Skírnir - 01.04.1916, Qupperneq 38

150
Um Þorleif Guðmundsson Repp.
[Skirnir
oddvitar þeirra í þeim málum Brynjólfur Pétursson og
Jón Sigurðsson, báðir vænlegir forustumenn, svo sem síðar
reyndist til hlítar um hinn síðar nefnda, cn eigi var minna
traust borið til liins fyrr nefnda, þótt aldur entist honum
eigi til fyllinga vona þeirra, er menn báru til hans. En
hinir eldri íslenzku menntamenn, er þá voru í Kaupmanna-
höfn, höfðu allt hægara um sig, allir nema Þorleifur Repp.
Hann fyllti þegar flokk þeirra íslendinga, er fyllstar kröf-
ur gerðu til handa þjóð sinni um sjálfstæðismál hennar.
Og eigi fór hann dult með skoðanir sínar, svo sem að
líkum réð eftir skapsmunum hans. Fram að þessu hafði
Þorleifur lítt gefið sig við Islandsmálum, enda þá og eigi
verið þess umkominn, er hann var í Skotlandi. En er
hann var aftur seztur að í Kaupmannahöfn, hafði hann
mikil mök við Islendinga og tók þá að gefa sig við mál-
um þeirra, bæði í bókmenntafélaginu og slíkt hið sama að
almannamálum, sem líklegt mátti þykja um svo ramþjóð-
legan og einbeittan mann. Þessi ár (1840—1850) höfðu
Islendingar mjög hug á því að losa höft þau, er á verzl-
uninni hvíldu, og stóð Þorleifur framarlega í þeim flokki.
Því er sú saga, að 1849, er Páll amtmaður Melsteð skyldi
fara með umboð konungs á alþingi, en varð afturreka þrí-
vegis til Kaupmannahafnar, er hann vildi halda til ís-
lands, sagði Þorleifur við hann, þegar hann varð aftur-
reka hið fyrsta sinn: »Fátt muntú þarflegt liaft hafa í
fórum þínum, er landvættir blésu svo móti þér«. Segir
Þorleifur sjálfur frá þessu (sjá Tiden, 45. tölubl., bls 180,
sbr. og Sunnanfari, I. árg. bls. 57). Og eigi hafði Páll þá
verzlunarfrelsið meðferðis, segir Þorleifur enn fremur.
Eftir að konungaskipti voru orðin í Danmörku, Krist-
ján VIII. fallinn frá, en Friðrekur VII. tekinn við, væntu
íslendingar bráðari áheyrslu við sjálfstæðismálum sinum,
enda hét og stjórnin góðu um í bréfum sínum og lét efna
til sérstaks þjóðfundar, er hafa skyldi til meðferðar frum-
varp um stjórnarfar landsins. Þorleifur hugðist eigi mega
hjá sitja, er þessum málum yrði ráðið til lykta, og réð af
a,ð bjóðast Arnesingum fulltrúi á fundinn. Ritaði hann