Skírnir - 01.12.1915, Síða 52

388
Hinn síðasti bardagi Gnnnlaugs og Hrafns.
Þetta dæmi úr þessari sögu finst mjer — eins og
reyndar fleiri — vera þess eðlis, að það ætti að gera
menn varkára með að hafna því sem sögur vorar segja,
ef ekki verða beinar sannanir fram fluttar móti þeim.
Hvað eftir annað koma fram sannanir fyrir ýmsu, bæði
smáu og stóru, sem sumum, einkum útlendíngum, þykir
lítt sennilegt og áður er sagt vera »skáldskapur«. Þetta
getur vakið ýmsar hugleiðíngar, en jeg skal nú ekki móta
þær frekar í orðum.
í júlí 1915.
Finnur Jónsson.
Athugasemd: Mig langar til að taka fram, að það er ekki rjett,
sem vinur minn, prófessor Pinnur Jónsson, segir hjer að framan á 384.
bls., að jeg hafi sagt, að „frásögnin um hinn siðasta bardaga þeirra
Gunnlaugs sje ekki annað en skáldskapur11. Jeg hef að eins látið í ljós
efa um, að bardaginn sje rjett staðsettur i sögunni, og sá efi hefir ekki
horfið við lestur framanskráðrar ritgjörðar. A þeim stað, þar sem F. J.
setur bardagann, kemur það eitt heim við frásögn sögunnar, að hjer eru
2 vötn, hvort hjá öðru, annað þeirra þó að eins t j ö r n, og litið nes
skagar út i annað þeirra. Enn hversu víða kemur þetta ekki firir? Ör-
nefni þau, sem sagan greinir, Dinganes og fxleipnisvellir,
eru hjer hvergi til, og F. J. játar sjálfur, að „á milli vatnanna sje ekki
það sem við nú mundum kalla velli, heldur flatir
m ó a r “, sem varla hafa getað borið nafnið Gleipnisvellir. Læk-
urinn, sem sagan getur nm, finst hvergi á þessum stað. F. J. sínir sjálf-
ur fram á, að söguhöf. hafi verið ókunnugur í Veradal, enn einmitt það
gerir frásögn hans grunsama, og bendir til, að hann hafi i staðlísingu
sinni farið fremur eftir hugþótta sínum enn rjettri arfsögn.
Bjiirn M. Ólsen.
I