Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 62

398
Talað á milli hjóna.
garminn, og þá stóð nú eitthvað til fyrst í stað, þó að það
ætlaði að ganga tregt seinna að fá hann til að meðganga
strákinn, sem þau eiga, og leggja út í hjónabandið,-------
en sem eg er lifandi, nú er hann þó kominn inn í bað-
stofu, eg held eg þekki hóstann í honum. Honum hefir
þótt kalt úti, þegar til lengdar lét, eða haldið að við
værum háttaðir. — Jæja, eg man lengst ósköpin í
honum í morgun, þegar hann vissi að eg ætlaði að sækja
þig til þess að jafna deiluna; hann sagði að það væri
ekki til mikils að þessi guðspjallasnakkur væri látinn lesa
yíir sér ritningargreinar«.
»(íuðspjallasnakkur! Sagði hann guðspjalla-
snakkur?« Síra Jósef funaði upp eins og tundur og
stökk eldrauður fram á mitt gólf. »Sæktu bölvaðann
þrjótinn, Einar; sæktu hann undireins! Sá skal fá að
heyra nokkur vel valin orð. Komdu strax með hann
hingað inn, og ef hann vill ekki koma með góðu, þá
rektu hann bara á undan þér eins og hund, — en við
skulum fyrst fela strammarann á bak við ofninn.«
Þeir björguðu flöskunni og glösunum og svo fór Ein-
ar að sækja Olaf; og mikið var, í þetta sinn kom hann
með hann inn fyrir. Það var eins og Olafur byggist ekki
við neinu góðu og væri ekki eins kjarkgóður nú eins og
hann hafði verið á fjárhússtéttinni um daginn; hann tví-
sté vandræðalega á gólfinu og gaut svo loksins augunum
á prestinn. Honum varð hverft við, því að nú virtist
honum síra Jósef ekki vera fölur né lítill, þar sem hann
stóð brúnaþungur með hendur í vösum, eins og ógnandí
andlegt yfirvald. Ólafi leizt hreint ekki á blikuna.
Síra Jósef spyrnti stól fram á gólfið.
»Seztu þarna!«.
Olafur þorði varla annað en hlýða.
»Þú hefir komið fram eins og dóni, eins og samvizku-
laus dóni, bæði við konuna þína og mig, og átt það skil-
ið, að eg tali nokkur vel valin orð yfir hausamótunum á þér«.
»Ekki finst mér þetta neitt prestlega talað«, krimtí
í Ólafi.