Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 64

400
Talað á milli hjóna.
var alveg eins og mús í fjalaketti, þorði ekki að segja
eitt orð og því síður að líta upp. Einar stóð á hlið við
þá, studdi báðum böndum á stólbakið, leit á þá á víxl,
kinkaði kolli og drap titlinga; honum fanst presti segj-
ast vel.
Síra Jósef tók aftur til máls:
»Og nú skal eg segja þér það i eitt skifti fyrir öll,
að þér leyfist ekki lengur að vekja hneyksli í söfnuðinum.
Aður en vikan er úti skaltu standa berhöfðaður frammi
fyrir sýslumanninum ásamt Ouddu barnsmóður þinni, og
þá skaltu mega til að játa glæpinn, greiða sekt fyrir lýg-
ina og óræktarskapinn og verða að sjá um krógana eftir
það. Þá getur verið að þú munir það næstu dagana á
eftir, að það eru guðspjallasnakkarnir, sem kunna að fletta
ofan af ódrengjum eins og þér«.
Olafur sat eins hreyfingarlaus og hann væri steyptur
úr málmi.
»En af því að eg er meinlaus, — sjálfsagt alt of mein-
laus, — þá ætla eg að gefa þér eitt tækifæri til að sleppa
við kæru að þessu sinni. Ef þú fer þegar í stað til kon-
unnar þinnar og biður hana fyrirgefningar á öllu því, sem
þú hefir gert á hluta hennar, háttar hjá henni í kvöld
eins og ekkert hafi í skorist, reynist henni góður eigin-
maður og drengnum þínum góður og ástríkur faðir fram-
vegis, þá skal eg sleppa þér við ákæru. En ef þú brýtur
þetta boðorð mitt nokkum tíma, þá hlífi eg þér ekki. Mundu
nú þetta! Þú Einar, skalt hafa gát á honum framvegis;
— ákærau skal vera eins og hangandi sverð yfir höfði
þér héðan í frá, og sektin og meðgjöfin í ofanálag. Farðu
svo, og mundu orð min; eg efni það, sem eg lofa, og þú
ræður hvað þú gerir, það er að eins um tvent að velja.
Farðu svo út, þarna eru dyrnar!«.
Olafur var orðinn svo utan við sig, að hann hreyfði
hvorki legg né lið, en þá stappaði síra Jósef stígvélahæln-
um niður í gólfið, brýndi enn raustina og sagði:
Nú! Snautaðu út! Sérðu ekki dyrnar?«.