Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 59

Talað á milli hjóna.
395
Prestur staldraði við; hann sá að hann hafði ekki
farið rétt af stað, hér var enginn Olafur fyrir, og það
mátti til að taka varlega á viðkvæmum hlut.
»Það var ekki ætlan mín að fara að álasa yður, Helga
mín«, sagði hann blíðlega, »eg er ekki hingað kominn sem
dómari, heldur sem sóknarprestur yðar og vinur, og eg
ætla að hjálpa yður eftir mætti til þess að þetta lagist alt
saman. Eg sé það, að þér hafið góðan vilja, svo skulum
við leggjast á eitt«.
Helga grét áfram.
»Góða Helga mín, grátið þér ekki út af svona litlu;
það lagast alt saman, bara ef þér viljið«.
»Já, það veit Guð að eg vil það, en hann er svo
vondur við drenginn, — og svo — svo er hann marg-
búinn að segja, að — að hann fiytji sig fyrir fult og alt
upp í háarúmið«.
Síra Jósef viknaði við grát konunnar og gerði alt til
að hugga hana; hann sagði að þetta mundi alt lagast,
hann skyldi tala við* Olaf og minna hann á hjúskaparheit
hans og skyldurnar við hana og drenginn. Hann lýsti
þessu fyrir Helgu með mörgum fögrum orðum, og þá sem
stóð hafði hann sjálfur þá öruggu trú, að hann mundigeta
gert Olaf að nýjum og betri manni. Að stundarkorni liðnu
fór Helga fram fyrir aftur ógrátandi og með nýjar og
bjartar vonir í brjósti
Einar kom inn fyrir.
»Þetta gekk vel« sagði síra Jósef glaðlega, »Helga
tók vel í þetta, og eg veit að hana langar til að sam-
komulagið batai.«
»Já, eg bjóst nú við því af henni, rýjunni þeirri arna,
en eg er öllu smeikari um Olaf. Jæja, við sjáum til, þeg-
ar hann kemur frá gegningunum «
Margrét fór að bera á borð, og hún gerði það svika-
laust, rétt eins og gestrisnum húsfreyjum sæmir; þar var
harðfiskur og hangiket, magáll og svið og fleira góðgæti,
á að gizka vikufæði fvrir tvo. Einar og presturinn gerðu
matnum sæmileg skil, þó að lítið gætu þeir grynt á disk-