Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 53

53
Er leið undir daginn hann leit út að sjá,
um lægi hvað þá væri títt,
og kossi á vangann á konunni brá,
en krossmarki ’ins trúaða sjálfan sig á,
og bátnum á brekann fékk ýtt.
Þó tannhvassar holskeflur tækjust á loft,
það tók ekki á þor hans né ráð;
því hann hafði dauða í harðjaxla-hvoft
og heljar náklípur litið oft,
er slitu þau blóðstokkna bráð.
Hann greiddi róður úr grýttri vör,
þó grett væri blámynt Unn,
og hnýflinum stakk gegnum holboða-skör.
í hrannirnar smó svo hinn borðlági knör,
og alla leið út á grunn.
Hann sat á miðum, þó sýldi bát,
og seiddi þorskinn á krók;
en hafði á skýjum og hrönnum gát;
þó hlypi í rok, eigi kom á hann fát,
en stiltur um stjórnvöl tók.
í bylgjurnar rendi hann bátnum á ská,
þó brimlöðrið fyki yfir knör.
Hann flutti kerlingar kinnungnum á,
unz kendi staðar í mölinni grá,
og skilaði skipshöfn í vör.
Pað hallar sumri og harðnar í tíð,
og hrímföl er jarðar brá;
á sjónhring fellur af hreggi og hríð,
og hrönnin brimsaltið vegur í gríð
við afskekta útkjálka tá.
Og veturinn kveður sinn volega brag,
að vanda með uppreiddum hramm;
og snjókoman ágerist dag eftir dag,
en dimmrödduð hafaldan nöldrar sitt lag.
Pað sígur að sólhvörfum fram.