Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 26

26
gékk nú í hofit, ok fáir menn með honum ok fáir afbóndum. En
er konungr kom þar sem goðin váru, þá sat þar pórr ok var mest
tignaðr af öllum goðunum, búinn með gulli ok silfri“. Hérsést, að
mörg goð hafa verið í hofinu. Sami staðr er og í Fms., 2. b.,
bls. 44: þórr sat í miðju ok var mest tignaðr, hann var mikill ok
allr gulli búinn ok silfri“. Hofið á Gautlandi var og helgað pór,
Fms., 10. b., bl. 252. Styrbjörn Sviakappi hét ogáfór. Fornms.
5. b., bls. 249.: Styrbjörn blótaði þá þór at áeggjan Úlfs fóstra
síns ok alþýðu; þá nótt var sénn maðr rauðskeggjaðr í herbúðum
Styrbjarnar, og kvað þetta:
Lætr eigi mik lýtir
liðbands sá er frið grandar
(reiðr em ek stála stríði)
Styrbjörn vera kyrran;
þór var þá eigi í góðu skapi og vildi því eigi liðsinna Styrbirni í
það sinn.
Landsfólkið í Norvegi hét og á þór til frelsis sér, er hinar
miklu konur veittu því þungar búsifjar, Fms. 2. b., bls. 183;
f>ór er látinn segja þar sjálfr frá, að menn hafi tekið það ráð að
heita á sitt hið rauða skegg til hjálpar sér: „en ek greip þegar
hamar minn ok sló þær báðar til bana, ok hefir þetta landsfólk
haldit því at kalla á mik til fulltingis, ef þeir hafa nokkurs við þurft“.
í Hyndluljóðum, 4. er., segir og Freyja, að Hyndla muni blóta pór,
Á þór var og heitið til glímu, með því að hann var styrkleik-
ans guð og átti oft fangbrögð, einkum þó 1 höllu Útgarðaloka,
er hann fékst við Elli, Sn. E. Reykjavík 1848, bls. 33. þess er
getið í Gunnlaugs sögu Ormstungu, íslendinga s., 2. b., Kh. 1847,
bls. 246: „þórðr hét maðr; hann var bóndason þar á Sléttunni,
hann gékk i glímur við þá kaupmennina, ok gékk þeim illa við
hann. þ>á var komit saman fangi með þeim Gunnlaugi. Ok um
nóttina áðr hét ]?órðr á þór til sigrs sér; ok um daginn tóku
þeir til glímu“. þeirra viðskifti fóru svo, að Gunnlaugr laust báða
fœtr undan þórði, svo að hann féll, en fótr Gunnlaugs annar gékk
úr liði og féll hann og; þrútnaði fótr Gunnlaugs mjög ogvarhann
til einskis fœrr, er hann kom loks heim að Gilsbakka; enn hið sama
kveld gékk Skáld-Hrafn að brúðkaupi við Helgu fögru, heitmey
Gunnlaugs, niðri að Borg.
Adam frá Brimum talar á einum stað í bók sinni um mikið
hof í Uppsölum í Svíþjóð, og verð eg að telja þann stað merki-
legan, þótt eitthvað kunni að vera orðum aukið, þvíað hann lýsir
svo mörgu og tekr það fram, að þór hafi verið þar œðstr guðanna,
þrátt fyrir það að Freyr var aðalátrúnaðargoð Svíanna, eins og eg