Skírnir - 01.04.1916, Blaðsíða 59

rSfeirnir]
Þegnskylduvinna.
171
Langholtinu eru beitilönd. Væru nú þessar votlendur
settar í rétta rækt með áveitum og framræzlu, og sá
áburður, er framleiddist af heyinu þaðan, ásamt þeim
áburði, er taðan framleiddi, notaður til grasræktar, þá
mætti telja það góð býli á þessu svæði, er hefðu 300—
400 m. breiða landspildu. Frá Sauðárkróki liggur ak-
brautin suður austan á Langholtinu. Stæðu býlin fram
með henni. En á veturna er vegurinn sjálflagður eftir
sléttum ísunum fyrir neðan. Að sönnu yrði þröngt með
beitilönd. En þó að kýr gengju meiri hluta sumars í af-
girðingum á ræktuðu landi, þá ætti engu að síður hvert
býli að fá í meðalári 1000—2000 hesta, 100 kílógramma,
af heyi, er alt væri af ræktuðu landi, annaðhvort með
vatni eða vanalegum áburði.
Þó að eg taki þetta sem dæmi, má víða, bæði á Skaga-
fjarðarláglendinu og ýmsum öðrum stöðum, endurbæta á
svipaðan hátt, þegar landið verður tekið til likrar rækt-
unar og algeng er í öðrum menningarlöndum.
En hvað ætlast menn til, að vér stöndum lengi og
horfum á ræktunarleysi landsins og amlóðahátt vorn gagn-
vart því? Og enn fremur horfa á þá litlu bletti, sem end-
urbættir eru hér og þar, skemmast og jafnvel eyðileggjast
með öllu fyrir vanþekkingu, vanrækslu og trassaskap?
Eða eigum vér í makindurn að bíða eftir landsföðurlegri
umhyggju og framkvæmdum andstæðinga þegnskyldu-
vinnunnar ?
Víða í öðrum löndum hagar oft svo til, eins og t. d.
nú, að þegnskylduvinnan gengur til þess að drepa bræð-
ur sína og eyðileggja löndin og mannvirkin og leiða
hörmungar yfir þjóðirnar. En í stað þessa á þegnskvldu-
vinnan hjá oss að ráðast á víðáttumikil landflæmi og
rækta þau eins og siðaðri þjóð er samboðið. Láta plóg-
inn brjóta jörðina í tún og matjurtareiti; leggja skurði til
áveitu og afræzlu; hlaða öruggar stíflur og leggja brýr
og vegi eftir því, sem störf og not þegnskylduvinnunnar
krefja; græða út skóga og leggja blómreiti; og yfirleitt
gera alt, sem menningin krefur, að gert sé fyrir landið,