Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 105

Serbar gjöra áhlaup á næturþeli.
329
Svo þeyttumst við, með óðra manna æðisflýti, sem
kom af nálægð dauðans, og þránni eftir að halda sjálfir
lífi og limum, og stukkum ofan í skotgrafir óvinanna.
Eg sá ekki út, úr augunum, hélt fast á marghleypunni
minni, og þaut fram með mönnum mínum.
»Fram! fram! fram!«.
Alt í kring heyrðist sem ýlfur villidýra, óp og hræði-
legustu blótsyrði. Þar mátti heyra byssusverðin rista og
skera mannsholdið, heyra þau grafa sig inn á milli rifja
og herðablaða með þessu undarlega nístings og brakhljóði
sem því fylgir. Þar mátti heyra hauskúpurnar brotna
undan byssuskeftunum — það er hljóð sem enginn maður
getur gleymt. Þá kom aftur ein sprengingin enn, sem
smaug í gegnum heilann og hverja taug, loftið fyltist af
kæfandi brennisteinsfýlu. Rykkurinn af sprengingunni
kastaði mér til jarðar. —-------
Eg opnaði augun aftur í dögun. Lengst í austri sást
mjólkurhvít ræma niður við sjóndeildarhringinn.
»Þeir hafa látið undan síga, lautinant — þeir hafa
hopað á hæl! En þeir eru að grafa sér skotgrafir þarna
yfir frá!«.
Þetta var málrómur eins af mínum mönnum.
»Það var moldarskriða, sem sló yður niður, guði sé
lof, að það var ekki annað. Hérna er brennivín«. Með
heitri og grófri hendi hélt hann pelanum að munninum á
mér; drykkurinn lífgaði mig við aftur.
Eitt og eitt fallbyssuskot og nokkur byssuskot heyrðust
við og við, þau voru bergmálin frá næturvinnunni. Fall-
byssur á stangli sendu sár og dauða úr hinum löngu hlaup-
um sinum á hópa af óvinaliðinu, sem enn héldu velli með
óbugandi þráa nokkur þúsund skref í burtu. Rétt hjá
mér var maður að rista sundur buxur Yankó lúðursveins-
ins míns, til þess að binda um fótinn á honum með leng-
junum; fóturinn var mölbrotinn.
»Það kemst nú alt bráðum í bezta lag«, sagði maður-
inn sem batt um fótinn, til þess að gera særða manninn.
hugrakkari.