Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 40

40
rokið gerði líka sitt til að erta þær; þegar þær risu sem hæst,
kom það, reif og tætti þær í sundur og þeytti úðanum langt upp
á land, alveg eins léttilega og það hefðu verið ofurlitlir fífuhnoðrar,
eða sinusalli, sem hefði legið á bersvæði; og þegar svo löðrið
rak sig einhversstaðar á og staðnæmdist, þá komu snjókornin dans-
andi hvert á fætur öðru og drukku það í sig eins og bezti þerri-
pappír; svo herti frostnepjan alt saman, svo snjórinn, sem lagðist
eins og þunn hula yfir láglendið í Bæjarsveit, varð glerharður;
það lá nærri, að það væri komið hjarn.
En þrátt fyrir rokið, frostið og kafaldið, var orðið allmargt
um manninn í Bæ, þegar kom fram um miðjan dag á miðviku-
daginn. Pað var naumast, að aðkomufólkið komst alt fyrir í stof-
unni þar, hún var þó eitthvert stærsta herbergið, sem til var í
hreppnum, 5 álnir á breidd og 7 á lengd, snöggum mun stærri,
en óþiljaða þinghússkemman á Hofi, sem síra Sveinn hafði látið
byggja fyrir nokkrum árum, fyrir 400 krónur, eftir því, sem hann
sagði sjálfur, og lagt fram ærið fé frá sjálfum sér að auki, af eintóm-
um kærleika, bara til þess að létta útgiöldin á aumingja fátæku
bændunum, sem aldrei gátu borgað neitt verulegt framyfir hin
lögboðnu prestgjöld; það vantaði sízt kærleikann og góðmenskuna
hjá honum síra Sveini.
Stofan í Bæ var sem sagt orðin troðfull, og þrátt fyrir drag-
súginn, sem lagði inn um rifuna á þilinu og óþéttaðan gluggann,
var orðið baðheitt þar inni og svo þungt loft, að mönnum lá við
köfnun.
Þar var margt af búlausum mönnum, ungum og gömlum, og
allir bændur sveitarinnar, nema Hafliði á Gili og sjálfur Sigurður
í Bæ; en þeir voru ekki langt undan landi; þeir höfðu setið frá
því snemma um morguninn tv.eir einir inni í litla herberginu
hans Sigurðar og læst svo ramlega að sér, að það var rétt fyrir
mestu náð, að húsfreyja fékk að færa þeim mat og kaffi.
Pað hafði flogið sem eldur í sinu um alla sveitina dagana á
undan, að síra Sveinn mundi ætla að andmæla Pórði á Hóli og
alla langaði til að heyra þá leiða saman hesta sína; meðfram
vegna þess var fundurinn svo vel sóttur.
Peir frammi í stofunni voru að skeggræða hver við annan
um tíðina, hvað hann ætlaði að leggja snemma að núna, doðafárið
í kúnum og þar fram eftir götunum; svo voru þeir að gæða sér
á kaffi og brennheitum lummum, sem Margrét húsfreyja bar þeim,