Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1953, Side 78

82
fram og aftur eftir vild, en neðan á bekknum er fleygur rekinn í gegn-
um kinnarendann og hún fest eða losuð með því að slá hann að eða
frá. Ofan á kinnunum voru gildir borðstúfar og sköguðu báðir út
til sömu hliðarinnar, kallaðir kinnakjálkar. Á milli kinnanna efst
var kerlingin, sívalt kefli, þó gildast um miðjuna og dálítil bryggja
umhverfis báða enda. I öðrum enda kerlingarinnar var hola, sem
gekk upp á al eða ás, sem festur var í föstu kinninni efst, en á hin-
um enda hennar voru gaddar, þrír eða fjórir, sem gengu inn í það,
Rennibelckslílcan Jens Jónssonar (Ljósm. Gísli Gestsson).
A model of a primitive lathe from the Westfjords.
sem renna átti, og héldu því föstu. Hinum megin var annar alur eða
ás á lausu kinninni og lék í holu á gripnum, sem renna átti, er hann
snérist með kerlingunni. Því var kinnin laus, að hana þurfti að færa
fram og aftur, er gripur var settur í eða losaður úr bekknum, og það
mismunandi mikið eftir því, hve þykkt eða langt það var, sem renna
átti. Utan um kerlinguna var nautsleðuról, sem var brugðið um hana
einu eða tvisvar sinnum og sauðarleggur í hvorum enda sem hand-
föng.
Þegar búið var að koma efniviðnum fyrir á kerlingunni og festa
lausu kinnina, var farið að renna. Gæta þurfti þess vel, að það, sem
renna átti, lægi ekki fast við lausu kinnina, svo að ekki yrði stirt að