Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 52

52
Árni i Urðarbási.
Eftir sögnum norðan af Nesjum.
í Urðarbási hann Árni bjó
við ægilegt hamra þil.
Á föngum þeim, er hann fékk úr sjó,
með fjölskyldu sinni lífið dró,
og annað var ekki til.
Og úteyg var konan og yfirlits grá,
sem eldblásin vikurhrönn,
með krókótt grátör á klökkri brá
og króknaðar brosrósir vöngum á,
en holdlaus var höndin grönn.
Við arninn ’ún hnípti, er hráslaga-regn
og heljurnar treystu sinn mátt,
með örsogin brjóstin og úrvinda megn
í útslitnum tötrum, sem blésu gegn
í dragsúg úr dyragátt.
Og kaldinn við frostbólgnar hársrætur hneit
og hrímfölva á lokkana brá.
I flúðinni gráu, sem brimskaflinn beit
og bárurnar sleiktu, hún mynd sína leit.
Hún vissi hvert vegurinn lá.
Hve börnin hans glúpnuðu og blésu í kaun,
er brauzt þeim vetur í mót.
En strits hans og vosbúðar voru það laun,
að vita þau klæðfá í hungurraun
og hafa’ enga hjálpar bót.
Pví öreiga klafi á hálsinum hékk
og hakan á bringunni lá.
Hann skrefaði þungan og skeifstígur gekk,
en skuldasnara’ yfir höfði rekk,
sem klerkur og kaupmaður á.