi eg aldrei heyrt nefndan,
hagorður hefir hann verið1).
*) Strúturinn er fjall á heiðunum milli Borgarfjarðar- og Húna-
vatnssýslu, því þykir líklegt, að annaðhvort Norðlendingur eða Borg-
firðingur muni hafa kveðið. En „Strútur;‘ heitir lika fjall á afrétti
Rangvellinga og Skaftártungumanna, en það er á syðsta fjallabaksveg'-
inum. Þess vegna ætla Sunnlendingar, að vísan sé þar kveðin. Gamau
væri, ef einhver gæti sagt hið sanna um faðerni þessarar stöku. Svo er
hún mörgum kunn og vel kveðin.