Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 39

39
bekkr eða stallr, annaðhvort með hliðvegginum eða þá andspænis
aðalstallinum, þviað hér er talað um, að Helgi hleypti öllum goð-
unum af stöllunum á gólf fram. Hér er og talað um, að goðin hafi
verið klædd, og er það samkvæmt því, sem áðr hefir verið tekið
fram í Árb. i. h., bl. 93.
J>að segir og hér, að virki eða hár garðr hafi verið um hofið,
eins og segir í Kjalnesingasögu, smb. Árb. 1. h., bl. 86. í Fær-
eyingasögu, bl. 103, er talað um hof Hákonar jarls, sem varírjóðri
úti í skógi og skíðgarðr um.
f>að má víst óhætt ætla, að hofið að Hofi í Vatnsdal, sem var
annað hið mesta hof hér á landi, hafi verið helgað Frey, þar sem
Ingimundr fann hlut sinn, þegar hann gróf fyrir öndvegissúlunum
í hofinu, Vatnsdœla s. bls. 26.: „Ingimundr kaus sér bústað í
hvammi einum mjök fögrum ok efnaði til bœjar; hann reisti hof
mikit .c. fóta langt, ok er hann gróf fyrir öndvegissúlum, þá fann
hann hlut sinn, sem honum var fyrir sagt“. Hlutrinn er látinn
hverfa úr pússi Ingimundar, og á hlutnum var markaðr „Freyr af
silfri“, bls. 16. Ingimundi var svo mjög um það hugað að finna
hlutinn, að hann sendi Finnana til íslands að leita hans, enn ekki
gátu þeir náð honum, þvíað Freyr hefir ekki viljað fara héðan
aftr, heldr hélt sig þar sem hofið átti að vera, þar til er Ingimundr
sjálfr kom. þ>að er því látið vera Freyr og svo atkvæði völvunnar,
sem kom Ingimundi til að fara til íslands, þvíað ekki verðr það
séð, að hann hafi þurft að fara úr Norvegi annars vegna, með því
að hann átti þar góða kosti og var í vingan við Harald konung.
þ>að sýnist og sem Kjötvi konungr hinn auðgi hafi trúað á Frey, þar
sem hann hafði „mestar mætr“ á líkneski hans, og hefir víst borið
það i pússi sínum, og Haraldr konungr segir við Ingimund, bl. 18: „ok
til marks, at þú hefir verit í Hafrsfirði, skalt þú eignast at gjöf hlut
pann, er átt hefir Kjötvi, sem hann hafði mestar mœtr áu h Haraldr
konungr talar og mjög virðulega um Frey, þegar Ingimundr segir
honum, að spádómr Finnunnar stœði sér í hug, og hann vildi, að
hann sannaðist ekki, bl. 21—22.: Konungr svarar: „þ>ar kann ek
þó eigi af at taka, ok sé þat til nokkurs gert, ok vili Freyr þar
láta hlut sinn niðr koma, er hann vill sitt sæmðarsæti setja“. Ef
1) ÍFms., 2.b., 57. bls., segir um Hallfreð vandræðaskáld : xhannmun nú hafa
vanda sinn ok blóta á laun; er þat til marks, at hann hefir í pungi sínum
líkneski pórs af tönn gert«. þetta reyndist þó ekki satt um Hallfreð; enn
þessi dœmi sýna, að það hefir verið siðr í fomöld að bera í pússi sínum
slíkar goðamyndir. þessi siðr hólzt og lengi eftir það að kristni var kom-
in, þannig að menn báru þá á sér heilagra manna myndir eða verndargripi;
hér á fomgripasafninu era til slíkar myndir, og sumar gerðar af tcnn, sem
era orðnar mjög máðar og slitnar, sem sýnir, að menn hafa lengi borið
þær á sér.