Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 121

121
metorð hafi staðið í fjörutfu ár, og jeg ætla, að sú sögn
sögunnar eigi rót sína að rekja til þessarar vísu, og
að vísan sje eldri en sagan, því að jeg ætla, að vísan
sje eptir Glúm, enn eigi kveðin síðar af öðrum undir
hans nafni.
Jeg vil eigi geta til, að saman megi taka: sátum
sex fullkátir fjóra tigu vetra, og að Glúmur hefði f
huga einhverja sex menn, er hefðu með honum verið;
því að sú hugsun verður mjög ósennileg, því að bæði
er það, að vjer fáum eigi sjeð, hverjir þeir sex fjelagar
hefðu verið, enda er mjög ólíklegt, að sex hinir sömu
menn hefðu saman verið um 40 ár.
Jeg ætla því, að orðið sex sje rangt, en eigi mitt.
Spurningin verður þá, hvað setja eigi í staðinn fyrir
sex, svo að bæði verði fullar hendingar f vísuorðinu,
og ijett hugsun fáist. Mundi eigi mega rita vfsuorðið
þannig :
mitt set tigu vetra?
Vísuhelminginn mætti því rita svo :
áffr fleymcerar fjóra
fullkátir vjer sátum
nú er mórennir minna
mitt set tigu vetra.
í lesmál mætti þá færa hann á þessa leið :
áðr sátum vjer fullkátir fjóra tigu vetra ; fleymcerar
mórennir! nú er mitt set minna.
Orðið áðr er gagnstæðilegt nú. fleymcerar mórennir
er ávarpsfall. Ávarpsföll eru mjög tíð í fornum drótt-
kvæðum lausavísum. Skáldin ávarpa einhvern í vís-
um sínum annaðhvort karl eða konu, optast með kenn-
ingu. fleymcerr (fley, skip; mœrr (kvk), land), skips-
land, vatn, sær.—Dr. J. |>. ætlar, að mór sje sama sem
már, fuglsheiti; enn Dr. K. G. hefur sýnt (Nj. II.
1, 228—234), að sæfuglanöfn eru eigihöfð með sævar-
heitum til skipakenninga, og hann sannar þetta svo,