Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 15

127
sig að öllu leyti. En ekki tjáði að deila við dóm-
arann og urðu þeir að hafa svo búið.
Ari bóndi og lið hans hélt nú frá Sandeyri til
Æðeyar, en á leiðinni mættu þeir dómsmönnum úr
Súðavíkurdómi og voru þeir á leið til víganna.
Dómsmönnum var ekki viðurmælis unnað, segir Jón
lærði, og munu hvorir hafa farið sína leið. Sat lið-
ið nú í Æðey sunnudaginn og hresti sig vel á víni
Spánverja eptir stórræðin, en á mánudaginn íór hver
heim til sín og hafði Ari bóndi með sér mikið fé úr
Æðey, sem Spánverjar höfðu átt.
Eptir þá herför og háan sigr
hver mann varð af drykkju digr
vikuna vel svo alla,
því vildi í hug svo falla,
segir Jón lærði og endar þáttur hans svo á þessari
bögu.
Nú víkur sögunni til Péturs og Stefáns og manna
þeirra. Þeir sátu á Vatneyri allan veturinn fimtíu
saman og fara litlar sögur af þeim. Þó er þess get-
ið, að þeir hafi rænt ýmsu frá mönnum og séra Olaf-
ur á Söndum getur þess, að »ein ágæt kvinna’ og
ekkja mild« hafi orðið að láta af hendi við þá fé-
muni til 30 hundraða, líklega nauðug, þótt það sé
ekki tekið fram.
Eptir vígin í Æðey og á Sandeyri bjóst Ari til
herferðar suður í Barðastrandarsýslu og ætlaði að
vinna á Spánverjum á Vatneyri. Hann dró að sér
hundrað manns til fararinnar og lagði af stað, en
ekkert varð úr atför þessari, því á leiðinni brast á
blindbylur og rauf Ari þá söfnuðinn og hélt heim
aptur. Ekki er laust við að séra Olafur á Söndum
telji byl þennan galdrahríð, sem Spánverjar hafi
gert Ara og segist hann ekki skilja í að guð skuli