Eimreiðin - 01.01.1895, Qupperneq 65

65
má segja um það, að »lítið er ungs manns gaman«; en eigi er þetta i
raun og veru eins saklaust gaman og margur hyggur. Má að vísu segja
að lif þetta sje glæsilegt og örvandi að ýmsu leyti, en hjer sem optar
verður sú raunin á, að að baki stórbæjarglysinu felst stórbæjarlauslætið.
Eigi rjenar umferðin stórum, þótt rökkva taki, en hamskiptum tekur
strætalifið um það bil. Pykir eigi uggvænt fyrir kvennfólk, sízt ungar
stúlkur og friðar sýnum, að vera mikið á ferli um þessar mundir, »því
margt býr i þokunni«.. Fari svo, að þær eigi biýmt erindi úti við,
þykir þjóðráð að gefa það til kynna með því að bera i höndum sjer
böggla og pinkla og greiða sporið eptir megni; má þá vera að þær
sleppi óáreittar. Nú» er slæpingjaliðið aptur komið á kreik og eru margir
þeirra örir i kolli. Hefja þeir nú fyrst dagsverk sitt, en það er i þvi
innifalið, að þeir ginna konur til fylgdar við sig; virðist svo sem þeim
eigi fyrri en um þetta leyti dags verði að fullu ljós sannindi hins forn-
kveðna, að »það er eigi gott að maðurinn sje einn«. Beita þeir til þessa
starfs öllum klækjum sinum og brellum og leggja snörur sínar með hinni
mestu varmennsku og undirhyggju. Verður mörgum kvennmanninum á,
þótt hálfnauðugt sje, að veita þeim blíðu sína, og hafa margar þeirra
eptir á mátt naga sig í handarbökin fyrir ljettúð sína, sem opt og tíðum
eigi er af öðra sprottin en forvitni og nýjungagirni.
Jafnframt því, að siðprýðiskvennfólki fækkar á strætunum, eykst
umferðin af öðrum kvennsniptum, er tínast fram á sjónarsviðið i ljósa-
skiptunum og leggja veiðibrellur sínar fyrir unga menn. Eru þær á
ýmsum aldri og ólikar ásýndum, en í ýmsu eiga þær sammerkt. Flestar
eru þær svo skreyttar og skafnar upp, að taka mætti þær fyrir hefðar-
konur, ef eigi væru augnatillit þau og frekjubros, er þær kasta óspart
til þeirra, er framhjá ganga. Allar eru þær óbragðlegar ásýndum af litar-
efnum þeim, er þær rjóða í andlit sjer til þess að lita blómlega út. Gefi
menn sig á tal við konur þessar, eru þær, eins og líklegt má þykja,
viðmótsblíðar og kumpáulegar, en brátt verða menn þess jafnframt varir,
að þær eru ófyrirleitnar og láta sjer eigi allt fyrir brjósti brenna.
Smátt og smátt tínast menn af strætunum, og er á kvöldið liður,
er þar fremur mannfátt. Mannvaðurinn og lífið og fjörið safnast nú að
skemmti- og veitingahúsunum. Sjónleikjahúsin smáfyHast, en allur fjöldi
þeirra, er hafa i hyggju að gjöra sjer glatt kvöld, streymir þó fyrst og
fremst að skemmtihúsum þeim, er trúðar leika listir sinar, lesa sig eptir
lausum köðlum hátt í lopt upp, hoppa og dansa á örmjóum þráðum yfir
höfði áhorfenda, henda beitta hnifa á lopti og sýna margs kyns töfra-
brögð. Sitja áhorfendur við smáborð og geta jafnframt því, er þeir njóta
skemmtunarinnar, fullnægt munni sinum og maga eptir lyst og efnahag.
Eptir hvern leik kveður við lófaklapp, óp og háreysti, svo brestur og
gnestur i salnum. Margir leita og til veitingahúsanna og er þar hægur
nærri, þvi drykkjustofur eru að heita má í þriðja, fjórða hverju húsi.
Er drykkjuhúsum þessum svo margvíslega háttað, að hver maður getur
sniðið sjer stakk eptir vexti-og kosið eptir geðþótta sínum og efnahag.
Par eru drykkjustofur með logagyltum og rósmörkuðum veggtjöldum,
mjúkum legubekkjum, silkiklæddum hægindum, snjóhvitum marmaraborð-
um og hvers kyns skrauti. Baða rafmagnslampar þeir, er hanga þar til
og frá, allt í hvítu, skinandi töfraljósi. Þrýsti gestirnir með fingri sínum
>