Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 32

32
Það mátti líka sjá á Sigurði gamla í Bæ, þar sem hann sat
á þeim rauða sínum og reið inn eftir veginum frá Bæ um hér-
aðið, að honum hafði þótt hann ónotalegur og búist við að fá
hann svalan í fangið heim aftur.
Hann hafði farið í stóra kápu, úr útlendu efni, er hann hér
á árutium hafði tekið fyrir 2 fjórðunga af pestarkæfu hjá bláfá-
tækum sjómanni af Suðurlandi, sem róið hafði í Bæ eina haust-
vertíð; maðurinn gat' ekki borgað kæfuna með öðru.
Á höfðinu hafði hann afarstóra sauðsvarta vaðmálshettu og
utanyfir samskeytin, þar sem mættust hettan og kápan, hafði hann
margvafið móröndóttum fornum trefli, og lafði svo annar endinn,
allur trysjaður, ofan á bringuna; hinum hafði hann stungið inn
undir annan kápubarminn, og með því maðurinn var stór í sjálfu
sér og búnaðurinn ekki sem snöggfeldastur, var ekki að undra,
þó heimahundarnir á prestsetrinu Hofi yrðu ærið háværir, þegar
þeir sáu hann álengdar í þokunni.
Prestsetrið Hof stóð við H . . . fjörð innarlega og hafði síra
Sveinn verið þar prestur undir 40 ár.
Enginn sérlegur kennimaður hafði hann þótt, og sumir gár-
ungarnir sögðu, að hann ætti ekki aðrar bækur, en gamalt rifrildi
af Dónatus, skræður af kvæðum Hóratíusar og allvænan bunka af
rotnum ræðum, eftir ýmsa presta, sem höfðu gengið til feðra sinna
á undan honum:
Fastheldinn þótti hann við gamla siðu og ekki allur þar sem
hann var séður. Mikil vinátta var með þeim Sigurði í Bæ og síra
Sveini.
Pegar Sigurður kom í hlaðið, hittist svo á, að prestur kom
út. Er þeir sáust, heilsuðust þeir með kossi og handabandi og
þökkuðu hvor öðrum fyrir síðast.
Prestur bauð Sigurði þegar í húsaskjólið og sagði, að hann
Sigurður sinn færi nú ekki lengra í dag; en Sigurður kvaðst hafa
ætlað fram að Gili og svo heim, því á morgun gæti vel orðið
verra veðrið; hann þyrfti líka að láta gera við syðsta naustið hjá
sér, það hefði staðið ónotað núna síðustu árin og hefði hrunið í
fyrra, en nú hefði Sigurður í Seilu nýlega beðið sig um uppsátur,
og hann yrði að hafa þetta naust, því hin væru öll léð öðrum;
og hann færi víst bráðum að koma, svo viðgerðin mætti ekki
dragast lengur, en varla mundi verða mikið úr henni, ef hann