Skírnir - 01.04.1916, Blaðsíða 80

J92
Þegnskylduvinna.
[Skírnir
11. A ð það væri rangt að halda því fram, að þegn-
skylduvinnan glæddi ættjarðarást, heldur myndi hið gagn-
stæða verða ofan á.
A fáu hefir mig undrað meira en þessu, og þegar því
hefir verið mótmælt af sumum, að ættjarðarást aukist hjá
mönnum við það að vinna fyrir fósturjörð sína. Það er
svo alþekt í manneðlinu, að vorkunnarlaust ætti það að
vera fyrir alla, sem hafa óspiltar tilfinningar og heiibrigð-
ar skoðanir, að finna þess ótal dæmi. Móðirin elskar að
jafnaði mest það barnið, sem veikast er og hún hefir mest-
ar áhyggjur af og erfiði fyrir. Menn fylgja með samúð
þeim, sem þeir hjálpa með framfærslu til menta, setja fæt-
ur undir til einhverrar lífsstöðu, eða á hvern hátt, sem
hjálpin er veitt. Kveður svo ramt að þessu, að hlýleik-
urinn verður að jafnaði meiri frá þeim, er hjálpina veitir,
.en þeim, sem hana þiggur.
Sá, sem leggur mikla alúð við að venja og hirða
hvolpinn sinn sem bezt, þykir vænna um þann hundinn
un þann, sem aðfenginn er, þótt jafnvænn sé.
Sá, er elur folaldið sitt og trippið sem bezt upp og
gefur því mjólk og brauð af sínum skorna skamti, ann
miklu meira þeim hestinum en hinum aðfengna, þótt jafn-
ir séu að kostum.
Sá, er slitur kröftum sínum við að prýða og bæta
ábýli sitt, ber svo hlýtt þel til þess og handaverka sinna,
er hann sér að reynast blessunarrík, að hann hikar við
að skifta um jarðir, þótt hagnaðarvon væri. »Röm er sú
taug, er rekka dregur, föðurtúna til«.
En það er hin sama taug, er tengir mann við býlið
eða þá landið, sem menn hafa offrað svitadropum sínum
jtil að rækta, bæta og prýða.
Það er annars óþarfi að vera að lýsa þessum tilfiun-
ingum. Þær eru svo almennar, þótt einstöku menn þekki
þær eigi.
Eg vil samt minnast á eitt atriði. Eins og vita mátti,
skildi hinn djúpvitri spekingur og ágætismaður, Benjamín
Franklín, vel þessa tilfinningu. í æfisögu hans er þess