Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 61

Talað á milli hjóna.
397
svo að hann er síorgandi allan daginn. Svona gengurþað
dag eftir dag, eg segi það satt að eg er fyrir löngu búinn
að fá nóg af því«.
Þeir drukku og spjölluðu fram undir háttatímann.
Einar gerðist æ þungorðari og síra Jósef fyltist meiri og
meiri vandlætingu eftir því sem meira sveif á þá.
»Já, þú mátt trúa því, síra Jósef, að það er engin
heimilisprýði að svona vinnumanni, mér var held eg varla
sjálfrátt, þegar eg réði hann til mín í fyrra, og átti eg þó
að þekkja hans fyrri feril.«
Síra Jósef var orðinn svo reiður við Olaf, að hann
sárlangaði að heyra sem mestar skammir um hann.
»Nú, hvernig var það lagað? Blessaður segðu mér
það líka.«
Ja, það er nú varla eftir hafandi, en mér er óhætt
að segja þér alt, síra Jósef. Það var svona fyrir þremur
árum, þegar Olafur var á Reykjum, að ein vinnukonan
þar átti tvíbura um vorið og kendi þá piltvesalingi, sem
druknaði í ánni um veturinn. Fólki þótti þetta hálfskrit-
ið, af því að enginn vissi neitt til þess að þau væru að
daðra saman, en þó varð að trúa því, úr því að Gudda
sagði þetta. En hún hafði verið stundum áður i kaupa-
vinnu hjá mér, skinnið að tarna, og þótti altaf einstak-
lega vænt um konuna mína, af því að hún var henni svo
góð, — eins og raunar öllum, hún gerir sér engan manna-
mun —, en svo sagði hún seinna konunni minni í trún-
aði, að Olafur hefði átt tvíburana, og hann hefði talið sér
trú um að það væri alveg sama fyrir hana sjálfa, hvort
hann eða hreppurinn gæfi með krökkunum og svo hefði
hann gefið henni 20 krónur til að klessa þeim á Gunn-
laug heitinn. Þvílíkur þó ræfilsháttur og durtsháttur!«
»Fyr má nú vera,« sagði síra Jósef og greip um báð-
ar stólbríkurnar. »Þetta er ófært; sá skratti má als ekki
viðgangast, að mönnum haldist annað eins uppi. Svona
þrælmenni ættu heima í svartholinu.« Og svo bætti hann
i glasið.
»Já, því ekki það. — Svo komst hann i týgi við Helgu