Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Side 70

70
sett sérstaka herflokka í báðum fylkingarörmum, til
þess að varna Austur-Gautum og Gepídum að veita
Húnum, því lítið er þeirra getið í bardaganum. Eins
og Atli hafði fyrirhugað, ef illa tækist til, barg hann
sér og sínum í vagnborgina, og skall þaðan á í myrkr-
inu sú örvahríð, að Aetius og þórmundur urðu því
fegnastir að hverfa frá. Varð þórmundur sár á höfði
og féll af hestinum ; báru Vestur-Gautar hann úr bar-
daganum, en Aétius, sem var að leita að Vestur-
Gautum í náttmyrkrinu, lenti í húnskum herflokki, og
forðaði sér með naumindum. Láu nú Rómverjar og
Vestur-Gautar um nóttina undir skjöldum sínum, en
Atli lét hlaða háan köst af söðlum og áklæðum, og
lét Húna vita, að ef vagnborgin yrði unnin, skyldi
leggja eld í köstinn, og kynda sér þann eld síðastan.
Daginn eptir var kyrt í vagnborginni. Kannaði Aéti-
us valinn, og sá hann, að miklu fleira var fallið af
Húnum. Réð hann þá bæði af þessu, og af kyrðinni
í vagnborginni, að Atli mundi þykjast hafa ósigur
beðið. Lík pjóðreks konungs fannst, þar sem þykk-
astur lá valurinn, og var hann heygður á vígvellinum
í augsýn Atla með söng, vopnabraki og annari við-
höfn, sem þá var títt, en þórmundur, elzti sonur hans,
á skjold hafinn og til konungs tekinn yfir Vestur-
Gautum. Hét hann þegar að taka fullkomna hefnd
yfir Húnum. Alt um það höfðu allir beig af Atla,
þar sem hann sat kyrr í vagnborginni, en blés og lagði
kollhúfurnar, ef nærri henni var komið. Kváðu þá
lúðrar við úr vagnborginni, og fló örvadrífan á móti
þeim. Var því af ráðið, að setjast um Húna og svelta
þá inni, þangað til þeir annaðhvort beiddust friðar,
eða biðu bardaga. En forfeðrum vorum var optast
betur gefið, að vera skorpuharðir, en jafnir og þolgóð-
ir. þrátt fyrir föðurhefndarheitið og föðurhefndar-
skylduna leiddist f>órmundi og Vestur-Gautum aðsitja