Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 57

Talað á milli hjóna.
393
á rykugu og órökuðu andlitinu, þegar hann sá prestinn á
stéttinni. Honum sýndist síra Jósef ekki vera mikill fyrir
mann að sjá, þar sem hann sat hálfboginn á hestbaki,
loðhúfan flett niður á augnabrúnir, andlitið fölt af kuldan-
um og úr öðru auganu rann vatn niður á kinnina, undan
frostgolunni. Olafur dró augað í pung; hvaða erindi átti
þessi presthnokki við hann?
»Komið þér sælir«, sagði síra Jósef og rétti Olafi
hendina.
»Sælir«.
Síra Jósef leizt ekki meira en svo á svipinn á Olafi,
hikaði snöggvast, en sagði svo hálfvandræðalega:
»Eg — hérna — eg ætlaði að tala ögn við yður,-
Olafur minn, — þegar þér komið heim úr húsunum«.
»Nú, getum við ekki talað saman hérna? Hvað var
annars erindið?«.
»Eg ætlaði að hitta konuna yðar lika og tala við
ykkur bæði saman«, svaraði síra Jósef og tók fastar í
tauminn á hestinum. »þér komið þá bráðum heim«.
»Er ekki nóg að þér talið við Helgu eina? Það get-
ur vel skeð að mér dveljist ögn«, og út úr þrjózkusvipn-
um gægðist storkandi glott.
Síra Jósef varð orðfall; svo riðu þeir hægt heim að
bænum.
Það var naumast! Ætlaði þessi andsk . . . Olafur að
sýna beinan dónaskap? Sá átti fyrir því að honum væri
lesinn textinn. En hvað ætli það stoðaði? Ekki byrjaði
vel, og ekki virtist ætla að verða mikill árangur af ferð-
inni, ef endirinn yrði líkur byrjuninni.
Margrét kona Einars, gild og góðleg sveitakona, tók
á móti þeim félögum á hlaðinu, kysti bónda sinn þrjá
kossa, klappaði síra Jósef og strauk hann allan brosandi;.
svo fór hún með þá gegnum frambaðstofuna og inn í
hjónaherbergið og klæddi þá sjálf úr frökkunum og stíg-
vélunum.
Einar og Margrét höfðu búið allan sinn búskap í Seli
og voru vel efnuð. Hjónaherbergið var alt fágað og prýtt;: