Skírnir - 01.08.1915, Síða 89

Alþ ýðukveðskapur.
313
reið hart: »Nú dettur »Léttir!« Jón tók upp þykkjuna
fyrir hestinn, og svaraði samstundis:
í>að er mas úr þér, vinur,
þetta: „Léttir dettur!“
Aldrei rasar reiðskjótur
rétt á sprettinn settur!
Og er þess ekki getið, að Léttir hafi dottið í það skifti.
En þegar hagyrðingurinn hefir orðið að sjá á bak
reiðhestinum, sem hann unni mikið og taldi beztan allra
hesta, er hann þekti, er sízt að furða þótt honum þyki
vandfylt skarðið hans við stallinn. Og þótt hann eignist
aftur hest, finst honum sá aðeins svipur hjá sjón, er hann
rifjar upp fyrir sér samverustundirnar forðum daga og
honum verður hugsað til allra þeirra kosta, er »gamli
klárinn« hans hafði til að bera:
Aður var eg fyrða fremst,
framreiðar er gaman semst,
nú í fari hiuna hemst
og hvergi þar úr sporum kemst.
(Ágúst Jónsson homöopati á Ljótstöðum í Vopnafirði.)
Og þegar þess er gætt, hve maðurinn og hesturinn eru
i nánu sambandi, gefur að skilja, að manninum falli þungt,
þegar hjólið snýst þannig, að hann einhverra hluta vegna
v e r ð u r að selja reiðhestinn sinn. Og að honum
verði meira um skilnaðinn, ef hann getur að einhverju
leyti kent sér um. Páll Olafsson neyddist einu sinni til
að farga hesti, sem hann unni mikið:
Eg hefi selt hanu yngra Rauð,
er því sjaldan glaður;
svona er að vanta veraldar auð
og vera drykkjumaður.
Og það eru fleiri en Páll, sem neyðst hafa til hins sama,
þegar skuldirnar kreptu að.
En hitt er og auðskilið, að s á sem skuldirnar greiddi,
án þess að láta hestinn sinn, sé léttur í huga, og geti því
kveðið fullum rómi: