Norðurljósið - 01.01.1986, Qupperneq 111

NORÐURIJÓSIÐ
111
þessa drengaumingja var miklu verra. Hann var froðufell-
andi, óður, óhemjulegur. Hann var haldinn af illum anda.
Faðirinn reynir að hjálpa drengnum sínum. Stundum grípur
hann utanum hann, en barnið rífur sig af honum. Þá grípur
einhver í aðra höndina, meðan faðirinn tekur í hina. Hann
dregur hann til Krists, togar hann smátt og smátt, og kemur
honum loksins til hans. „Færið hann til mín,“ sagði Kristur,
og hvað gat faðirinn gert betra, eða hvað getur þú gert betra,
en að hlýða því boði og koma með þann, sem þú elskar?
Þannig fór faðirinn að, og hann lagði hann við fætur Jesú.
Hvar fremur en við fætur frelsarans er hæfari staður sjúkum
mönnum eða þeim, sem haldnir eru af hinum vonda? „Til
hvers ættum vér að fara,“ ef við snúum í burtu frá viðkvæmu
hjarta hans? Hvar annars staðar en í Kristi er til von um
blessun fyrir þig eða börn þín?
Þetta er það, sem ég vil, að þið gerið við vini ykkar. Komið
þeim einhvern veginn með máttugri, heitri, ákveðinni bæn til
Jesú Krists. Og þegar þið hafið beðið fyrir þeim, reynið þá að
fá þá til að hlusta á fagnaðarboðskapinn. Það á við mig, að
prédika fyrir fólki, sem aldrei hefur áður heyrt náðarboð-
skapinn. Það er mikilfenglegt starf. Það eru sum af ykkur,
sem ég er hræddur um, að ég muni aldrei hafa áhrif á. Það er
búið að hamra ykkur svo lengi, að ég held, að þið hafið
harðnað fyrir áhrifum fagnaðarerindisins. Farið út með ein-
hvern mann til að sýna honum stjörnurnar, einhvern sveita-
mann, sem alltaf hefur haft sjón. Hann segir, ef til vill, ekki
neitt eða hann segir þá: „Ó, mér sýnast stjörnurnar ósköp
svipaðar og ég hef séð þær áður.“ En hér er gamall maður,
sem er nýkominn undan hendi augnlæknis. Hann hefur verið
blindur árum saman, svo lengi reyndar, að hann man ekki,
hvort hann gat nokkru sinni séð. Með velheppnuðum skurði
hefur skýið verið tekið af augum hans. Takið hann út með
ykkur að kvöldi til, og hið fyrsta, sem hann tekur eftir, eru
stjörnurnar. Hann segir: „Hvílík sjón! Hve dásamlegt! Hve
guðdómlegt!“
Það er svona fólk, andlega talað, sem er gleði að prédika
fyrir. Þvi að þegar Drottinn gefur þeim sjón, er áður voru
blindir, og þeir sjá hann í fyrsta sinn, hve glaðir verða þeir þá.