Eimreiðin - 01.01.1895, Síða 48

48
Þar lágum við Pjetur í leiðinda-ró
og lifið og syndina þráðum,
og dagsljósið út til sin augun hans dró,
nú átti’ hann að kveðja það bráðum,
þvi Pjetur var skrifli, þvi munaði mest,
en mjer gáfu læknarnir vonir um frest,
þó margt væri bilað i báðum.
Við reyndum að stytta’ okkar raunir með því,
að rifja’ upp það allt sem við mundum;
hver augnabliks skemmtan varð aptur sem ný
frá æfinnar glöðustu stundum.
Þó smátt væri nokkuð um nægtirnar þar,
við nutum þess saman það lítið það var,
og eins konar bræðralag bundum.
Við vorum um lifið og leguna’ að spá,
hve lengi hann myndi nú hjara,
og hvort hún ei dignaði dirfskan hans þá,
er dauðanum ætti’ hann að svara;
en hann hafði litið þær helgreipar fyr
og horft á þær opnar, þær kolsvörtu dyr,
þar inn kvaðst hann óhræddur fara.
Pvi Pjetur á Dybböl um eldganginn óð,
svo allur varð blóðrokinn skallinn,
og sveitin, sem áður þar umhverfis stóð,
var annaðhvort sár eða fallin;
og þegar að dauðinn með þrymjandi raust
úr þjóðversku fallbyssukjöptunum brauzt,
þá kynntist hann Pjetur við kallinn.
Og eilifa sælu og eilífa kvöl
og almættið saman við bárum;
oss fannst, er þeir heilögu horfðu’ á vort böl,
þeir hlytu að fljóta i tárum:
að sjá okkur slöngvað til Helvítis heim
og hrökklað um eilífð á glóðunum þeim
af Satan og öllum hans árurn.
Hún ægði’ ekki Pjetri sú andskota þröng,
sú úttroðna kristninnar vofa;
hann óskaði’ ei heldur í eilífum söng
sinn ókunna drottin að lofa;
hann kvaðst hvorki fagna nje kvíða við því,
hann kvaðst ekki trúa’, að hann vaknaði’ á ný,
og gott væri sjúkum að sofa.