Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 133

215
hún nokkurnveginn áreiðanlegur leiðtogi bæði fyrir
skáldin og heyrendurna. Þannig finnum vér, að
þótt j og v yrðu til forna höfð sem raddhljóðar,
verða þessir stafir nú eigi hafðir svo. Forn og ný
vísuorð sýna líka, að einn stuðull getur dugað, þegar
vísuorðið er mjög stutt, og þá má jafnvel fara með
tvö stutt sem eitt visuorð í meðallagi langt. Sömu-
leiðis fundu menn að eitt langt vísuorð varð aö
meðhöndla sem tvö, er hafa meðallæga lengd og
settu þar því þrjá hljóðstafi. Hitt er mjög einkenni-
legt í þessu efni, og sýnir næmleik íslenzkrar heyrn-
ar, að mörgum er illa við að óhreint s (o: s. á und-
an l, m, n) sé haft fvrir hljóðstaf á móti hreinu s,
(o: s á undan raddhljóð eða hálfhljóð) og hafa þd
skáld bæði að fornu og nýju leyft sér að setja s á
móti sl, sm og sn t. a. m. saga—slagur, súr—smjörr
söngur—snjail. Mun að vísu slíkt aldrei hafa þótt
prýði, þó að það teljist ieyfilegt, því bezt er að'
hreint s sé á öllum stöðunum eða þá óhreint s á
þeim öllum. Þegar nú þessa er gætt, mun það
naumast rétt sagt af Finni, að finna megi allmörg
dæmi til rangrar stuðlasetningar í íslenzkum kvæð-
um, eg hefi frernur fá fundið og er viss um að þau
eru það, því enda þeir sem yrkja með röngum hljóð-
þunga og ofmörgum samstöfum, setja þó ávallt
stuðiana rétt, svo fast er þetta lögmál í tilfundning
flestra Islendinga, um fram allt alþýðufólksins; þar
eru að eins örfáar undantekningar, sem betur fer,,
því þessir stafir, sem íslenzkan ein af nýrri tungum.
liefir í ljóðum sínum, auka mjög fegurð formsins, en
formfegurðin er lika mikils virði ásamt öðru góðu.
Og þótt hljóðstafirnir leggi nokkurt band á skáldið,
þá bætir málið það upp með inni miklu orðgótt~