Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 37

37
við erum nú komnir“. „Nei“, segir Grímr, „heldr fer það fjarri, hér
hefi egaldrei komið fyrr, svo eg muni“. „Ekki er mér það“, segir
Helgi, „kenni eg víst hvar við erum komnir, og er þetta hofgarðr Bessa
fóstra míns, enn hér eru brunnar (brúnar, B) fyrir ofan og höfum við
þar komið að áðan á ísum, enn nú hefir okkr hér að borið, og heitir það
á Bessabrunnum (Bessabrúnum, B)“. Grímr mælti: „forum við héðan
sem skjótast“. „Nei“, segir Helgi, koma mun eg hér inn, þvíað eg
vil sjá hýbýli þau, sem hér eru fyrir“. Hann gengr þá að hliðinu
ogrekrhjöltu sverðsins upp á lásinn, og braut frá; ganga þeir síð-
an að hliðinu og brjóta upp ; síðan ganga þeir inn í hofið. þá tekr
Grimr til orða og mælti: „illa gerir þú nú, frændi, er þú fer hér
með svo miklu harki og spillir hvívetna hér við hofið; veit eg, að
Bessa fóstra þínum mun stórilla líka þetta, ef hann verðr var við“.
Helgi svarar: „vita vil eg, hversu dólgar þeir sé viðtekta, þvíað
eigi er víst, að eg þurfi meir í annað sinn'við enn nú ; munu þau
þá eigi í annað sinn góð, ef þau gefast nú illa“. Gengr þá Helgi
inn í hofið, og sér, að þar er ljóst, svo að hvergi bar skugga á,
þar var alt altjaldað, og setið var þar á báða bekki og glóaði alt í
gulli og silfri. þ>essir belgdu (blígðu, B) augunum, og buðu ekki
þeim, er komnir vóru. í öndvegi á hinn œðra bekk. sátu þeir í sam-
sætiFreyr og þór. Helgi snarast fram ogmæltisvo: „þar sitjiðþið,
herjans synirnir, munu þeim þykja þið vera sœmilegir höfðingjar,
sem ykkr dýrka, enn ef þið viljið, að við brœðr trúim á ykkr sem
aðrir, þá standið upp og sýnið risnu af ykkr, og bjóðið okkr brœðr-
um, þvíað nú er vont veðr úti. Nú ef þið viljið því játa, þá mun-
um við trúa á ykkr sem aðrir menn. Nú ef þið skjótið drambi á
ykkr og viljið ekki liðsinni veita okkr, þá munum við ekki hót af
ykkr halda“. Enn þeir skjóta drambi á og þegja við. þ>á snýr
Helgi um þvert gólf; þar sátu þær Frigg og Freyja. Hann mælti
þá sömu orð við þær, sem til hinna, og kvaðst hann mundu veita
þeim blíðu, ef þær tœki vel á móti þeim. Grímr mælti: „ger nú
svo vel, bróðir, og eig eigi lengr við andskota þá, og förum brott
héðan, þvíað nú lízt mér engin bjargarvon hjá þvílíkum bestíum,
er ekkert mæla kunna, og eigi mega sjá né heyra, og er það því
ill svívirðing þeim í nokkru að treysta“. Helgi svarar: „aldrei
skal mér það verða, sem margan hendir, að eg renni þar á garð-
inn sem lægstr er“. Hann hnykkir þá til þeirra þórs, og rykkir
þeim af stöllunum, og flettir af þeim klœðum öllum og lætr svo ganga
koll af kolli, þar til hann er búinn að fletta öll goðin klæðum, og
hleypti þeim af stöllum á gólf fram; ber hann þau öll saman fram
í eina hyrning, og byrgir þau þar, svo eigi mátti (mætti, B) spill-
ast. Grímr mælti: „þetta er ilt gems, og muntu sitja fyrir fjand-
skap Bessa fóstra okkar“. Helgi svarar: „enn eg ætla“, segirhann.
„að eg hafi aldrei unnið betra verk á minni ævi heldr enn þetta,