Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Blaðsíða 3

3
réttara, einkannlega af þeirri ástœðu, að þar eru betri hagar, og
þar í kring hinir fyrstu og beztu, þegar af heiðinni kemr ofan i
dalinn, og þar hafa þeir því áð; þar sem ms. segir bl. 95: „ok fara
siðan leið sína“ eftir það þeir höfðu etið dagverðinn, er ekki, sýnist
mér, fullkomlega eins rétt og i mns. fessi orð standa þar ekki,
enn þar á móti segir: „ok fara at sofa siðan“ og í báðum sögunum
segir, að þ>orgrímr hafi komið að þeim sofandi. Ekki hafa þeir
fyrst áð og etið dagverðinn, haldið svo áfram, og farið síðan að
sofa, og þannig áð tvisvar í þessum dal, enda eru bæði þessi Aust-
mannaföll svo ofarlega í dalnum, að þetta getr varla átt sér stað;
að öðru leiti segja báðar sögurnar eins frá þessu.
Helgi son Hrólfs úr Gnúpufelli kom út síðar í Eyjafirði að
vitja frænda sinna og var þar þá albygt. J>á vildi hann fara utan
aftr, enn varð aftrreka í Súgandafjörð, og var með Hallvarði súganda
um vetrinn, „enn um várit fór hann at leita sér bústaðar; hann fann
fjörð einn ok hitti þar skutil í fiœðarmáli; þat kallaði hann Skutils-
fjörð; þar bygði hann síðan“. Landnámabók Kh. 1843,'bl. 148-
Mánudaginn, 10. júlí, skoðaði eg Goðhól, sem ákveðið var að
rannsaka til hlítar, þar sem eg var hér á ferð hvort sem var, og
er hans getið í Árbók Fornleifafélagsins 1880—1881. Hanserhvergi
getið í sögum, einungis eru um hann munnmælasögur. Goðhóil
stendr vestan til á ofanverðri Flatej'ri, er þar fallegt og vfðsýni; að
ofan er hóllinn þakinn þykkum jarðvegi og allr grasi vaxinn, enn
umhverfis alt í kring að neðan er hann allr blásinn líkt og jarð-
torfa, sem er að blása upp. Langmest er hann þó blásinn í austr-
endann. þ>ar er allr grassvörðrinn af upp undir há hól, og þannig
meir enn fjórðungr hólsins eyddr, enn eftir sést smásandr, smá-
möl og stórir veltisteinar (rullestene). í austrendann er hóilinn lang-
hæstr, og þar er sem litill sléttr flötr nær kringlóttr, enn hallar þó
lítið eitt austr af, sem eg hygg vera af því, að þar er blásið undan
jarðtorfunni, og muni vera þannig sfgið niðr til endans; vestr frá
þessum grasfleti hallar hólnum mjög og alt til vestrendans, og
eins á báðar hliðar. Hóllinn er myndaðr af náttúrunni, og efni
hans er smámöl, stœrri og minni veltisteinar og ægisandr, sem er
nær eintómr að vestan og norðan, að því er séð verðr. Eg mældi
hólinn eftir því sem grassvörðrinn nær, og er hann á lengd að of-
an 81 fet, enn á breidd 69 fet; á hæð er hann, að þvi er eg gat
næst komizt, 18—20 fet, þar sem hann er hæstr; í vestrendann er
hóllinn all-lágr og umhverfis hann allan hefir verið gras, áðr enn
hann tók að blása upp. f>að er auðséð á landslaginu þar í kring.
Hvergi á hólnum gat eg séð nein mannaverk eða í jarðtorfunni
umhverfis, nema austan til á hólnum, þar sem hann er hæstr. f>ar
sem þessi slétti flötr er, þar eru sem lítt upphækkaðir barmar f
kring og þó svo litlir, að þeir ekkert lfkjast veggjum, og hallar út