Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Blaðsíða 23

23
hornsins á fjósinu er 10 fet, og mns. tekr það fram, sem fyr segir,
að innangengt hafi verið úr skálanum í Qósið; þessi göng hafa
líklega verið einungis úr tré, því ekki gat eg séð þar neina hleðslu.
Eg hefi táknað með punktum alt um gang Gísla. frá lœknum og í
fjósið, og eftir fjósinu og i skálann, og innar eftir skálanum að lok-
rekkju eða hvílugólfi f>orgríms og "þórdísar, sem eg ætla að hafi
verið nær miðjum skálanum, inni í skotinu sem hefir verið í
skálanum, eins og þá tíðkaðist; öndvegið í þessum skála hefir verið
við miðjan hliðvegginn, þeim megin sem ekki vóru höfuðdyrnar.
Sjá pl. I. mynd 2. Nú skal eg til fœra hér hvað sagan segir: ms.
bl. 113: „Hann (Gísli) gengr til fjóss, ok þar inn. ok er mart nauta.
inni; hann bindr saman alla hala á nautonum; enn XXX stóðu
hváro megin ; hann lýkr aptr nú fjósinu, ok býr svá um, at eigi
má innan upp lúka, Síðan gengr hann til bœjarins ok at útidyr.
um, ok er ekki loka fyrir hurðu; hann gengr inn, ok byrgir aptr
hurðina, ok síðan í skálann. Hann hyggr at, hvárt menn sofi, ok
verðr hann þess varr, at flestir menn sofa; síðan vindr hann saman
sefit ok kastar í ljósit þat er næst honum var ok slökkvir þat; enn
iij brunnu ljós í skálanum. Hann stendr þá kyrr ok hyggr at,
hvort menn bregða nokkot við, ok finnr hann þat ekki. ý>á tekr
hann upp visk aðra, ok kastar til þess ljóss, er þar var næst, ok
slökkvir þat; þá sér hann, at ungs manns hönd kom á hit innsta
ljósit ok slökkvir þat; ok var þat Geirmundr frændi hans. Gísh
gengr nú innar epiir skálanum, ok til lokrekkju þeirrar, er þau jpor-
grímr ok fórdis hvíldu i, systir hans; ok var lokrekkjuhurðin
hnigin aftr. Síðan gengr Gísli upp í lokrekkjuna ok þreifaz fyrir;
hann tekr á brjósti hennar, ok hvílir hón nærr stokki“ .... „Gísli
snýr þá í brott skyndiliga; ýerr hann til fjóssins ok gengr þar út
sem hann hafði ætlat sér, ok lýkr síðan aptr rammliga, svá at þar mátti
eigi út komaz. Ferr hann nú aptr hinasömu leið, sem hann fór þang-
at; ok má ekki sjá spor hans“........„En menn voro mjök ölóðir
á Sæbóli, ok vissu ógerla, hvat at skyldi gera; kemr þetta mjök á
menn óvart. ok tóko menn af því eigi svá skjóttþat ráð. er hlýddi“.
Mns. bl. 29—30: „hann (Gísli) knýtir saman halana í nautunum ok
lýkr aptr fjósinu og býrr svá um, at ekki má upp lúka, þó at inn-
an sé til komit. Síðan ferr hann til mannahúsanna ok hafðe Geir-
mundr gej’mt hlut verka sinna; því at loka var eingi fyrir hurðum.
Geingr hann nú inn ok lýkr aptr hurðinni, sem um aptaninn hafðe
verit um búit. Nú ferr hann at öllu tómliga. Eptir þat stendr
hann og hlýðist um, hvort nökkurir vekte, ok verðr hann þess varr at
aller menn sofa. f>rjú voru log í skálanum. Síðan tekr hann sefit af
gólfinu ok vefr saman, kastar síðan í ljósit eitt, ok sloknar þat.
Eptir þat stendr hann ok hyggr at, hvort nökkurr vaknar við, ok
finnr hann þat ekke. £>á tekr hann aðra sefvisk, ok kastar í þat