Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1978, Side 123

SAGA HESTALÆKNINGA Á ÍSLANDI
125
stigsmun að ræða. Ef til vill verður unnt að sannprófa þetta ef alþýðlegar
lækningar á öðrum dýrum verða líka rannsakaðar. Ekki getur það heldur talist
aðalatriðí hvort niðurstöðurnar í Niðurlaginu séu réttar að öllu leyti eða ekki.
Þær breyta að litlu eða engu leyti þeim gagngóðu athugasemdum er gerðar hafa
verið í meginköflunum. Gildi ritsins fyrir íslenska þjóðfræði og samanbuiðar-
þ.ióðfræði stendur samt óbreytt.
Það er gott og þarft verk sem höfundur hefur unnið í riti sínu.
Vísindin efla alla dáð,
orkuna styrkja, viljann hvessa,
vonina glæða, hugann hressa,
farsældum vefja lýð og láð.
Svo kvað Jónas, og þó að ég sé ekki trúmaður, trúi óg því. En þessu má
líka snúa öfugt.; dáðir efla líka vísindin. Hugrakkur og djarfur hefur doktors-
efni verið og hann getur sagt eins og skáldið Chapman sagði þegar hann hafði
lokið við Hómersþýðingu sína: Tiie deed that I was born to do is done!
Til hamingju! Lycka till!
Arni Björnsson:
Sögukennari minn í menntaskóla fullyrti einu sinni við okkur, að Islendingar
væru svokallaðir xenomanar og hefðu alltaf legið hundflatir fyrir öllu því
sem útlent er.
Það er ugglaust mikið til í þessu. þótt í seinni tíð bafi einna mest borið á
þessu í sambandi við erlendar hagfræðikenningar og svolítið í tengslum við
listii- og aðra menningarstrauma.
Við þesskonar afstöðu er í sjálfu sér ekkert að amast, meðan menn leggjast
ekki flatir án nokkurrar gagnrýni. En viðkvæmni Islendinga fyrir sjálfum sér
og skortur á sjálfsöryggi lýsir sér einna átakanlegast í sífelldum spurningum
fréttamanna til útlendra gesta: Hvernig líst þér á latidið eða íslenska kvenfólkið
o.s.frv. Og því er ekki að leyna að stundum hafa óprúttnir aðilar séð sér hag í
að ganga á þetta lagið.
Því er á þetta minnt í upphafi, að einhverjir kynnu að álykta, að H.I. fengi
einhverja glýju í augun, þegar erlendur fræðimaður leggur fram doktorsrit um
íslenskt efni. Slíkt hefur að vísu ekki gerst nema tvisvar áður. En svo mun
þó ekki vera. Og hér er heldur ekki um neinn óprúttinn aðila að ræða.
Það má vissulega staðhæfa, að okkur sé það öllum fagnaðarefni, þegar ein-
hver tekur sér fyrir hendur rannsókn á einhverjum þætti íslenskrar menning-
arsögu, hverrar þjóðar sem maðurinn er. Hinsvegar má harma það um leið
hversu fáir íslendingar hafi látið að sér kveða á þessum vettvangi, þegar frá
eru talin bókmenntir og sagnfræði.
Þegar nú fjalla skal um ritgerð Georges Housers um Sögu hestalækninga á Is-
landi, þá hlýtur maður að dást að þeirri eljusemi og iðni, sem ritið ber ljóst
vitni, og jafnframt að þeirri dirfsku, mér er skapi næst að segja þrákelkni
höfundar, að semja ritgerðina á okkar harðsnúna íslenska tungumáli. Því auð-
vitað var honum í lófa lagið að semja hana og leggja hér fram á sínu móður-