Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 54

54
Er árdagur sólhvarfa’ um andnesið fló,
í ögrinum landbáran fraus;
en Árni skaut kili og árum í sjó
mót illviðrisbakka, úr hafinu er dró,
— því bærinn var bjargarlaus.
Pað ýldi í keipum og umdi í röng,
er Árni róðurinn jók,
— á fiskimiðin var lota löng —
í lagísnum stefnið á ferjunni söng,
og skriðinn af skútunni tók.
Pó tannhvassar holskeflur tækjust á loft,
það tók ekki á þor hans né ráð;
því hann hafði dauða í harðjaxla-hvoft
og heljar náklípur litið oft,
er slitu þau blóðstokkna bráð.
Og hrímgráa bliku á himininn dró
frá hálendis sjóndeildar-baug,
er híalíns-belginn af himninum fló,
en helbleikri nágrímu á tindana sló,
og beint móti bakkanum flaug.
Hin sædrifna ferja er háskanum háð,
því hrönn skolar sýlaðan keip.
Og dauðinn í stormgerfi legst yfir láð
og lagar-hvel gjörvalt, og skimar að bráð,
úr hraðfleygum hnattroku sveip.
Er bálviðris-hrinan á brekunum skall,
um brimþýfið kjölurinn hnaut.
Við hásæti stormguðsins herblástur gall,
en holskeflan teygði sig, freyddi og svall,
og bátnum í brimsvelginn skaut.
í Ránar kverkum er rámur gnýr;
hún rekur upp óhljóð mörg,
og fettist og grettist og brettir brýr,
en blágrárri froðunni hóstar og spýr,
og tannar hin tröllauknu björg.